فصل 87

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

أَیَعِدُکُمْ أَنَّکُمْ إُذَا مِتُّمْ وَ کُنْتُمْ تُرَاباً وَ عِظَاماً أَنَّکُمْ مُّخْرَجُوْنَ هَیْهَاتَ هَیْهَاتَ لِمَا تُوْعَدُوَنَ&rlm;
خلق دو صنف &rlm;اند یکی می&rlm; گوید که ترتیب مصالح خود را همه من می &rlm;کنم چو من رفتم که باشد که کار مرا سرانجامی دهد و مرا مزه ای بخشد گرم و تیز در خود درآمده باشد و نخواهد تا هیچ مزه ای از وی فوت شود و آن صنف دیگر مأیوس مانده باشد که مرا بار دیگر که مزه دهد آن یکی همه کار را به خود حواله می&rlm; کند و این دیگر خود مدبّری نگوید که هست. آری چون جویبار رگ هاش را ترتیب می &rlm;کردند ای عجب او آن&rlm; چنان بر سر آن بود تا آب را روان کند سگان طباع را که تعلیم صید کردن مزه می &rlm;دادند او در آن تعلیم هیچ شریک بود شکار کردن قضا و قدر شاهین و باز حواس را تعلیم شکار کردنِ مدرکات می &rlm;کردند تو آنجا مشارالیه بودی مایدۀ جهان را که آراستگی می&rlm; دادند مر قدوم تو را تو آنجا بر سر بودی دُرَرفواکه را و حریر خُضَر را که از بر او بناگوش خاک بیرون می&rlm; کنند تو آنجا هیچ حامی و حافظی بودی آنجا که زال خاک که ز سرمای ایّام عجوزه عجوز گشته است ما آن را جوان و تروتازۀ نوعروس می&rlm; گردانیم و به پیرایه ها مزیّن و موشّح می&rlm; گردانیم در آن عطایا بگو که تو کجایی.
اکنون فایده نیکو از دانش است و تباهی از نادانی است و همچنین دان صحّت تن را و سقم تن را و صحّت دل را و سقم دل را باز بی&rlm; ادبی اثر نادانی است و باادب بودن اثر دانش است اگر تو پیش کسی بی &rlm;ادبی کنی و گویی معذور دار که ندانستم اگر قبول کنند تو را نزنند ولیکن بر نادانی تو خلعت ندهند و وقتی بود که معذورت ندارند و از بهشت دل حریر میل و رغبت را به خدمتکار باادب دهند و محرومی بی &rlm;ادب را دهند وَاللهُ اَعلَم بالصواب و الیه المرجِعُ و المآبُ.

تم الکتاب المعارف (کذا) الجلد الاوّل فی اواسط ربیع الآخر سنة اربع و تسعین و تسعماه الهجریة النبویة کتبه الفقیر الحقیر المذنب المحتاج الی رحمة الله تعالی درویشمصطفی بن محمّد بن احمد القنویعفا عنهم العافی. رحم الله من نظر فیه و دعا لکاتبه و لجمیع المسلمین و المسلمات. آمین&rlm;.

بهاءُالدّین وَلَد