عطار نیشابوری
غزلیات
غزل شماره ۲۹۸: چون تتق از روی آن شمع جهان برداشتند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چون تتق از روی آن شمع جهان برداشتند همچو پروانه جهانی دل ز جان برداشتند چهره ای دیدند جانبازان که جان درباختند بهره ای گویی ز عمر جاودان برداشتند چون سبک روحی او دیدند مخموران عشق سر به سر بر روی او رطل گران برداشتند جمله رویا روی و پشتا پشت و همدرد آمدند نعره و فریاد از هفت آسمان برداشتند چون دهان او بقدر ذره ای شد آشکار هر نفس صد گنج پر گوهر از آن برداشتند زلف او چون پردهٔ عشاق آمد زان خوش است گر ز زلف او نوایی هر زمان برداشتند جملهٔ ترکان ز شوق ابروی و مژگان او نیک پی بردند اگر تیر و کمان برداشتند در تعجب مانده ام تا عاشقان بی خبر چون نشان نیست از میانش چون نشان برداشتند وصف یک یک عضو او کردم ولیکن برکنار چون رسیدم با میانش از میان برداشتند چون ز لعلش زندگی و آب حیوان یافتند مردگان در خاک گورستان فغان برداشتند خازنان هشت جنت عاشق رویش شدند در ثنای او چو سوسن ده زبان برداشتند چون تخلص را درآمد وقت جشنی ساختند جام بر یاد خداوند جهان برداشتند چون خداوند جهان عطار خود را بنده خواند خازنان خلد دست درفشان برداشتند عطار نیشابوری