بخش ۵۰ - حزین لاهیجی قُدِّسَ روحه

رضاقلی هدایتروضه اول | در نگارش احوال مشایخ و عارفانبخش ۵۰ - حزین لاهیجی قُدِّسَ روحه

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

اصلش از لاهیجان رشت و نامش شیخ محمدعلی و از متأخرین است. در اواخر دولت صفویه ظهور نموده و صاحب کمالات صوری و معنوی بوده و خطوط را نیکو رقم می نمود. آذربایجان و خراسان و عراق و فارس را سیاحت کرده و از راه لارستان و بندر عباسی روی به هندوستان آورد. در دهلی توطن گزید و معروف اهالی آن بلاد گردید. اعاظم آن بلد را مراد و طلاب را محل اعتماد و جمعی را به خدمتش اعتقاد به هم رسیده. دیوانش ملاحظه و این ابیاتش منتخب شد:

مِنْغزلیاته

با هرچه بود انس تو جای تو همان است

هر چیز هوای تو خدای تو همان است

٭٭٭

کودک مشیمه را نشمارد به خویش نیک

دنیا به چشم مردم دنیا حقیر نیست

٭٭٭

از صحبت صوفی منشان سوخت دماغم

ای باده پرستان ره میخانه کدامست

٭٭٭

نومیدی عاشقان قدیم است

مخصوص به روزگار من نیست

٭٭٭

کرد داغم نگه زاهد خاموش حزین

چه بگویم به من این صورت دیوار چه کرد

٭٭٭

بنمای رخ چون دیده را گرم تماشا کرده ای

ار خوش بود مستوریت ما را چه رسوا کرده ای

٭٭٭

تو و زهد خشک زاهد، من و عشق و می پرستی

تو و عیش هوشیاری، من و گریه های مستی

٭٭٭

بازوی زال دنیا چند افکند به خاکت

بی درد پشت دستی نامرد پشت پایی

٭٭٭

دولت طلبی دامن دل را مده از دست

شاید که برون آید از این بیضه همایی

نالیدن بلبل ز نوآموزی عشق است

هرگز نشنیدیم ز پروانه صدایی

٭٭٭

پیاله می کشم امشب به طاق ابرویی

سبوکشان خرابات عشق را هویی

رضاقلی هدایت