کتابخانه دیجیتال

غالب دهلوی

غالب دهلویدیوان اشعار | غالبغزل ها

592

غزل 1:ای به خلا و ملا خوی تو هنگامه ‌زا
غزل 2:تعالی الله به رحمت شاد کردن بی گناهان را
غزل 3: خاموشی ما گشت بد آموز بتان را
شمارهٔ ۱: نمی بینیم در عالم نشاطی کاسمان ما را
شمارهٔ ۲: سوزد ز بس که تاب جمالش نقاب را
شمارهٔ ۳: ای گل از نقش کف پای تو دامان ترا
شمارهٔ ۴: ای به خلا و ملا خوی تو هنگامه زا
شمارهٔ ۵: سپردم دوزخ و آن داغهای سینه تابش را
شمارهٔ ۶: نهفت شوخی بی پرده شور جنگش را
شمارهٔ ۷: ای روی تو به جلوه درآورده رنگ را
شمارهٔ ۸: چون به قاصد بسپرم پیغام را
شمارهٔ ۹: در هجر طرب بیش کند تاب و تبم را
شمارهٔ ۱۰: سوز عشق تو پس از مرگ عیانست مرا
شمارهٔ ۱۱: من آن نیم که دگر می توان فریفت مرا
شمارهٔ ۱۲: جان بر نتابد ای دل هنگامه ستم را
شمارهٔ ۱۳: بر نمی آید ز چشم از جوش حیرانی مرا
شمارهٔ ۱۴: شکست رنگ تا رسوا نسازد بی قراران را
شمارهٔ ۱۵: نوید التفات شوق دادم از بلا جان را
شمارهٔ ۱۶: خاموشی ما گشت بدآموز، بتان را
شمارهٔ ۱۷: غمت در بوته دانش گدازد مغز خامان را
شمارهٔ ۱۸: نگویم تازه دارم شیوه جادوبیانان را
شمارهٔ ۱۹: تعالی الله به رحمت شاد کردن بی گناهان را
شمارهٔ ۲۰: به خلوت مژده نزدیکی یارست پهلو را
شمارهٔ ۲۱: تا دوخت چاره گر جگر چارپاره را
شمارهٔ ۲۲: دل تاب ضبط ناله ندارد خدای را
شمارهٔ ۲۳: به پایان محبت یاد می آرم زمانی را
شمارهٔ ۲۴: پس از کشتن به خوابم دید نازم بدگمانی را
شمارهٔ ۲۵: قضا آیینه دار عجز خواهد ناز شاهی را
شمارهٔ ۲۶: باده مشکبوی ما بید و کنار کشت ما
شمارهٔ ۲۷: گر بیایی مست ناگاه از در گلزار ما
شمارهٔ ۲۸: به گیتی شد عیان از شیوه عجز اضطرار ما
شمارهٔ ۲۹: خوش وقت اسیری که برآمد هوس ما
شمارهٔ ۳۰: چون عذار خویش دارد نامه اعمال ما
شمارهٔ ۳۱: جز دفع غم ز باده نبوده ست کام ما
شمارهٔ ۳۲: نقشی ز خود به راهگذر بسته ایم ما
شمارهٔ ۳۳: در گرد غربت آینه دار خودیم ما
شمارهٔ ۳۴: از وهم قطرگی ست که در خود گمیم ما
شمارهٔ ۳۵: راز خویت از بدآموز تو می جوییم ما
شمارهٔ ۳۶: آشنایانه کشد خار رهت دامن ما
شمارهٔ ۳۷: از تست اگر ساخته، پرداخته ما
شمارهٔ ۳۸: مدام محرم صهبا بود پیاله ما
شمارهٔ ۳۹: لرزه دارد خطر از هیبت ویرانه ما
شمارهٔ ۴۰: محو کن نقش دویی از ورق سینه ما
شمارهٔ ۴۱: ای خداوند خردمند و جهان داور دانا
شمارهٔ ۴۲: به شغل انتظار مهوشان در خلوت شبها
شمارهٔ ۴۳: پس از عمری که فرسودم به مشق پارسایی ها
شمارهٔ ۴۴: ز من گرت نبود باور انتظار، بیا
شمارهٔ ۴۵: خیز و بیراهه روی را سر راهی دریاب
شمارهٔ ۴۶: گر پس از جور به انصاف گراید چه عجب؟
شمارهٔ ۴۷: جنون محمل به صحرای تحیر رانده است امشب
شمارهٔ ۴۸: از انده نایافت قلق می کنم امشب
شمارهٔ ۴۹: سحر دمیده و گل در دمیدنست مخسپ
شمارهٔ ۵۰: خوشم که چرخ به کوی توام ز پا انداخت
شمارهٔ ۵۱: فغان که برق عتاب تو آنچنانم سوخت
شمارهٔ ۵۲: آن که بی پرده به صد داغ نمایانم سوخت
شمارهٔ ۵۳: اندوده به داغی دو سه پر کاله فرو ریخت
شمارهٔ ۵۴: نگه به چشم نهان و ز جبهه چین پیداست
شمارهٔ ۵۵: منع ز صهبا چرا باده روان پرور است
شمارهٔ ۵۶: هر چه فلک نخواسته ست هیچ کس از فلک نخواست
شمارهٔ ۵۷: بس که درین داوری بی اثر افتاده است
شمارهٔ ۵۸: از فرنگ آمده در شهر فراوان شده است
شمارهٔ ۵۹: جیب مرا مدوز که بودش نمانده است
شمارهٔ ۶۰: گر بار نیست سایه خود از بید بوده است
شمارهٔ ۶۱: امشب آتشین رویی گرم ژندخوانیهاست
شمارهٔ ۶۲: سموم وادی امکان ز بس جگر تابست
شمارهٔ ۶۳: هم وعده و هم منع ز بخشش چه حسابست
شمارهٔ ۶۴: نشاط معنویان از شرابخانه تست
شمارهٔ ۶۵: حق جلوه گر ز طرز بیان محمدست
شمارهٔ ۶۶: چو صبح من ز سیاهی به شام مانندست
شمارهٔ ۶۷: به خود رسیدنش از ناز بس که دشوارست
شمارهٔ ۶۸: چشمم از ابر اشکبارترست
شمارهٔ ۶۹: کشته را رشک کشته دگرست
شمارهٔ ۷۰: سینه بگشودیم و خلقی دید کاینجا آتش ست
شمارهٔ ۷۱: ما لاغریم گر کمر یار نازکست
شمارهٔ ۷۲: لب شیرین تو جان نمکست
شمارهٔ ۷۳: لذت عشقم ز فیض بینوایی حاصلست
شمارهٔ ۷۴: در بذل لآلی و رقم دست کریم ست
شمارهٔ ۷۵: گرد ره خویش از نفسم باز ندانست
شمارهٔ ۷۶: تا به سویم نظر لطف «جمس تامسن » است
شمارهٔ ۷۷: ای که گفتی غم درون سینه جانفرساست، هست
شمارهٔ ۷۸: به وادیی که در آن خضر را عصا خفته ست
شمارهٔ ۷۹: ز من گسستی و پیوند مشکل افتاده ست
شمارهٔ ۸۰: ایمنیم از مرگ تا تیغت جراحت بار هست
شمارهٔ ۸۱: در بند تو چشم از دو جهان دوخته ای هست
شمارهٔ ۸۲: غبار طرف مزارم به پیچ و تابی هست
شمارهٔ ۸۳: هند را رند سخن پیشه گمنامی هست
شمارهٔ ۸۴: اختری خوشتر ازینم به جهان می بایست
شمارهٔ ۸۵: هر ذره محو جلوه حسن یگانه ای ست
شمارهٔ ۸۶: ظهور بخشش حق را ذریعه بی سببی ست
شمارهٔ ۸۷: با من که عاشقم سخن از ننگ و نام چیست؟
شمارهٔ ۸۸: گفتم به روزگار سخنور چو من بسی ست
شمارهٔ ۸۹: لعل تو خسته اثر التماس کیست؟
شمارهٔ ۹۰: ببین که در گل و مل جلوه گر برای تو کیست؟
شمارهٔ ۹۱: در گرد ناله وادی دل رزمگاه کیست؟
شمارهٔ ۹۲: در تابم از خیال که دل جلوه گاه کیست؟
شمارهٔ ۹۳: نه هرزه همچو نی از مغزم استخوان خالی ست
شمارهٔ ۹۴: گلشن به فضای چمن سینه ما نیست
شمارهٔ ۹۵: بلبل دلت به ناله خونین به بند نیست
شمارهٔ ۹۶: منع ما از باده عرض احتسابی بیش نیست
شمارهٔ ۹۷: دل بردن ازین شیوه عیانست و عیان نیست
شمارهٔ ۹۸: چه فتنه ها که در اندازه گمان تو نیست
شمارهٔ ۹۹: یاد از عدو نیارم وین هم ز دوربینی ست
شمارهٔ ۱۰۰: خواست کز ما رنجد و تقریب رنجیدن نداشت
شمارهٔ ۱۰۱: گل را به جرم عربده رنگ و بو گرفت
شمارهٔ ۱۰۲: ساخت ز راستی به غیر ترک فسونگری گرفت
شمارهٔ ۱۰۳: بس که از تاب نگاه تو ز آسودن رفت
شمارهٔ ۱۰۴: یار در عهد شبابم به کنار آمد و رفت
شمارهٔ ۱۰۵: دل برد و حق آنست که دلبر نتوان گفت
شمارهٔ ۱۰۶: محو خودست لیک نه چون من درین چه بحث؟
شمارهٔ ۱۰۷: نقشم گرفته دوست نمودن چه احتیاج؟
شمارهٔ ۱۰۸: جلوه می خواهیم آتش شو هوای ما مسنج
شمارهٔ ۱۰۹: ای که نبوی هر چه نبود در تماشایش مپیچ
شمارهٔ ۱۱۰: در پرده شکایت ز تو داریم و بیان هیچ
شمارهٔ ۱۱۱: باده پرتو خورشید و ایاغ دم صبح
شمارهٔ ۱۱۲: آهی به عشق فاتح خیبر کنیم طرح
شمارهٔ ۱۱۳: ای جمال تو به تاراج نظرها گستاخ
شمارهٔ ۱۱۴: تا بشوید نهاد ما ز وسخ
شمارهٔ ۱۱۵: لبم از زمزمه یاد تو خاموش مباد
شمارهٔ ۱۱۶: تیغت ز فرق تا به گلویم رسیده باد
شمارهٔ ۱۱۷: به بند پرسش حالم نمی توان افتاد
شمارهٔ ۱۱۸: بی دل نشد ار دل به بت غالیه مو داد
شمارهٔ ۱۱۹: هر دم ز نشاطم دل آزاد بجنبد
شمارهٔ ۱۲۰: غم من از نفس پندگو چه کم گردد
شمارهٔ ۱۲۱: دماغ اهل فنا نشئه بلا دارد
شمارهٔ ۱۲۲: آزادگی ست سازی اما صدا ندارد
شمارهٔ ۱۲۳: به ذوقی سر ز مستی در قفای ره روان دارد
شمارهٔ ۱۲۴: تنگست دلم حوصله راز ندارد
شمارهٔ ۱۲۵: نومیدی ما گردش ایام ندارد
شمارهٔ ۱۲۶: خوش ست آن که با خویش جز غم ندارد
شمارهٔ ۱۲۷: نقابدار که آیین رهزنی دارد
شمارهٔ ۱۲۸: کو فنا تا همه آلایش پندار برد
شمارهٔ ۱۲۹: ذوقش به وصل گر چه زبانم ز کار برد
شمارهٔ ۱۳۰: حور بهشتی ز یاد آن بت کشمیر برد
شمارهٔ ۱۳۱: در کلبه ما از جگر سوخته بو برد
شمارهٔ ۱۳۲: اگر به دل نخلد هر چه از نظر گذرد
شمارهٔ ۱۳۳: از رشک کرد آنچه به من روزگار کرد
شمارهٔ ۱۳۴: صاحبدلست و نامور عشقم به سامان خوش نکرد
شمارهٔ ۱۳۵: هم «انا الله » خوان درختی را به گفتار آورد
شمارهٔ ۱۳۶: شادم به خیالت که ز تابم بدر آورد
شمارهٔ ۱۳۷: اگر داغت وجودم را در اکسیر نظر گیرد
شمارهٔ ۱۳۸: صبح ست خوش بود قدحی بر شراب زد
شمارهٔ ۱۳۹: من به وفا مردم و رقیب به در زد
شمارهٔ ۱۴۰: گرسنه به که برآید ز فاقه جانش و لرزد
شمارهٔ ۱۴۱: تا کیم دود شکایت ز بیان برخیزد
شمارهٔ ۱۴۲: نگاهش ار به سر نامه وفا ریزد
شمارهٔ ۱۴۳: خوشا که گنبد چرخ کهن فرو ریزد
شمارهٔ ۱۴۴: گویم سخنی گر چه شنیدن نشناسد
شمارهٔ ۱۴۵: خوبان نه آن کنند که کس را زیان رسد
شمارهٔ ۱۴۶: نیست وقتی که به ما کاهشی از غم نرسد
شمارهٔ ۱۴۷: هر ذره را فلک به زمین بوس می رسد
شمارهٔ ۱۴۸: ز رشک ست این که در عشق آرزوی مردنم باشد
شمارهٔ ۱۴۹: ترا گویند عاشق دشمنی آری چنین باشد
شمارهٔ ۱۵۰: به ره با نقش پای خویشم از غیرت سری باشد
شمارهٔ ۱۵۱: تا چند بلهوس می و عاشق ستم کشد
شمارهٔ ۱۵۲: شوخی چشم حبیب فتنه ایام شد
شمارهٔ ۱۵۳: دل اسباب طرب گم کرده در بند غم نان شد
شمارهٔ ۱۵۴: دیگر از گریه به دل رسم فغان یاد آمد
شمارهٔ ۱۵۵: ز گرمی نگهت خون دل به جوش آمد
شمارهٔ ۱۵۶: چو زه به قصد نشان بر کمان بجنباند
شمارهٔ ۱۵۷: نهم جبین به درش آستان بگرداند
شمارهٔ ۱۵۸: نادان صنم من روش کار نداند
شمارهٔ ۱۵۹: گر چنین ناز تو آماده یغما ماند
شمارهٔ ۱۶۰: نفس از بیم خویت رشته پیچیده را ماند
شمارهٔ ۱۶۱: دریغا که کام و لب از کار ماند
شمارهٔ ۱۶۲: باید ز می هر آینه پرهیز گفته اند
شمارهٔ ۱۶۳: بهر خواری بس که سرگرم تلاشم کرده اند
شمارهٔ ۱۶۴: مژده صبح درین تیره شبانم دادند
شمارهٔ ۱۶۵: پروا اگر از عربده دوش نکردند
شمارهٔ ۱۶۶: عجب که مژده دهان رو به سوی ما آرند
شمارهٔ ۱۶۷: شوقم ز پند بر در فریاد می زند
شمارهٔ ۱۶۸: ننگ فرهادم به فرسنگ از وفا دور افگند
شمارهٔ ۱۶۹: بتان شهر ستم پیشه شهریارانند
شمارهٔ ۱۷۰: دلستانان بحل اند ار چه جفا نیز کنند
شمارهٔ ۱۷۱: آنان که وصل یار همی آرزو کنند
شمارهٔ ۱۷۲: به مقصدی که مر آن را ره خدا گویند
شمارهٔ ۱۷۳: به عشق از دو جهان بی نیاز باید بود
شمارهٔ ۱۷۴: دانست کز شهادتم امید حور بود
شمارهٔ ۱۷۵: قدر مشتاقان چه داند؟ درد ما چندش بود؟
شمارهٔ ۱۷۶: چه خیزد از سخنی کز درون جان نبود
شمارهٔ ۱۷۷: دوش کز گردش بختم گله بر روی تو بود
شمارهٔ ۱۷۸: تاجر شوق بدان ره به تجارت نرود
شمارهٔ ۱۷۹: عاشق چو گفتیش که برو زود می رود
شمارهٔ ۱۸۰: چاک از جیبم به دامان می رود
شمارهٔ ۱۸۱: چون گویم از تو بر دل شیدا چه می رود؟
شمارهٔ ۱۸۲: چون بپویی به زمین چرخ زمین تو شود
شمارهٔ ۱۸۳: دل نه تنها ز فراق تو فغان ساز دهد
شمارهٔ ۱۸۴: دگر فریب بهارم سر جنون ندهد
شمارهٔ ۱۸۵: غم چو به هم درافگند رو که مراد می دهد
شمارهٔ ۱۸۶: داغم از پرده دل رو به قفا می آید
شمارهٔ ۱۸۷: نه از شرمست کز چشم وی آسان بر نمی آید
شمارهٔ ۱۸۸: چه عیش از وعده چون باور ز عنوانم نمی آید
شمارهٔ ۱۸۹: کسی بامن چه در صورت پرستی حرف دین گوید
شمارهٔ ۱۹۰: ز بس تاب خرام کلکم آذر بیزد از کاغذ
شمارهٔ ۱۹۱: به مرگ من که پس از من به مرگ من یاد آر
شمارهٔ ۱۹۲: ای دل از گلبن امید نشانی به من آر
شمارهٔ ۱۹۳: مژده ای ذوق خرابی که بهارست بهار
شمارهٔ ۱۹۴: بی دوست ز بس خاک فشاندیم به سر بر
شمارهٔ ۱۹۵: بتی دارم ز شنگی روزگاران خو، بهاران بر
شمارهٔ ۱۹۶: بیا و جوش تمنای دیدنم بنگر
شمارهٔ ۱۹۷: در گریه از بس نازکی رخ مانده بر خاکش نگر
شمارهٔ ۱۹۸: بر دل نفس غمم سرآور
شمارهٔ ۱۹۹: ای ذوق نواسنجی بازم به خروش آور
شمارهٔ ۲۰۰: ای شوق به ما عربده بسیار میاموز
شمارهٔ ۲۰۱: خون قطره قطره می چکد از چشم تر هنوز
شمارهٔ ۲۰۲: با همه گمگشتگی خالی بود جایم هنوز
شمارهٔ ۲۰۳: یقین عشق کن و از سر گمان برخیز
شمارهٔ ۲۰۴: یارب ز جنون طرح غمی در نظرم ریز
شمارهٔ ۲۰۵: لطفی به تحت هر نگه خشمگین شناس
شمارهٔ ۲۰۶: داغ تلخ گویانم لذت سم از من پرس
شمارهٔ ۲۰۷: کاشانه نشین عشوه گری را چه کند بس؟
شمارهٔ ۲۰۸: تیغ از نیام بیهده بیرون نکرده کس
شمارهٔ ۲۰۹: هر که را بینی ز می بیخود، ثنایش می نویس
شمارهٔ ۲۱۰: من و نظاره رویی که وقت جلوه از تابش
شمارهٔ ۲۱۱: خوشا حالم تن آتش بستر آتش
شمارهٔ ۲۱۲: ز لکنت می تپد نبض رگ لعل گهربارش
شمارهٔ ۲۱۳: مپرس حال اسیری که در خم هوسش
شمارهٔ ۲۱۴: بیا به باغ و نقاب از رخ چمن برکش
شمارهٔ ۲۱۵: دود سودایی تتق بست آسمان نامیدمش
شمارهٔ ۲۱۶: خوشا روز و شب کلکته و عیش مقیمانش
شمارهٔ ۲۱۷: نیست معبودش حریف تاب ناز آوردنش
شمارهٔ ۲۱۸: دوشم آهنگ عشا بود که آمد در گوش
شمارهٔ ۲۱۹: چون عکس پل به سیل به ذوق بلا برقص
شمارهٔ ۲۲۰: دل در غمش بسوز که جان می دهد عوض
شمارهٔ ۲۲۱: گویی که هان وفا که وفا بوده است شرط
شمارهٔ ۲۲۲: تکیه بر عهد زبان تو غلط بود غلط
شمارهٔ ۲۲۳: مرا که باده ندارم ز روزگار چه حظ؟
شمارهٔ ۲۲۴: تا رغبت وطن نبود از سفر چه حظ؟
شمارهٔ ۲۲۵: شادم که بر انکار من شیخ و برهمن گشته جمع
شمارهٔ ۲۲۶: تا تف شوق تو انداخته جان در تن شمع
شمارهٔ ۲۲۷: به خون تپم به سر رهگذر دروغ دروغ
شمارهٔ ۲۲۸: هنگام بوسه بر لب جانان خورم دریغ
شمارهٔ ۲۲۹: ای کرده غرقم بی خبر شو زین نشانها یک طرف
شمارهٔ ۲۳۰: گل و شمعم به مزار شهدا گشت تلف
شمارهٔ ۲۳۱: شدم سپاسگزار خود از شکایت شوق
شمارهٔ ۲۳۲: به گونه می نپذیرد ز همدگر تفریق
شمارهٔ ۲۳۳: بحر اگر موج زنست از خس و خاشاک چه باک؟
شمارهٔ ۲۳۴: مرد آن که در هجوم تمنا شود هلاک
شمارهٔ ۲۳۵: سبکروحم بود بار من اندک
شمارهٔ ۲۳۶: ای ترا و مرا درین نیرنگ
شمارهٔ ۲۳۷: راهی ست که در دل فتد ار خون رود از دل
شمارهٔ ۲۳۸: تن بر کرانه ضایع دل در میانه غافل
شمارهٔ ۲۳۹: گفتم ز شادی نبودم گنجیدن آسان در بغل
شمارهٔ ۲۴۰: داریم در هوای تو مستی به بوی گل
شمارهٔ ۲۴۱: نه مرا دولت دنیا نه مرا اجر جمیل
شمارهٔ ۲۴۲: هم به عالم ز اهل عالم بر کنار افتاده ام
شمارهٔ ۲۴۳: بود بدگو ساده با خود همزبانش کرده ام
شمارهٔ ۲۴۴: دیدم آن هنگامه، بیجا خوف محشر داشتم
شمارهٔ ۲۴۵: یاد باد آن روزگاران کاعتباری داشتم
شمارهٔ ۲۴۶: نوگرفتار تو و دیرینه آزاد خودم
شمارهٔ ۲۴۷: این چه شورست که از شوق تو در سر دارم؟
شمارهٔ ۲۴۸: آنم که لب زمزمه فرسای ندارم
شمارهٔ ۲۴۹: ز من حذر نکنی گر لباس دین دارم
شمارهٔ ۲۵۰: آسمان بلند را میرم
شمارهٔ ۲۵۱: تا به کی صرف رضاجویی دلها باشم
شمارهٔ ۲۵۲: اگر بر خود نمی بالد ز غارت کردن هوشم
شمارهٔ ۲۵۳: بی پردگی محشر رسوایی خویشم
شمارهٔ ۲۵۴: در وصل دل آزاری اغیار ندانم
شمارهٔ ۲۵۵: بخت در خوابست می خواهم که بیدارش کنم
شمارهٔ ۲۵۶: خود را همی به نقش طرازی علم کنم
شمارهٔ ۲۵۷: می ربایم بوسه و عرض ندامت می کنم
شمارهٔ ۲۵۸: رفتم که کهنگی ز تماشا برافگنم
شمارهٔ ۲۵۹: در هر انجام محبت طرح آغاز افگنم
شمارهٔ ۲۶۰: صبح ست خیز تا نفسی در هم افگنم
شمارهٔ ۲۶۱: دگر نگاه ترا مست ناز می خواهم
شمارهٔ ۲۶۲: گم گشته به کوی تو نه دل بلکه خبر هم
شمارهٔ ۲۶۳: درد ناسازست و درمان نیز هم
شمارهٔ ۲۶۴: نشاط آرد به آزادی ز آرایش بریدن هم
شمارهٔ ۲۶۵: صبح شد خیز که روداد اثر بنمایم
شمارهٔ ۲۶۶: شبهای غم که چهره به خوناب شسته ایم
شمارهٔ ۲۶۷: وحشتی در سفر از برگ سفر داشته ایم
شمارهٔ ۲۶۸: تا فصلی از حقیقت اشیا نوشته ایم
شمارهٔ ۲۶۹: بی خویشتن عنان نگاهش گرفته ایم
شمارهٔ ۲۷۰: جلوه معنی به جیب وهم پنهان کرده ایم
شمارهٔ ۲۷۱: بر لب یا علی سرای باده روانه کرده ایم
شمارهٔ ۲۷۲: رفت بر ما آنچه خود ما خواستیم
شمارهٔ ۲۷۳: بیا که قاعده آسمان بگردانیم
شمارهٔ ۲۷۴: بس که بپیچد به خویش جاده ز گمراهیم
شمارهٔ ۲۷۵: سوخت جگر تا کجا رنج چکیدن دهیم
شمارهٔ ۲۷۶: ها، پری شیوه غزالان و ز مردم رمشان
شمارهٔ ۲۷۷: چون شمع رود شب همه شب دود ز سرمان
شمارهٔ ۲۷۸: به خونم دست و تیغ آلود جانان
شمارهٔ ۲۷۹: زهی باغ و بهار جان فشانان
شمارهٔ ۲۸۰: حیف ست قتلگه ز گلستان شناختن
شمارهٔ ۲۸۱: چیست به لب خنده از عتاب شکستن
شمارهٔ ۲۸۲: خوش بود فارغ ز بند کفر و ایمان زیستن
شمارهٔ ۲۸۳: خیره کند مرد را مهر درم داشتن
شمارهٔ ۲۸۴: جنون مستم به فصل نوبهارم می توان کشتن
شمارهٔ ۲۸۵: چه غم ار به جد گرفتی ز من احتراز کردن؟
شمارهٔ ۲۸۶: خجل ز راستی خویش می توان کردن
شمارهٔ ۲۸۷: تا ز دیوانم که سرمست سخن خواهد شدن؟
شمارهٔ ۲۸۸: طاق شد طاقت ز عشقت بر کران خواهم شدن
شمارهٔ ۲۸۹: دل زان مژه تیز به یکبار کشیدن
شمارهٔ ۲۹۰: ای ز ساز زنجیرم در جنون نواگر کن
شمارهٔ ۲۹۱: بس که لبریزست ز اندوه تو سر تا پای من
شمارهٔ ۲۹۲: رشک سخنم چیست؟ نه شهد هوس ست این
شمارهٔ ۲۹۳: سرشک افشانی چشم ترش بین
شمارهٔ ۲۹۴: بالم به خویش بس که به بند کمند تو
شمارهٔ ۲۹۵: عرض خود برد که رسوایی ما خیزد ازو
شمارهٔ ۲۹۶: دولت به غلط نبود از سعی پشیمان شو
شمارهٔ ۲۹۷: گستاخ گشته ایم غرور جمال کو؟
شمارهٔ ۲۹۸: گویی به من کسی که ز دشمن رسیده کو؟
شمارهٔ ۲۹۹: حق که حقست سمیع ست فلانی بشنو
شمارهٔ ۳۰۰: هله من عاشق ذاتم تنه ناها یا هو
شمارهٔ ۳۰۱: شاها به بزم جشن چو شاهان شراب خواه
شمارهٔ ۳۰۲: بتی دارم از اهل دل رم گرفته
شمارهٔ ۳۰۳: مر ز فنا فراغ را مژده برگ و ساز ده
شمارهٔ ۳۰۴: گاهی به چشم دشمن و گاهی در آینه
شمارهٔ ۳۰۵: بر دست و پای بند گرانی نهاده ای
شمارهٔ ۳۰۶: چون زبانها لال و جانها پر ز غوغا کرده ای
شمارهٔ ۳۰۷: می رود خنده به سامان بهاران زده ای
شمارهٔ ۳۰۸: کیستم دست به مشاطگی جان زده ای
شمارهٔ ۳۰۹: دارم دلی ز غصه گرانبار بوده ای
شمارهٔ ۳۱۰: سرچشمه خونست ز دل تا به زبان های
شمارهٔ ۳۱۱: در زمهریر سینه آسودگان نه ای
شمارهٔ ۳۱۲: خشنود شوی چون دل خشنود نیابی
شمارهٔ ۳۱۳: دلم در ناله از پهلوی داغ سینه تابستی
شمارهٔ ۳۱۴: گر نه نواها سرودمی چه غمستی؟
شمارهٔ ۳۱۵: در بستن تمثال تو حیرت رقمستی
شمارهٔ ۳۱۶: اندوه پرافشانی از چهره عیانستی
شمارهٔ ۳۱۷: ای موج گل نوید تماشای کیستی؟
شمارهٔ ۳۱۸: به دل ز عربده جایی که داشتی داری
شمارهٔ ۳۱۹: ای به صدمه ای آهی بر دلت ز ما باری
شمارهٔ ۳۲۰: نفس را بر در این خانه صد غوغاست پنداری
شمارهٔ ۳۲۱: دیده ور آن که تا نهد دل به شمار دلبری
شمارهٔ ۳۲۲: از جسم به جان نقاب تا کی؟
شمارهٔ ۳۲۳: نخواهم از صف حوران ز صد هزار یکی
شمارهٔ ۳۲۴: ز بس که با تو به هر شیوه آشناستمی
شمارهٔ ۳۲۵: رفت آن که کسب بوی تو از باد کردمی
شمارهٔ ۳۲۶: دل که ازمن مر ترا فرجام ننگ آرد همی
شمارهٔ ۳۲۷: اگر به شرع سخن در بیان بگردانی
شمارهٔ ۳۲۸: مژده خرمی و بی خللی را مانی
شمارهٔ ۳۲۹: بدین خوبی خرد گوید که کام دل مخواه از وی
شمارهٔ ۳۳۰: ای که گفتم ندهی داد دل آری ندهی
شمارهٔ ۳۳۱: همنشین جان من و جان تو این انگیز هی
شمارهٔ ۳۳۲: تابم ز دل برد کافرادایی
شمارهٔ ۳۳۳: زاهد که و مسجد چه و محراب کجایی؟
شمارهٔ ۳۳۴: کافرم گر از تو باور باشدم غمخواریی

غالب دهلوی

آمارگیر وبلاگ