کتابخانه دیجیتال

افسر کرمانی

افسر کرمانیدیوان اشعار | افسرغزل ها

206

شمارهٔ ۱: ای صورت تو معنی والشمس والضحی
شمارهٔ ۲: ای لب لعل تو روح بخش مسیحا
شمارهٔ ۳: بیا که بی تو، مرا روزگار شد، یارا
شمارهٔ ۴: برخیز و بزدای از دلم، ساقی غم ایام را
شمارهٔ ۵: در پیرهن ای ماه نهفتی بدنی را
شمارهٔ ۶: ای که داری هوس لعل لب جانان را
شمارهٔ ۷: به غم دوست فکندیم دل خرّم را
شمارهٔ ۸: در بزم چمان آمده سرو چمن ما
شمارهٔ ۹: از دیده چکد قطره خون جگر ما
شمارهٔ ۱۰: بر فرق کوه اگر بزنم برق آه را
شمارهٔ ۱۱: بهر پا بستن دل زلف گره‌گیر دوتا
شمارهٔ ۱۲: ای مایه خرّمی جهان را
شمارهٔ ۱۳: در دام گرفتند و شکستند پرم را
شمارهٔ ۱۴: به حریم کوی دلبر که برد پیام ما را
شمارهٔ ۱۵: هر آن مرغی که می‌بندند در گلزار بالش را
شمارهٔ ۱۶: بیا ساقی کرم کن جام می را
شمارهٔ ۱۷: در آن گلشن، که آرند از قفس بیرون هزارش را،
شمارهٔ ۱۸: گلی کز اشک خونین، باغبان داده است آبش را
شمارهٔ ۱۹: خوش آن بلبل که بگشایند در گلزار دامش را
شمارهٔ ۲۰: عشق برتافت چنان صبر و شکیبایی را
شمارهٔ ۲۱: بگو صیاد ما، در دام ریزد دانه ما را
شمارهٔ ۲۲: بر قتل من خسته، اگر بسته میان را
شمارهٔ ۲۳: جز ماه من که هشته به تارک کلاه را
شمارهٔ ۲۴: تا گریزد طرب از کلبه ویرانه ما،
شمارهٔ ۲۵: ای کرده بنا چشم تو عاشق فکنی را
شمارهٔ ۲۶: زلفا، تو کانهمه شکن و تار داریا
شمارهٔ ۲۷: ای سایه سعادت و ای مایه شکیب
شمارهٔ ۲۸: ای آفتاب از مه رویت در التهاب
شمارهٔ ۲۹: ای که به کوی مهوشان بار فتاده در گلت
شمارهٔ ۳۰: ای که نرسته در چمن سرو به دلربائیت
شمارهٔ ۳۱: ای قامت دلجوی تو، آشوب قیامت
شمارهٔ ۳۲: آن کو به تو بخشید چنین لطف و صباحت
شمارهٔ ۳۳: غم نیست گر نه ما را دور فلک به کام است
شمارهٔ ۳۴: ای بی وفا که عمری سازیم با جفایت
شمارهٔ ۳۵: امروز همه خرّمی دولت دین است
شمارهٔ ۳۶: ای که لبت کوثر و رویت بهشت
شمارهٔ ۳۷: خوش میرود بناز و صدش دیده در قفاست
شمارهٔ ۳۸: زمان سرکشی عشق و گاه شرب مدام است
شمارهٔ ۳۹: ما را به سراپرده گل رفت اشارت
شمارهٔ ۴۰: ساقی به سر ما هوس شرب مدام است
شمارهٔ ۴۱: عید است و مرا در طلب باده شتاب است
شمارهٔ ۴۲: شکر شده عالمی ز قندت
شمارهٔ ۴۳: ای چرخ زمین آستانت
شمارهٔ ۴۴: ای ماه وشان همه غلامت
شمارهٔ ۴۵: گشتیم همه عالم و جای دگری نیست
شمارهٔ ۴۶: مهر چهری که منور بصر کوکب از اوست
شمارهٔ ۴۷: آن که در عشق بتان هر نفسش فریاد است
شمارهٔ ۴۸: روی و لب و تن و ذقن یار نازک است
شمارهٔ ۴۹: ای، دل ما غرق خون از نوک تیرت
شمارهٔ ۵۰: خرم دلی که کشته تیغ جفای توست
شمارهٔ ۵۱: ما را هوای باده یاقوت‌فام توست
شمارهٔ ۵۲: ما را طمع ز ساقی مجلس شراب توست
شمارهٔ ۵۳: در کنگر سپهر، هنر داستان ماست
شمارهٔ ۵۴: جز ملک محبت به جهان مملکتی نیست
شمارهٔ ۵۵: چون سرو دلارای قدت در چمنی نیست
شمارهٔ ۵۶: ابر نیسان به چمن بار دگر باران ریخت
شمارهٔ ۵۷: حق انصاف عجب مملکتی مسکن ماست
شمارهٔ ۵۸: نوبهار آمد و هرکس به هوای چمن است
شمارهٔ ۵۹: ماه ما را آسمانی دیگر است،
شمارهٔ ۶۰: مهر و وفا سرشته به آب و گل تو نیست
شمارهٔ ۶۱: هیچ می‌دانی مرا در بوته دل تاب نیست؟
شمارهٔ ۶۲: ای که چون چشم بت من، حال بیماریت هست
شمارهٔ ۶۳: بی زلف تو، چون قرار ما نیست،
شمارهٔ ۶۴: زآن چشم پرخمار و از آن لعل می پرست،
شمارهٔ ۶۵: تا شدم شیفته زلف تو آرامم نیست
شمارهٔ ۶۶: شمشیر تو چشمه حیات است
شمارهٔ ۶۷: زلف، در آتش روی تو، چو در تاب شود
شمارهٔ ۶۸: باز باد سحری بوی خوش یار آورد
شمارهٔ ۶۹: زنده آن را نتوان گفت که جانی دارد
شمارهٔ ۷۰: آن که در بزم نه ساقی و نه جامی دارد
شمارهٔ ۷۱: ای خوش آن دیده، که از اشک نگاری دارد
شمارهٔ ۷۲: از درم باز کی آن دلبر طناز آید
شمارهٔ ۷۳: آن گروهی که ز جان و دل ما خوب‌ترند
شمارهٔ ۷۴: این نکویان که سهی قامت و سیمین بدنند
شمارهٔ ۷۵: وه که اگر پیام ما، صبحدمی صبا برد
شمارهٔ ۷۶: تو را با لعل خندان آفریدند
شمارهٔ ۷۷: روی پاک تو، در آیینه ادراک افتاد
شمارهٔ ۷۸: نه به دستگاه شهنشهی، نه به خوبیت ضرری رسد
شمارهٔ ۷۹: با صبا نفحه جان از بر جانان آید
شمارهٔ ۸۰: هیچ گلستان، به روی یار نماند
شمارهٔ ۸۱: این خون عاشق است همانا به جام شد
شمارهٔ ۸۲: عاشق نتوان گفت که در بند نباشد
شمارهٔ ۸۳: به هر محفل که شمعی زآتش پروانه می‌سوزد
شمارهٔ ۸۴: آنچه در مدرسه آموختن ایامی چند
شمارهٔ ۸۵: مرغ دل ما در قفست دانه ندارد
شمارهٔ ۸۶: زلف سیه منه که حجاب قمر شود
شمارهٔ ۸۷: عقرب سر زلفت، با قمر قرین باشد
شمارهٔ ۸۸: حاجتم از روی خوبان، جز تماشایی نباشد
شمارهٔ ۸۹: زین شعله که رخسار تو افروخته دارد
شمارهٔ ۹۰: خط تو هاله‌صفت، ماه در میان دارد
شمارهٔ ۹۱: غمی دارم به دل مدغم که در عالم نمی‌گنجد
شمارهٔ ۹۲: زین سان که آن پیمان‌گسل، آغاز دستان می‌کند
شمارهٔ ۹۳: وقت شد کاسکندر گل لشکر آرایی کند
شمارهٔ ۹۴: ماه من از شرم بر خورشید اختر پرورد
شمارهٔ ۹۵: خوبان که در آیینه رخ خود نگرانند
شمارهٔ ۹۶: مرا ز دست تو دانی،‌ چها بسر گذرد
شمارهٔ ۹۷: شبی به شوخیم، آن ترک سیمتن بکشد
شمارهٔ ۹۸: از جان بگسل، صحبت جانانه به دست آر
شمارهٔ ۹۹: تهی شد کاسه از می، کیسه از زر
شمارهٔ ۱۰۰: ما را، ز دل، اندر غم دلبر، گله بسیار
شمارهٔ ۱۰۱: نظاره کردی بر کشتنم، نظاره دیگر
شمارهٔ ۱۰۲: کیست آن سرو صنوبر قد طوبی رفتار
شمارهٔ ۱۰۳: ای ز شرم عارضت در کاستن جرم قمر
شمارهٔ ۱۰۴: ای ز ماه طلعتت خورشید تابان شرمسار
شمارهٔ ۱۰۵: بسته بر قتل من آن ترک جفا پیشه کمر
شمارهٔ ۱۰۶: ای که صد دل به یکی حلقه زلفت زنجیر
شمارهٔ ۱۰۷: ای پناه هر فقیر و هر اسیر
شمارهٔ ۱۰۸: چشم بدبین فلک بادا هم از روی تو کور
شمارهٔ ۱۰۹: ای که بر ما گذری با همه کبر و غرور
شمارهٔ ۱۱۰: ساقی بیار باده که آمد بهار باز
شمارهٔ ۱۱۱: پرورده نهان به مشک و کافور
شمارهٔ ۱۱۲: جان است اگر گرامی و عمر است اگر عزیز،
شمارهٔ ۱۱۳: در کشورم کشید سپه پادشاه باز
شمارهٔ ۱۱۴: تا هست در تن من افسرده جان نفس،
شمارهٔ ۱۱۵: پروانه را ز آتش دلها خبر بپرس
شمارهٔ ۱۱۶: بود بیمار چشم یار و جان من پرستارش
شمارهٔ ۱۱۷: کسی کز عشق خوبان هیچ نبود صبر و آرامش
شمارهٔ ۱۱۸: هر آن بلبل که آمد بوستان دیدار صیادش
شمارهٔ ۱۱۹: وه چه خوش است گلشن و باد خوش بهاریش
شمارهٔ ۱۲۰: آن که قرار ما بود قصه آشنائیش
شمارهٔ ۱۲۱: آتش زنم ز عشق گر اینسان به جان خویش
شمارهٔ ۱۲۲: روز هنگامه شه ما، صف مژگان سپهش
شمارهٔ ۱۲۳: هرکه نبود گل نورسته به گلشن چو منش
شمارهٔ ۱۲۴: آن که حیرانیم افزود ز پا تا به سرش
شمارهٔ ۱۲۵: آن که در دیده بینای من آمد جایش
شمارهٔ ۱۲۶: بنازم خاک اقلیم سلیمان را که هر مورش،
شمارهٔ ۱۲۷: دارم هوای آن که روم در دیار خویش
شمارهٔ ۱۲۸: آتش زنم ز عشق گر اینسان به جان خویش
شمارهٔ ۱۲۹: آیم از دیر مغان سرخوش و مست و مدهوش
شمارهٔ ۱۳۰: چشمه حیوان بر ارباب هوش
شمارهٔ ۱۳۱: بر دوش فکند زلف را دوش
شمارهٔ ۱۳۲: دوش دیدم بر در میخانه پیر می فروش
شمارهٔ ۱۳۳: خوشا سودای عشق و روزگارش
شمارهٔ ۱۳۴: ای که تو را ز شام مو، روی دمیده چون فلق
شمارهٔ ۱۳۵: ای ماه پریچهر مطبوع خصایل
شمارهٔ ۱۳۶: ماه من، ای بدر آفتاب شمایل
شمارهٔ ۱۳۷: ای که در فکر مهندس، دهنت سرّ محال
شمارهٔ ۱۳۸: تیری که زد به دشمن، ما را نشست بر دل
شمارهٔ ۱۳۹: مرحبا ای برید باد شمال
شمارهٔ ۱۴۰: حالت چشم تو و قصه بیماری دل
شمارهٔ ۱۴۱: که می‌گوید که من دلبر ندارم
شمارهٔ ۱۴۲: من که سودا زده روی توام
شمارهٔ ۱۴۳: ای که بی کام لبت یک نفس آرام ندارم
شمارهٔ ۱۴۴: یاد آن شب‌ها که در زلف تو ماهی داشتیم
شمارهٔ ۱۴۵: یاد ایامی که در کوی تو کاری داشتیم
شمارهٔ ۱۴۶: چو ماه روی تو را در خیال می نگرم
شمارهٔ ۱۴۷: چو یاد خوی تو آید در آتش سخنم
شمارهٔ ۱۴۸: وقت آن است که از خانه به میخانه روم
شمارهٔ ۱۴۹: عاشق و رند و میخواره من از عهد قدیم
شمارهٔ ۱۵۰: تا به دامان تو من دست تولا زده‌ام
شمارهٔ ۱۵۱: غیر آن زلف پر از سلسله زنجیر ندارم
شمارهٔ ۱۵۲: تذرو باغ توام، دل به شاخ سرو که بندم
شمارهٔ ۱۵۳: به ترک ساقی و صهبا، هزار توبه ببستم
شمارهٔ ۱۵۴: برق عشقت را، چنان در استخوان آورده‌ام
شمارهٔ ۱۵۵: بسکه لعل و گهر دیده به دامن دارم
شمارهٔ ۱۵۶: من دیوانه، که در حلقه عشاق توام
شمارهٔ ۱۵۷: با تو صنوبر خرام، کرده قیامت قیام
شمارهٔ ۱۵۸: قدح را در کف ساقی، ز حسرت خون جگر کردم
شمارهٔ ۱۵۹: از نوا کم نکنم، تا نکند آزادم
شمارهٔ ۱۶۰: ما که از صهبای جام عشق تو مستیم
شمارهٔ ۱۶۱: عیبم مکن امروز که دستار ندارم
شمارهٔ ۱۶۲: ای چشمه خورشید تو، آسایش جانم
شمارهٔ ۱۶۳: تا به روی تو شد دیده بازم
شمارهٔ ۱۶۴: تا عشق را قدم بسرکو نهاده ایم
شمارهٔ ۱۶۵: چه حاجتم بود از جام باده من که مدامم
شمارهٔ ۱۶۶: ای صبا از ره یاری سوی یارم گذری کن
شمارهٔ ۱۶۷: دوش از درم درآمد، آن سرو سیمتن
شمارهٔ ۱۶۸: تا چند جفا باما‌، یک ره ز وفا دم زن
شمارهٔ ۱۶۹: تا چند سخن از عقل، از عشق دلا دم زن
شمارهٔ ۱۷۰: زآن قد چون صنوبر و زآن روی چون سمن،
شمارهٔ ۱۷۱: ای بوستان لاله رویت بهار من
شمارهٔ ۱۷۲: ای ذره های کوی تو خورشید منظران
شمارهٔ ۱۷۳: باورم نیست که باشد چمنی بهتر از این
شمارهٔ ۱۷۴: خوب دیدیم و نباشد نظری بهتر از این
شمارهٔ ۱۷۵: بشکست سنگ محنت عشق تو نام من
شمارهٔ ۱۷۶: گیسو به رخ بیفکن و مه را نقاب کن
شمارهٔ ۱۷۷: ای صنم نازنین، ناز تو بر جان من
شمارهٔ ۱۷۸: بیا، تصرف در صنعت سکندر کن
شمارهٔ ۱۷۹: بوسی به من از آن لب و رخسار عطا کن
شمارهٔ ۱۸۰: خلاف تلخ‌کامی‌های دیرین
شمارهٔ ۱۸۱: گر آن دو زلف عنبرین به رخ شود نقاب تو
شمارهٔ ۱۸۲: بهار آمد و در باغ، لاله شد چو پیاله
شمارهٔ ۱۸۳: خم ابروی تو، هم کعبه و هم میخانه
شمارهٔ ۱۸۴: یار ما، برماه از عنبر نقاب انداخته
شمارهٔ ۱۸۵: مرا امروز کاخ از بوستان به
شمارهٔ ۱۸۶: خوش تر است از دولت دنیا و عقبی وصل یاری
شمارهٔ ۱۸۷: شود آیا که ز ما حرف وفا گوش کنی
شمارهٔ ۱۸۸: دلم به یک نظر امد اسیر چشم سیاهی
شمارهٔ ۱۸۹: صبا، به جانان اگر توانی،
شمارهٔ ۱۹۰: ای که اندر زلف مشکین پیچ و تاب انداختی
شمارهٔ ۱۹۱: هوای حلقه دامی، مرا نشاند به بامی
شمارهٔ ۱۹۲: داری ز چمن گر هوس حلقه دامی
شمارهٔ ۱۹۳: چه خوش باشد شبی در سرزمینی،
شمارهٔ ۱۹۴: هرجا که تو بنشینی، صد فتنه برانگیزی
شمارهٔ ۱۹۵: عیب جنون من مکن ای که ندیده ای پری
شمارهٔ ۱۹۶: ای که از قامت و رخ، حسرت سرو و قمری
شمارهٔ ۱۹۷: ای سرو چه، ای ماه که، ای شوخ کدامی؟
شمارهٔ ۱۹۸: گفتم قرین به روحی و با جان مقابلی
شمارهٔ ۱۹۹: نه در شرار رخ افکنده ای ز خال سپندی
شمارهٔ ۲۰۰: آیا بوّد که روزی از دوستان بشیری

افسر کرمانی

آمارگیر وبلاگ