عطار نیشابوری
غزلیات
غزل شماره ۱۹۵: هرچه نشان کنی تویی، راه نشان نمیبرد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
هرچه نشان کنی تویی، راه نشان نمی برد وآنچه نشان پذیر نی، این سخن آن نمی برد گفت زبان ز سر بنه خاک بباش و سر بنه زانک ز لطف این سخن، گفت زبان نمی برد در دل مرد جوهری است از دوجهان برون شده پی چو بکرده اند گم کس پی آن نمی برد ماه رخا رخ تو را پی نبرد به هیچ روی هر که به ذوق نیستی راه به جان نمی برد زنده بمردم از غمت خام بسوختم ز تو تا به کی این فغان برم نیز فغان نمی برد یک سر موی ازین سخن باز نیاید آن کسی کو بدر تو عقل را موی کشان نمی برد آنچه فرید یافتست از ره عشق ساعتی هیچ کسی به عمر خود با سر آن نمی برد عطار نیشابوری