عطار نیشابوری
غزلیات
غزل شماره ۳۱۰: گر فلک دیده بر آن چهرهٔ زیبا فکند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گر فلک دیده بر آن چهرهٔ زیبا فکند ماه را موی کشان کرده به صحرا فکند هر شبی زان بگشاید فلک این چندین چشم بو که یک چشم بر آن طلعت زیبا فکند همچو پروانه به نظارهٔ او شمع سپهر پر زنان خویش برین گلشن خضرا فکند خاک او زان شده ام تا چو میی نوش کند جرعه ای بوی لبش یافته بر ما فکند چون دل سوخته اندر سر زلفش بستم هر دم از دست بیندازد و در پا فکند زلف در پای چرا می فکند زانکه کمند شرط آن است که از زیر به بالا فکند غمش از صومعه عطار جگر سوخته را هر نفس نعره زنان بر سر غوغا فکند عطار نیشابوری