کتابخانه دیجیتال

حکیم عمر خیام

حکیم عمر خیامرباعی های عمر خیام (صادق هدایت)

1,010

رباعی ۱: هرچند که رنگ و روی زیباست مرا
رباعی ۲: آورد به اِضطرارم اوّل به وجود،
رباعی ۳: از آمدنم نبود گردون را سود،
رباعی ۴: ای دل تو به ادراکِ معمّا نرسی،
رباعی ۵: دل سِرّ‌‌ِ حیات اگر کَماهی دانست،
رباعی ۶: تا چند زنم به روی دریاها خشت،
رباعی ۷: اسرار اَزَل را نه تو دانی و نه من،
رباعی ۸: این بحرِ وجود آمده بیرون ز نهفت،
رباعی ۹: اَجرام که ساکنان این ایوان‌اند،
رباعی ۱۰: دوری که در آمدن و رفتنِ ماست،
رباعی ۱۱: دارنده چو ترکیبِ طِبایع آراست،
رباعی ۱۲: آنان ‌که محیطِ فضل و آداب شدند،
رباعی ۱۳: آنان‌ که ز پیش رفته‌اند ای ساقی،
رباعی ۱۴: آن بیخبران که دُرّ‌ِ معنی سُفتند،
رباعی ۱۵: گاوی است بر آسمان قَرینِ پروین،
رباعی ۱۶: امروز که نوبت جوانی من است،
رباعی ۱۷: گر آمدنم به من بُدی، نامَدَمی
رباعی ۱۸: از آمدن و رفتنِ ما سودی کو
رباعی ۱۹: افسوس که بیفایده فرسوده شدیم،
رباعی ۲۰: با یار چو آرمیده باشی همه عمر،
رباعی ۲۱: اکنون که ز خوشدلی به‌جز نام نمانْد،
رباعی ۲۲: ای‌کاش که جای آرمیدن بودی،
رباعی ۲۳: چون حاصلِ آدمی درین جایِ دودَر،
رباعی ۲۴: آن‌کس که زمین و چرخِ اَفلاک نهاد،
رباعی ۲۵: گر بر فَلَکَم دست بُدی چون یزدان،
رباعی ۲۶: بر لوحْ نشانِ بودنی‌ها بوده‌است،
رباعی ۲۷: چون روزی و عمر بیش‌وکم نتوان‌کرد،
رباعی ۲۸: افلاک که جز غم نفزایند دگر؛
رباعی ۲۹: ای آن‌که نتیجهٔ چهار و هفتی،
رباعی ۳۰: تا خاکِ مرا به قالب آمیخته‌اند،
رباعی ۳۱: تا کی ز چراغِ مسجد و دودِ کُنِشْت
رباعی ۳۲: ای دل چو حقیقتِ جهان هست مَجاز،
باعی ۳۳: در گوشِ دلم گفت فلک پنهانی
رباعی ۳۴: نیکی و بدی که در نهادِ بشر است،
رباعی ۳۵: افسوس که نامهٔ جوانی طی شد،
رباعی ۳۶: افسوس که سرمایه ز کَف بیرون شد،
رباعی ۳۷: یک‌چند به کودکی به استاد شدیم؛
رباعی ۳۸: یارانِ موافق همه از دست شدند،
رباعی ۳۹: ای چرخِ فلک خرابی از کینهٔ توست،
رباعی ۴۰: چون چرخ به کام یک خردمند نگشت،
رباعی ۴۱: یک قطرهٔ آب بود و با دریا شد،
رباعی ۴۲: می‌پرسیدی که چیست این نقشِ مجاز،
رباعی ۴۳: جامی است که عقل آفرین می‌زندش،
رباعی ۴۴: اجزای پیاله‌ای که درهم پیوست،
رباعی ۴۵: عالَم اگر ازبهرِ تو می‌آرایند،
رباعی ۴۶: از جملهٔ رفتگانِ این راهِ دراز،
رباعی ۴۷: می خور که به زیرِ گِل بسی خواهی خفت،
باعی ۴۸: پیری دیدم به خانهٔ خَمّاری،
رباعی ۴۹: بسیار بگشتیم به گِرْدِ در و دشت،
رباعی ۵۰: ما لُعْبَتِگانیم و فلک لُعبَت‌باز،
رباعی ۵۱: ای بس که نباشیم و جهان خواهد‌بود،
رباعی ۵۲: بر مَفْرشِ خاک خفتگان می‌بینم،
رباعی ۵۳: این کهنه رباط را که عالم نام است
رباعی ۵۴: آن قصر که بهرام درو جام گرفت،
رباعی ۵۵: مرغی دیدم نشسته بر بارهٔ توس،
رباعی ۵۶: آن قصر که بر چرخ همی‌زد پهلو،
رباعی ۵۷: از تن چو برفت جان پاک من و تو،
رباعی ۵۸: هر ذره که بر روی زمینی بوده‌است،
رباعی ۵۹: ای پیرِ خردمند پِگَهْ‌تر برخیز،
رباعی ۶۰: بنگر ز صبا دامن گل چاک شده،
رباعی ۶۱: ابر آمد و زار بر سرِ سبزه گریست،
رباعی ۶۲: چون ابر به نوروز رخِ لاله بشست،
رباعی ۶۳: هر سبزه که بر کنار جویی رُسته‌است،
رباعی ۶۴: می خور که فلک بهر هلاک من و تو،
رباعی ۶۵: دیدم به سرِ عمارتی مردی فرد،
رباعی ۶۶: بردار پیاله و سبو ای دل‌جو،
رباعی ۶۷: بر سنگ زدم دوش سبوی کاشی،
رباعی ۶۸: زان کوزهٔ میْ که نیست در وی ضرری،
رباعی ۶۹: بر کوزه‌گری پریر کردم گذری،
رباعی ۷۰: هان کوزه‌گرا بپای اگر هشیاری،
رباعی ۷۱: در کارگه کوزه‌گری کردم رای،
رباعی ۷۲: این کوزه چو من عاشق زاری بوده‌است،
رباعی ۷۳: در کارگهِ کوزه‌گری بودم دوش،
رباعی ۷۴: گر من ز می مُغانه مستم، هستم،
رباعی ۷۵: می خوردن و شاد بودن آیین من است،
رباعی ۷۶: من بی می ناب زیستن نتوانم،
رباعی ۷۷: امشب می جامِ یک‌مَنی خواهم‌کرد،
رباعی ۷۸: چون مُرده شوم، خاکِ مرا گُم سازید،
رباعی ۷۹: چون درگذرم به باده شویید مرا،
رباعی ۸۰: چندان بخورم شراب، کاین بوی شراب
رباعی ۸۱: روزی که نهالِ عمر من کنده ‌شود،
رباعی ۸۲: در پای اجل چو من سرافکنده شوم،
رباعی ۸۳: یاران به موافقت چو دیدار کنید،
رباعی ۸۴: آنان‌که اسیر عقل و تمییز شدند،
رباعی ۸۵: ای صاحب فتوی، ز تو پرکارتریم،
رباعی ۸۶: شیخی به زنی فاحشه گفتا: مستی
رباعی ۸۷: گویند که دوزخی بُوَد عاشق و مست،
رباعی ۸۸: گویند: بهشت و حورعین خواهد‌بود،
رباعی ۸۹: گویند: بهشت و حور و کوثر باشد،
رباعی ۹۰: گویند بهشتِ عَدْن با حور خوش است،
رباعی ۹۱: کس خُلْد و جَحیم را ندیده‌است ای دل،
رباعی ۹۲: من هیچ ندانم که مرا آن‌که سرشت،
رباعی ۹۳: چون نبست مقام ما درین دهر مُقیم،
رباعی ۹۴: چون آمدنم به من نَبُد روز نخست،
رباعی ۹۵: چون عمر به سر رسد، چه بغداد چه بلخ،
رباعی ۹۶: جُز راهِ قَلَندرانِ میخانه مپوی،
رباعی ۹۷: ساقی غمِ من بلند‌آوازه شده‌است،
رباعی ۹۸: تُنْگی میِ لَعْل خواهم و دیوانی،
رباعی ۹۹: من ظاهرِ نیستی و هستی دانم،
رباعی ۱۰۰: از من رَمَقی به سعی ساقی مانده‌است،
رباعی ۱۰۱: ای بیخبران شکلِ مُجَسَّم هیچ است،
رباعی ۱۰۲: دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است،
رباعی ۱۰۳: دنیا به مراد رانده گیر، آخِر چه
رباعی ۱۰۴: رندی دیدم نشسته بر خِنْگِ زمین
رباعی ۱۰۵: این چرخِ فلک که ما در او حیرانیم،
رباعی ۱۰۶: چون نیست زِ هرچه هست جُز باد به دست،
رباعی ۱۰۷: بنگر ز جهان چه طَرْف بربستم؟ هیچ،
رباعی ۱۰۸: از منزلِ کفر تا به دین، یک نفس است،
رباعی ۱۰۹: شادی بطلب که حاصلِ عمر دمی است،
رباعی ۱۱۰: تا زُهره و مَهْ در آسمان گشته پدید،
رباعی ۱۱۱: مهتاب به نور دامن شب بشکافت
رباعی ۱۱۲: چون عهده نمی‌شود کسی فردا را،
رباعی ۱۱۳: این قافلهٔ عمر عجب می‌گذرد
رباعی ۱۱۴: هنگام سپیده‌دم خروس سحری،
رباعی ۱۱۵: وقت سحر است، خیز ای مایهٔ ناز،
رباعی ۱۱۶: هنگام صبوح ای صنمِ فرخْ‌پی
رباعی ۱۱۷: صبح است، دمی بر می گلرنگ زنیم،
رباعی ۱۱۸: روزی است خوش و هوا نه گرم است و نه سرد،
رباعی ۱۱۹: فصلِ گُل و طَرْفِ جویْبار و لبِ کِشْت،
رباعی ۱۲۰: بر چهرهٔ گُل نسیمِ نوروز خوش است،
رباعی ۱۲۱: ساقی، گل و سبزه بس طربناک شده‌است
رباعی ۱۲۲: چون لاله به نوروز قدح گیر به دست،
رباعی ۱۲۳: هر گه که بنفشه جامه در رنگ زند،
رباعی ۱۲۴: برخیز و مخور غمِ جهانِ گُذران،
رباعی ۱۲۵: در دایرهِٔ سپهرِ ناپیدا غور،
رباعی ۱۲۶: از درسِ علوم جمله بگریزی بِهْ،
رباعی ۱۲۷: ایّامِ زمانه از کسی دارد ننگ،
رباعی ۱۲۸: از آمدنِ بهار و از رفتنِ دی،
رباعی ۱۲۹: زان پیش که نامِ تو ز عالَم برود
رباعی ۱۳۰: ای دوست بیا تا غمِ فردا نخوریم،
رباعی ۱۳۱: تَن زن چو به زیرِ فَلَکِ بی‌باکی،
رباعی ۱۳۲: می بر کفِ من نِهْ که دلم تاب است،
رباعی ۱۳۳: می نوش که عمرِ جاودانی این است،
رباعی ۱۳۴: با باده نشین، که مُلْکِ محمود این است،
رباعی ۱۳۵: امروز تو را دسترس فردا نیست،
رباعی ۱۳۶: دوْرانِ جهان بی می و ساقی هیچ است،
رباعی ۱۳۷: تا کی غمِ آن خورم که دارم یا نه؛
رباعی ۱۳۸: تا دست به اتفاق بر هم نزنیم،
رباعی ۱۳۹: لب بر لب کوزه بردم از غایت آز،
رباعی ۱۴۰: خیام، اگر ز باده مستی، خوش باش؛
رباعی ۱۴۱: فردا علم نفاق طی خواهم‌کرد،
رباعی ۱۴۲: گردون نِگَری ز قدّ‌ِ فرسودهٔ ماست،
رباعی ۱۴۳: عمرت تا کی به خود‌پرستی گذرد،

حکیم عمر خیام

آمارگیر وبلاگ