غزل شماره ۲۵۰: چو خورشید جمالت جلوه‌گر شد

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

چو خورشید جمالت جلوه گر شد
چو ذره هر دو عالم مختصر شد

ز هر ذره چو صد خورشید می تافت
همه عالم به زیر سایه در شد

چو خورشید از رخ تو ذره ای یافت
بزد یک نعره وز حلقه به در شد

جهان آشفته و شوریده دل گشت
فلک سرگشته و دریوزه گر شد

هزاران قرن پوشیده کبودی
ز سر آمد به پا وز پا به سر شد

ازین چندین بگردید او که ناگاه
خبر یافت از تو وز خود بی خبر شد

بسا رستم که اینجا زن صفت گشت
بسا مطرب که اینجا نوحه گر شد

قدر کاینجا رسید از خویش گم گشت
قضا کانجا رسید اندک قدر شد

بشست از جان و از دل دست جاوید
کسی کو مرد راه این سفر شد

درین ره هر که نعلینی بینداخت
هزاران راهرو را تاج سر شد

ولی چون سر بباخت اول درین راه
ازین نعلین آخر تاجور شد

درین منزل کسی کو پیشتر رفت
به هر گامش تحیر بیشتر شد

عجب کارا که موری می نداند
که با عرش معظم در کمر شد

شبی موجی ازین دریا برآمد
از آن وقتی فلک زیر و زبر شد

چو کرسی عرش حیران ماند برجای
چو دنیا و آخرت یک ره گذر شد

چه دریایی است این کز هیبت آن
جهان هر ساعتی رنگ دگر شد

ازین دریا چو عکسی سایه انداخت
جدا هر ذره ای بحر گهر شد

ازین دریا دو عالم شور بگرفت
که تا ترتیب عالم معتبر شد

درآمد موج دیگر آخرالامر
دو عالم محو گشت و بی اثر شد

ز حل و عقد شرح این مقالات
دل عطار در خون جگر شد

عطار نیشابوری