کتابخانه دیجیتال

جویا تبریزی

جویا تبریزیدیوان اشعار | جویاغزل ها

637

شمارهٔ ۱: الهی ره نما سوی خود این مدهوش غافل را
شمارهٔ ۲: درونم بی تو شد دریای خون از شوق دیدنها
شمارهٔ ۳: چنان به پیش فلک نالم از غمت شبها
شمارهٔ ۴: ساخت عکس عارضت رشک بهار آیینه را
شمارهٔ ۵: چنان پرورده آغوش نزاکت در کنار او را
شمارهٔ ۶: ای به قربان تو گردند کمان ابروها
شمارهٔ ۷: صفای می نگر از جبههٔ گشادهٔ ما
شمارهٔ ۸: بی سر و قدت خاک نشینند چمنها
شمارهٔ ۹: نخواهم زان گل رخسار برداری نقابش را
شمارهٔ ۱۰: کی به گوش او کند جا ناله های زار ما
شمارهٔ ۱۱: داغ تو بود لاله صفت زیب تن ما
شمارهٔ ۱۲: می نهد بر سینه، داغم، عشق سیم اندامها
شمارهٔ ۱۳: پرتو حسن زبس سوخته بال و پر ما
شمارهٔ ۱۴: شد بهار و بیخودیم از نشئهٔ جام هوا
شمارهٔ ۱۵: مگر به سعی توان دید جسم لاغر ما
شمارهٔ ۱۶: تو و بدمستی و رندی و می آشامیها
شمارهٔ ۱۷: قانع شده ست دل به تمنای او مرا
شمارهٔ ۱۸: سینهٔ صد چاک مانند قفس داریم ما
شمارهٔ ۱۹: ایمن از جور حوادث ساخت عجز من مرا
شمارهٔ ۲۰: برده سیر آهنگی امشب بر فلک داد مرا
شمارهٔ ۲۱: تا گشته است پای خم آرامگاه ما
شمارهٔ ۲۲: گشت از اندیشهٔ آن ترک ستم مشرب ما
شمارهٔ ۲۳: ما راست ای سرآمد لیلی نگاهها
شمارهٔ ۲۴: زهی از بادهٔ شوق تو ساغر کاسهٔ سرها
شمارهٔ ۲۵: فروغ بادهٔ لعلی برافروزد چو رنگش را
شمارهٔ ۲۶: چنین در خاک اگر باشد طپش جسم نزارم را
شمارهٔ ۲۷: می نماید در شب تاریک راه دور را
شمارهٔ ۲۸: هر قدر زور آورد عشقت شکیباییم ما
شمارهٔ ۲۹: دل فرهاد درد ناخن اندیشهٔ ما
شمارهٔ ۳۰: ساخت درد تازه محو از خاطرم آزارها
شمارهٔ ۳۱: بسکه در راه طلب ضعف است دامنگیر ما
شمارهٔ ۳۲: چسان بینم به دست غیردامان وصالش را
شمارهٔ ۳۳: غمش گرم تپش گه شعله آسا می کند ما را
شمارهٔ ۳۴: نیست باکی زآتش سودا دل شوریده را
شمارهٔ ۳۵: ضعف کرد آگه از احوالم دلارام مرا
شمارهٔ ۳۶: بیا از قید بیدردی دمی آزاد کن ما را
شمارهٔ ۳۷: گرچه باشد در بر ما دلبر می نوش ما
شمارهٔ ۳۸: در عشق دل چو مخزن اسرار شد مرا
شمارهٔ ۳۹: نصیبی گر زسوز سینه ام می بود مجنون را
شمارهٔ ۴۰: می تپد دل بسکه در هجر گل آن رو مرا
شمارهٔ ۴۱: سوختم در یاد شمع عارض جانانه ها
شمارهٔ ۴۲: هوای دشت چون افتاد در سر آن پریرو را
شمارهٔ ۴۳: چسان عنقا کند با هوشم آهنگ پریدنها
شمارهٔ ۴۴: از چشم کم مبین به تن ناتوان ما
شمارهٔ ۴۵: زراحت بیش بینند اهل خواری پایمالی را
شمارهٔ ۴۶: بنگر رخ به آتش می تاب داده را
شمارهٔ ۴۷: چشم بستن شمع سان بیتاب می سازد مرا
شمارهٔ ۴۸: به خون دیدهٔ حسرت سر رشته اند مرا
شمارهٔ ۴۹: ترا محرومی ارزانی زآغوش تپیدنها
شمارهٔ ۵۰: نباشد عقده ای در خاطر ار ابنای دنیا را
شمارهٔ ۵۱: ز سوزنامهٔ من سوخت بال و پر کبوتر را
شمارهٔ ۵۲: نشئهٔ می مایهٔ صد درد سر باشد مرا
شمارهٔ ۵۳: زدل بیرون می برد یاد ایام شبابم را
شمارهٔ ۵۴: به خلق خوش معطر ساز باغ آشنایی را
شمارهٔ ۵۵: رنگین کنی زخون جگر گر خیال را
شمارهٔ ۵۶: امشب فزود دل ز طپش جوش دیده را
شمارهٔ ۵۷: گل با سر بازار بسنجد چو چمن را
شمارهٔ ۵۸: که چو سوزن دوختی بر جامه چشم خویش را
شمارهٔ ۵۹: هست تا ترک تعلق کرده سامان مرا
شمارهٔ ۶۰: سرت گردم به گلشن جلوه ده آن روی چون گل را
شمارهٔ ۶۱: نونهال من چو دید آیینه را
شمارهٔ ۶۲: میانش نیست از جوش نزاکت در نظر پیدا
شمارهٔ ۶۳: زخلق خوش لقب بیگانه کردی باده نوشان را
شمارهٔ ۶۴: غیر رسوایی چه حاصل از بیان ما به ما
شمارهٔ ۶۵: فلک به هرزه کمر بسته است جنگ مرا
شمارهٔ ۶۶: تهی کردم زاشک و آه امشب سینهٔ خود را
شمارهٔ ۶۷: نیست حاجت خط مشکین عارض جانانه را
شمارهٔ ۶۸: می کنند احباب بی معنی مکدر سینه را
شمارهٔ ۶۹: کاری نیاید از خرد ذوفنون ما
شمارهٔ ۷۰: در سینه نیست دل به خدا ره نبرده را
شمارهٔ ۷۱: صاف حسرت زغمت نشئه طراز است مرا
شمارهٔ ۷۲: سوز دل در غم عشق تو گواه است مرا
شمارهٔ ۷۳: نه در وصال و نه هجران بود قرار مرا
شمارهٔ ۷۴: بس که بگذارد زشرم آن مه جبین آیینه را
شمارهٔ ۷۵: کی زر دنیا برآرد پریشانی مرا
شمارهٔ ۷۶: بی او به دیده گرد کند شیشه ریزها
شمارهٔ ۷۷: زبون کی می توان کرد به نیرو چرخ پرفن را
شمارهٔ ۷۸: تا زنده ام بود غم عشقش هوس مرا
شمارهٔ ۷۹: نمی باشد زمرگ اندیشه ای پرهیزکاران را
شمارهٔ ۸۰: حیران تو از هر خم مو دیدهٔ خط را
شمارهٔ ۸۱: کسی کو چون دل شیر است از جرأت نشان او را
شمارهٔ ۸۲: مزاج شعله بود وضوح شوخ و شنگ ترا
شمارهٔ ۸۳: ای گنجها ز گوهر یاد تو سینه ها
شمارهٔ ۸۴: افزود عشق قدر دل دردناک را
شمارهٔ ۸۵: رخی زآتش می رشک ایمن ست ترا
شمارهٔ ۸۶: چوب قفس نخست زخس می کنیم ما
شمارهٔ ۸۷: به پیری نشد چاره گردن کشان را
شمارهٔ ۸۸: لایق نبود کینهٔ چرخ اهل صفا را
شمارهٔ ۸۹: ز زلف و کاکلت ای نازنین گره بگشا
شمارهٔ ۹۰: چه چاره است دل سر زدیده بر زده را
شمارهٔ ۹۱: غم بود چاره حریف به غم آموخته را
شمارهٔ ۹۲: بی درد بر کنار مریز آب دیده را
شمارهٔ ۹۳: گرم دارد شیخ ما با خویشتن هنگامه را
شمارهٔ ۹۴: برد یاد او دل غم پیشه را
شمارهٔ ۹۵: گردد ز سیر صحرا کی حل مشکل ما
شمارهٔ ۹۶: چون حباب از بیخودی شد کام دل حاصل مرا
شمارهٔ ۹۷: زبسکه کرده مکرر ثنای واجب را
شمارهٔ ۹۸: ره عشق است و نبود خاطر خرسند باب اینجا
شمارهٔ ۹۹: از فلک هرگز نخواهم آرزوی خویش را
شمارهٔ ۱۰۰: نماید جلوهٔ عکسش ز بس بیتاب دریا را
شمارهٔ ۱۰۱: بزم عشق است و قدح کام نهنگ است اینجا
شمارهٔ ۱۰۲: همچو گل تنها همین نبود صفا حسن ترا
شمارهٔ ۱۰۳: نگه بر چهره نتوان کرد آن ترک شرابی را
شمارهٔ ۱۰۴: از عکس تو شد گرم طپش تا دل دریا
شمارهٔ ۱۰۵: چشم او آشیانهٔ دل ما
شمارهٔ ۱۰۶: به عرش عزتم جا داده است اقبال خواریها
شمارهٔ ۱۰۷: به نیروی محبت در کنار آرم میانش را
شمارهٔ ۱۰۸: آهم گشود تا پر پرواز در هوا
شمارهٔ ۱۰۹: ز دست درد مجنون مشربان را در بیابانها
شمارهٔ ۱۱۰: آید صدای نالهٔ دل از نگاه ما
شمارهٔ ۱۱۱: مگر بگذشت دل آزرده ای با درد ازین صحرا
شمارهٔ ۱۱۲: اینقدر در کشتن من سخت استادن چرا
شمارهٔ ۱۱۳: قضا چون باعث ایجاد شد آب و گل ما را
شمارهٔ ۱۱۴: می دهد طرز نگاهت یاد می نوشی مرا
شمارهٔ ۱۱۵: ترسم که خراشد تن نازک بدنم را
شمارهٔ ۱۱۶: سخت پر شد در غم عشقت تن محزون ما
شمارهٔ ۱۱۷: ساخت هر کس از توکل تکیه گاه خویش را
شمارهٔ ۱۱۸: دارد همیشه عشق سخن ناتوان مرا
شمارهٔ ۱۱۹: از ترک آرزو بفزاید کمال ما
شمارهٔ ۱۲۰: بی طلب آورد مستی دوش دلدار مرا
شمارهٔ ۱۲۱: مه من چون دهد عرض صفای پیکر خود را
شمارهٔ ۱۲۲: منع نتوان کرد از بی طاقتی سیماب را
شمارهٔ ۱۲۳: ز بس دیوانگی کردم بیاد روی او شبها
شمارهٔ ۱۲۴: بپوش از دیدهٔ نامحرم شهوت عبادت را
شمارهٔ ۱۲۵: می کنم در سینه پنهان آه درد آلود را
شمارهٔ ۱۲۶: بود دو نرگس آن شوخ بی تحاشی ما
شمارهٔ ۱۲۷: چه جان باشد به پیش چشم او دلهای سنگین را
شمارهٔ ۱۲۸: پیچ و تاب غم فزاید انبساط مرد را
شمارهٔ ۱۲۹: به رویم دیدهٔ حیران در فیضی گشود اینجا
شمارهٔ ۱۳۰: نمی دانم چرا با من به حکم بدگمانی ها
شمارهٔ ۱۳۱: نباشد مامنی چون پیکر ما عشق سرکش را
شمارهٔ ۱۳۲: آتش به جان فکنده رخت آفتاب را
شمارهٔ ۱۳۳: آب شد دریا ز شرم دیدهٔ گریان ما
شمارهٔ ۱۳۴: بر نمی تابید شرم او حضور شمع را
شمارهٔ ۱۳۵: ‏ چنان کز شهد و شکر نقل نوشین می شود پیدا
شمارهٔ ۱۳۶: دل ندارد تاب صحبت های نامانوس را
شمارهٔ ۱۳۷: نادیدن جمال تو مشکل بود مرا
شمارهٔ ۱۳۸: باز مستی کرده خون آشام چشمان ترا
شمارهٔ ۱۳۹: شب خیالم به خواب دید ترا
شمارهٔ ۱۴۰: آه از بیداد چرخ دون که گردید از جفا
شمارهٔ ۱۴۱: چشم وحدت بین چو بگشاییم ما همچون حباب
شمارهٔ ۱۴۲: شد از یاد گل رویی دلم حسرت نصیب امشب
شمارهٔ ۱۴۳: رشک آیدم به عشق خداداد عندلیب
شمارهٔ ۱۴۴: شب هجراست و دستم دشمن پیراهن ست امشب
شمارهٔ ۱۴۵: مگر آئینه عکس تو شد جام شراب امشب
شمارهٔ ۱۴۶: هست هر حرف تو شکر را جواب
شمارهٔ ۱۴۷: در خاک مرا ز آتش دل گشت بدن آب
شمارهٔ ۱۴۸: در تن ز بسکه بی تو مرا یافت راه تاب
شمارهٔ ۱۴۹: افتاد عکس عارضت ای مه جبین در آب
شمارهٔ ۱۵۰: تا هوای اوست دل را در قفس همچون حباب
شمارهٔ ۱۵۱: فصل خزان رویم به سیر کنار آب
شمارهٔ ۱۵۲: ز سرو یار که در برکشیده ام امشب
شمارهٔ ۱۵۳: زور شور گریه ای می شد به خواب
شمارهٔ ۱۵۴: خیال غنچهٔ لعلی چو هوشم در سر است امشب
شمارهٔ ۱۵۵: به جام می لبی کرد آشنا جانانه ام امشب
شمارهٔ ۱۵۶: از تف آه من بسان حباب
شمارهٔ ۱۵۷: احمد مرسل که عالم جمله در تسخیر اوست
شمارهٔ ۱۵۸: زهر چشم آلوده بود این باده کاندر جام ریخت
شمارهٔ ۱۵۹: مست و بیخود شوخ من افتاده است
شمارهٔ ۱۶۰: دل هجران زده از سیر گلستان سیر است
شمارهٔ ۱۶۱: آبی ز دانهٔ عنب ای دل چشیدنی است
شمارهٔ ۱۶۲: ترا کاری بجز جور و جفا نیست
شمارهٔ ۱۶۳: رخ نمودی و جهانی به تماشا برخاست
شمارهٔ ۱۶۴: خون خوردن اینقدر پی تحصیل مال چیست؟
شمارهٔ ۱۶۵: زدل جز عجز و زاری خوشنما نیست
شمارهٔ ۱۶۶: با اشک تا ز دیده به رویم چکیده است
شمارهٔ ۱۶۷: دارد حیات، عالمی و جان پدید نیست
شمارهٔ ۱۶۸: هر نالهٔ دل من آواز دلگشایی است
شمارهٔ ۱۶۹: نه همین رشک رخ و زلفش گل و سنبل گداخت
شمارهٔ ۱۷۰: موسم جوش گل و نسترن است
شمارهٔ ۱۷۱: خط پشت لب میگون تو عنوان گل است
شمارهٔ ۱۷۲: گر بخرامد، نسیم خلد برین است
شمارهٔ ۱۷۳: از دور عشقباز ترا می توان شناخت
شمارهٔ ۱۷۴: بی زبانی روز محشر عذرخواه ما بس است
شمارهٔ ۱۷۵: آنکه میخانه ز انداز نگاهش طرح است
شمارهٔ ۱۷۶: رفتن زخود به دشت جنون هادی من است
شمارهٔ ۱۷۷: آرامم از خط تو رمیدن گرفته است
شمارهٔ ۱۷۸: راه عشق است اینکه در هر گام صد جا آتش است
شمارهٔ ۱۷۹: دارم سری که سرخوش صهبای بیخودیست
شمارهٔ ۱۸۰: سررشتهٔ امل همه ای دل به دست تست
شمارهٔ ۱۸۱: لخت دل دور از تو امشب در گلوی غنچه است
شمارهٔ ۱۸۲: دل ز پهلوی تن خاکی است گر بیدار نیست
شمارهٔ ۱۸۳: عنوان:تیره باطنها پهلوی دل افسرده است
شمارهٔ ۱۸۴: جان اسیر تست تا تیغت به خونم مایل است
شمارهٔ ۱۸۵: چون نیاساید دل از هجر بتان در زیر پوست
شمارهٔ ۱۸۶: بسکه گرد کلفتش بسته است راه از شش جهت
شمارهٔ ۱۸۷: گل در چمن چو عارض او دلفریب نیست
شمارهٔ ۱۸۸: از صفای خاطر ما هیچکس آگاه نیست
شمارهٔ ۱۸۹: دیده از فیض تو پریخانه شده است
شمارهٔ ۱۹۰: بی تو دل را سیر گلشن باعث آرام نیست
شمارهٔ ۱۹۱: از باده غنچهٔ دل آن سیمبر شکفت
شمارهٔ ۱۹۲: مایه ای از خون دل و زگریه سامانی نداشت
شمارهٔ ۱۹۳: عشق آنجا کز پی ایجاد عالم رنگ ریخت
شمارهٔ ۱۹۴: در جهان بی اعتباری اعتبار عاشقی است
شمارهٔ ۱۹۵: ببازد غنچه رنگ از خجلت لعل قدح نوشت
شمارهٔ ۱۹۶: محتسب امشب سبوی باده ام را پاک ریخت
شمارهٔ ۱۹۷: دل را گشاد کار ز فیض دماغ ماست
شمارهٔ ۱۹۸: بوالهوس را راز عشق او نهفتن رسم نیست
شمارهٔ ۱۹۹: تا هوای شمع رویت در سر پروانه است
شمارهٔ ۲۰۰: همتم تا دست پر زور هوس پیچیده است
شمارهٔ ۲۰۱: بسکه رنگین جلوه از لخت دل شیدای ماست
شمارهٔ ۲۰۲: دل و ستم ز کار افتاد از پرکاری چشمت
شمارهٔ ۲۰۳: هر کس محروم از جوانی است
شمارهٔ ۲۰۴: از گفتگو اشاره به دل آشناتر است
شمارهٔ ۲۰۵: شوخ و شنگی چون بت طناز من عالم نداشت
شمارهٔ ۲۰۶: با بال شوق در چمن قدس طایر است
شمارهٔ ۲۰۷: دل که بزم عشقبازی را بسامان چیده است
شمارهٔ ۲۰۸: بزم ارباب ریا را ساغری در کار نیست
شمارهٔ ۲۰۹: در زنگ ابر هر قدر آیینه هواست
شمارهٔ ۲۱۰: شکست رنگ نگارم شد از شراب درست
شمارهٔ ۲۱۱: یاد ایامی که جوش گل دلم را شاد داشت
شمارهٔ ۲۱۲: مهربانیهای پنهان را مزاج کاین ازوست
شمارهٔ ۲۱۳: بی او هجوم غم دل بی کینه را شکست
شمارهٔ ۲۱۴: باغ خوش از سبزه و ز سنبل از آنهم خوشتر است
شمارهٔ ۲۱۵: ذوق درویشی ام از عالم اسباب بس است
شمارهٔ ۲۱۶: خط آزادی است دل را خط مرغوب لبت
شمارهٔ ۲۱۷: در حقیقت مقصد جسم و مراد دل یکی است
شمارهٔ ۲۱۸: هر کرا دل بی غبار کینه است
شمارهٔ ۲۱۹: حسن حیرت آفرینش جلوه پیرایی گرفت
شمارهٔ ۲۲۰: پرده از کار تو بی باکی صهبا برداشت
شمارهٔ ۲۲۱: برای منصب خاشاک روبی نجف است
شمارهٔ ۲۲۲: لب چو مینا بگشود انجمنی خندان ساخت
شمارهٔ ۲۲۳: می کند چشم تو تا بیخود ز ساغر گشته است
شمارهٔ ۲۲۴: دشمن جان و تنش تاج زر است
شمارهٔ ۲۲۵: اضطرابم آتش رخسار او را دامن است
شمارهٔ ۲۲۶: هر دلی آیینه دار صورت اندیشه ای است
شمارهٔ ۲۲۷: وارستگی از خویش ترا رهبر فیض است
شمارهٔ ۲۲۸: دل که کارش با کریم افتاده در فرخندگی است
شمارهٔ ۲۲۹: صفای پیکرت آئینه دار مهتاب است
شمارهٔ ۲۳۰: بیا که موسم جوش بهار ییلاق است
شمارهٔ ۲۳۱: ز وانمود پریشانی ام چو گل عار است
شمارهٔ ۲۳۲: حقپرستی پیش ما ترک تمنا کردن است
شمارهٔ ۲۳۳: طرهٔ مشکین چو جانان دسته بست
شمارهٔ ۲۳۴: بسکه سر در صیدگاهش بر زمین افتاده است
شمارهٔ ۲۳۵: در توبه کوش، توبه حصار سلامت است
شمارهٔ ۲۳۶: هیچ اثر از پختگی ها با زبان معلوم نیست
شمارهٔ ۲۳۷: دل که از بالای چشمت در گناه افتاده است
شمارهٔ ۲۳۸: تا سر ما کشتگان آن تندخو بر کف گرفت
شمارهٔ ۲۳۹: نهادی بر دلم ای نازنین دست
شمارهٔ ۲۴۰: از رفتنش به خاک چمن تا کمر نشست
شمارهٔ ۲۴۱: غافل از حق گر باو شد جام می هشیار نیست
شمارهٔ ۲۴۲: مانده در جهل مرکب آنکه لوحش ساده است
شمارهٔ ۲۴۳: هست آنچه از زبان تو بیگانه نام ماست
شمارهٔ ۲۴۴: نه همین نرگس زچشم می پرستش جام یافت
شمارهٔ ۲۴۵: جان چیست؟ عمر من که نیارم از آن گذشت
شمارهٔ ۲۴۶: همتم کم نتواند برداشت
شمارهٔ ۲۴۷: گلشن در این بهار نه تنها شکفته است
شمارهٔ ۲۴۸: گرنه اشک از دیده در هجران یار افتاده است
شمارهٔ ۲۴۹: قبای پاره نصیبش زچرخ مینایی است
شمارهٔ ۲۵۰: شد شباب و جسم غم فرسوده با ما مانده است
شمارهٔ ۲۵۱: سرتاسر آفاق به فرمان خط اوست
شمارهٔ ۲۵۲: دور از تو هر لبی که می ناب خورده است
شمارهٔ ۲۵۳: دل به غیر از باده زار و ناتوان افتاده است
شمارهٔ ۲۵۴: چشمت که ز خون ما شرابی است
شمارهٔ ۲۵۵: همین نه لاله به داغ تو ای سمنبر سوخت
شمارهٔ ۲۵۶: همین نه لعل ترا معجز دم عیساست
شمارهٔ ۲۵۷: در تماشای رخت تاب و توان از ما نیست
شمارهٔ ۲۵۸: هر غنچه به گلشن دل مأیوس بهار است
شمارهٔ ۲۵۹: باز در جیب و کنارم همه خون ریخته است
شمارهٔ ۲۶۰: تا تو رفتی صحن گلشن کشت آفت دیده است
شمارهٔ ۲۶۱: کوکب به فلک زآتش پنهان که جسته است؟
شمارهٔ ۲۶۲: چسبیده بهم گرچه لب از شهد نکاتت
شمارهٔ ۲۶۳: چه دور گر به زبان تو دل موافق نیست
شمارهٔ ۲۶۴: سوختن شمع شبستان زمن آموخته است
شمارهٔ ۲۶۵: به چشم اهل دل آن اشک اعتبار نداشت
شمارهٔ ۲۶۶: زان لب که نوشداروی جانهای خسته است
شمارهٔ ۲۶۷: اشک حسرت روشنی افزای چشم تر بس است
شمارهٔ ۲۶۸: از روی نو خط تو دل زار من شکفت
شمارهٔ ۲۶۹: تنها نه قلب دل نگه او شکسته است
شمارهٔ ۲۷۰: پیوسته ذوق باده چو خون در دل من است
شمارهٔ ۲۷۱: درویشیم به حشمت دارا برابر است
شمارهٔ ۲۷۲: دل افروخته را آفت افسردن نیست
شمارهٔ ۲۷۳: این ماه چارده که ترا در برابر است
شمارهٔ ۲۷۴: رهزن دین و دلم آن نرگس جادو بس است
شمارهٔ ۲۷۵: هر که او با قامت خم گشته غافل خفته است
شمارهٔ ۲۷۶: کوکب بخت سیه روزان مدام افسرده است
شمارهٔ ۲۷۷: لعلت مرا به کام دل آب حیات ریخت
شمارهٔ ۲۷۸: تا نقاب از عارض آن سرو چمن پیرا گرفت
شمارهٔ ۲۷۹: خامشی با وضع شوخ آن صنم پیوسته است
شمارهٔ ۲۸۰: صبحدم خار چمن دامان آن دلجو گرفت
شمارهٔ ۲۸۱: هیچگه بی پیچ و تاب این جسم غم فرسوده نیست
شمارهٔ ۲۸۲: خوش است بوسه بر آن لعل خط دمیده خوش است
شمارهٔ ۲۸۳: به آب و تاب حسنش عشقباز است
شمارهٔ ۲۸۴: تا چمن از جلوه ات رشک جنان گردیده است
شمارهٔ ۲۸۵: رفتن از خویش به یادش سفر مردان است
شمارهٔ ۲۸۶: چرخ خاکستری از آتش سودای من است
شمارهٔ ۲۸۷: شد دعای ناتوانان تا اجابت گاه راست
شمارهٔ ۲۸۸: از آن، شکفتگی ای بی تو گل به باغ نداشت
شمارهٔ ۲۸۹: چرخ را از تو نکو روی تری یاد کجاست؟
شمارهٔ ۲۹۰: فتاد تا دلم آن مست شوخ و شنگ شکست
شمارهٔ ۲۹۱: از سیه مستی ندانم گل چه و گلشن کجاست
شمارهٔ ۲۹۲: دختر رز خلف سلسلهٔ بیهوشی است
شمارهٔ ۲۹۳: جوش اشکم از شفق بر آسمان خوناب ریخت
شمارهٔ ۲۹۴: همین نه مصرع موزون تراقد دلجوست
شمارهٔ ۲۹۵: با اسیران نازها امروز زنجیر تو داشت
شمارهٔ ۲۹۶: در دیاری که دلم عاشقی آموخته بود
شمارهٔ ۲۹۷: شکرین لعل او مکیدهٔ ماست
شمارهٔ ۲۹۸: دیار غربتم آنجا بود که انجمن است
شمارهٔ ۲۹۹: بیدلی را که گلشن داغ و چمن هامون است
شمارهٔ ۳۰۰: زبان تیغ تو در حشر عذرخواه من است
شمارهٔ ۳۰۱: می تواند در نظر نقش خیال یار بست
شمارهٔ ۳۰۲: آرام تو نشانهٔ هواداران دل است
شمارهٔ ۳۰۳: از سوز سینه مغز سرم در گرفته است
شمارهٔ ۳۰۴: مهی که مهر رخش در ضمیر ما گرم است
شمارهٔ ۳۰۵: عالم آب است جام می زدست ما شکست
شمارهٔ ۳۰۶: آنچه هرگز محرم گوشت نشد داد من است
شمارهٔ ۳۰۷: سرمهٔ گردون به چشمم گرد راهی بیش نیست
شمارهٔ ۳۰۸: دور از تو درونم همه باغ از گل داغ است
شمارهٔ ۳۰۹: دل گرفتار است تا گردآور سیم و زر است
شمارهٔ ۳۱۰: دلم چو کام هوس زان دو ناب گرفت
شمارهٔ ۳۱۱: بر آفتاب عارض او خال مشکبوست
شمارهٔ ۳۱۲: پیش اهل دل دهان خنده زخم تن بس است
شمارهٔ ۳۱۳: جنس آسایش متاع کشور بیگانگی است
شمارهٔ ۳۱۴: محفل صهباپرستان بی نوای ساز نیست
شمارهٔ ۳۱۵: تا کمان ابروش از چرب نرمی دلکش است
شمارهٔ ۳۱۶: در مشربی که مسلک و منزل برابر است
شمارهٔ ۳۱۷: آسوده دلی که بی قرار است
شمارهٔ ۳۱۸: نیست چشم همتم برابر نیسان چون صدف
شمارهٔ ۳۱۹: تا کام خواهش از می بی غش گرفته است
شمارهٔ ۳۲۰: نخل را باد خزان تنها نه عریان کرد و رفت
شمارهٔ ۳۲۱: آشوب جهان فتنهٔ ایام همین است
شمارهٔ ۳۲۲: تویی که موج می ناب ارغوان لب تست
شمارهٔ ۳۲۳: شاهد اقبال در آغوش رندان خفته است
شمارهٔ ۳۲۴: بی لب لعلش کباب در نمک خوابیده ایست
شمارهٔ ۳۲۵: تب و تاب جگر از شعله رخسارهٔ اوست
شمارهٔ ۳۲۶: چو با تو کار دل ای ماهپاره افتاده است
شمارهٔ ۳۲۷: حسن رخسار تو موقوف شراب ناب نیست
شمارهٔ ۳۲۸: برخاک آنچه از مژهٔ ما چکیده است
شمارهٔ ۳۲۹: از لقای مه تسلی دیدهٔ مهجور نیست
شمارهٔ ۳۳۰: زاهد از دنیا پی تحصیل سیم و زر گذشت
شمارهٔ ۳۳۱: خلوت تن از فروغ جوهر جان روشن است
شمارهٔ ۳۳۲: لعل میگون تو تا غارتگر هوش من است
شمارهٔ ۳۳۳: بیخود صهبای حیرت باش می نوشی بس است
شمارهٔ ۳۳۴: از موج چین، جبین هر آن کس که ساده است
شمارهٔ ۳۳۵: ناخنی گر می زند بر دل نوای سازهاست
شمارهٔ ۳۳۶: کم گرفتن عشق را بسیار کافر نعمتی است
شمارهٔ ۳۳۷: آرام در مقام رضای خدا گرفت
شمارهٔ ۳۳۸: کام دو جهان در قدم زاری دلهاست
شمارهٔ ۳۳۹: آنکه از داغ فراقت جگرش سوخته است
شمارهٔ ۳۴۰: رفتی و حال دل از بسیاری غم درهم است
شمارهٔ ۳۴۱: زبان که منصب او پادشاهی سخن است
شمارهٔ ۳۴۲: خون دل تا شراب احمر ماست
شمارهٔ ۳۴۳: مهربانی با خلایق پاسبان دولت است
شمارهٔ ۳۴۴: قسمت هر کس زنعمت خانه اش پیمانه ای است
شمارهٔ ۳۴۵: سرگرانی زلف جانان با خط شبرنگ داشت
شمارهٔ ۳۴۶: دست در کار زن آخر نه ترا کاری هست
شمارهٔ ۳۴۷: در حریمش دل و جان باخته می باید رفت
شمارهٔ ۳۴۸: در غمت بی طاقتی سیماب آسا جان ماست
شمارهٔ ۳۴۹: هر کجا می نیست گر گلشن بود غمخانه است
شمارهٔ ۳۵۰: آن را که غباری به رخ از تربت طوس است
شمارهٔ ۳۵۱: تنها نه در ره تو مرا شمع آه سوخت
شمارهٔ ۳۵۲: لقمهٔ بی تلخی و زرد و بالم آرزوست
شمارهٔ ۳۵۳: وقت خود را هر که بهر این و آن گم کرده است
شمارهٔ ۳۵۴: از بتان مثل تو کافر ماجرایی برنخاست
شمارهٔ ۳۵۵: در غم شاه شهیدان زار می باید گریست
شمارهٔ ۳۵۶: آه کامشب محتسب آب رخ میخانه ریخت
شمارهٔ ۳۵۷: چشم دل بگشا که جوش حسن اوست
شمارهٔ ۳۵۸: حاجت هر که گذشت است ز حاجات رواست
شمارهٔ ۳۵۹: کجا روم که به دردم رسید و هیچ نگفت
شمارهٔ ۳۶۰: مه است روی تو یا آفتاب ازین دو کدام است
شمارهٔ ۳۶۱: عالم از جوش بهاران چه بسامان شده است
شمارهٔ ۳۶۲: بهر روزی دلم غمین نیست
شمارهٔ ۳۶۳: به عاشقان نه از امروز بر سر جنگ است
شمارهٔ ۳۶۴: رقص او تنها نه گرم پیچ و تابم کرده است
شمارهٔ ۳۶۵: هر دلی کز دست شد پابست اوست
شمارهٔ ۳۶۶: چشم از عارض او خون جگر اندودست
شمارهٔ ۳۶۷: غافلی کز جور خواهی شیشهٔ دلها شکست
شمارهٔ ۳۶۸: عاشقان را با پریشانی ست پیمانی درست
شمارهٔ ۳۶۹: شوخ بیدادگری همچو تو در عالم نیست
شمارهٔ ۳۷۰: به آب و رنگ حسن او چمن نیست
شمارهٔ ۳۷۱: دوش آمد و به روز سیاهم نشاند و رفت
شمارهٔ ۳۷۲: شمع گل بر کردهٔ نور چراغ حسن اوست
شمارهٔ ۳۷۳: آن نور که هر ذره ازو در لمعان است
شمارهٔ ۳۷۴: تا لبم همزبان خاموشی است
شمارهٔ ۳۷۵: بدکاره رحمت از چه سبب چشمداشت داشت
شمارهٔ ۳۷۶: گرداب بحر عشق مرا آشیانه ای است
شمارهٔ ۳۷۷: ای خوش آنکس کو گلی از گلشن دل چید و رفت
شمارهٔ ۳۷۸: آنکه نتوان گشت قربانش پری روی من است
شمارهٔ ۳۷۹: از شعاع روی او آفتاب درتاب است
شمارهٔ ۳۸۰: آنکه کوه درد را بر آه بی بنیاد بست
شمارهٔ ۳۸۱: همچو گلبن غرق خون شد سرو آهم بی رخت
شمارهٔ ۳۸۲: نونهال من بسی از شاخ گل رعناتر است
شمارهٔ ۳۸۳: مرا خون دل از دست جانانه ای است
شمارهٔ ۳۸۴: نبود دلی که در طلب اعتبار نیست
شمارهٔ ۳۸۵: در عشق فتح باب دل از اضطراب هاست
شمارهٔ ۳۸۶: ای خودآرا ترسم از پهلوی دلآزاریت
شمارهٔ ۳۸۷: با تو در پیری دلم جویای الفت گشته است
شمارهٔ ۳۸۸: سهل باشد دل گر آن چشم سیه دزدیده است
شمارهٔ ۳۸۹: پیوسته عشق درصدد خودنمایی است
شمارهٔ ۳۹۰: ابروست که بر چهرهٔ دلدار بلند است
شمارهٔ ۳۹۱: دیدم کلاه ابروی آن کجکلاه کج
شمارهٔ ۳۹۲: شد در آگاهی یکی صد زو دل دانا چو موج
شمارهٔ ۳۹۳: ریزد از هر حلقهٔ آن زلف عنبر بار کج
شمارهٔ ۳۹۴: دل زند پهلو به نور وادی ایمن چو صبح
شمارهٔ ۳۹۵: با صفای سینه دایم توامانم همچو صبح
شمارهٔ ۳۹۶: هر کس شود اسیر تو بالا بلند شوخ
شمارهٔ ۳۹۷: نوبهار است و شد از بسکه فراوان گل سرخ
شمارهٔ ۳۹۸: بیشتر سرگشتگی زین چرخ پرفن می کشد
شمارهٔ ۳۹۹: دل وارسته را پروای سیم و زر نمی باشد
شمارهٔ ۴۰۰: شکوه عشق به پا سقف آسمان دارد
شمارهٔ ۴۰۱: چو شوخ چشمی خود را ز روی آینه دید
شمارهٔ ۴۰۲: شور آمد آمد صد مدعا گردد بلند
شمارهٔ ۴۰۳: توصیف تو از بشر نیاید
شمارهٔ ۴۰۴: جگر در تشنگی جان بخشیی کز آب می بیند
شمارهٔ ۴۰۵: نجابت هر که با دولت چو خورشید برین دارد
شمارهٔ ۴۰۶: چو دست جرأتش طرح شکار شیر می ریزد
شمارهٔ ۴۰۷: لبت از خود شراب می طلبد
شمارهٔ ۴۰۸: چون مصور صورت آن جان جانان می کشد
شمارهٔ ۴۰۹: بسکه از حیرت به جا در اول رفتار ماند
شمارهٔ ۴۱۰: کسیکه رفتن ازین نشئه در نظر دارد
شمارهٔ ۴۱۱: مشو دل تنگ چون از عارضش خط سر برون آرد
شمارهٔ ۴۱۲: مهر را آن حسن سرکش گرم بیتابی کند
شمارهٔ ۴۱۳: عبث دل از غم آن شوخ کافرکیش می پیچد
شمارهٔ ۴۱۴: با رقیبان مکن الفت به محبت سوگند
شمارهٔ ۴۱۵: چنان ز نکهت زلفش هوا معطر شد
شمارهٔ ۴۱۶: در کنار خویش هر کس آن برو دوش آورد
شمارهٔ ۴۱۷: دعای صبح محرومان هم آغوش اثر خیزد
شمارهٔ ۴۱۸: چو شمع جلوه شبها عارض جانانه می سوزد
شمارهٔ ۴۱۹: دل که در او سوز عشق راه ندارد
شمارهٔ ۴۲۰: هر شعلهٔ آهی که ز بیمار تو خیزد
شمارهٔ ۴۲۱: آینه بی یاری سیماب بی حاصل بود
شمارهٔ ۴۲۲: دل از ازل چو غنچه گریبان دریده بود
شمارهٔ ۴۲۳: در وسعتگه مشرب به رخم واکردند
شمارهٔ ۴۲۴: نوبهار آمد و گلزار صفایی دارد
شمارهٔ ۴۲۵: هر موج خون به سینه مرا تیغ کین زند
شمارهٔ ۴۲۶: روبرو گردد چو با آیینهٔ شرمین می شود
شمارهٔ ۴۲۷: آنچه با دل چشم آن ترک ستمگر می کند
شمارهٔ ۴۲۸: نازنینان را شکوه حسن با تمکین کند
شمارهٔ ۴۲۹: هر گه پی بیداد غمت چنگ برآورد
شمارهٔ ۴۳۰: باطنم را روشنی از عشق بی اندازه شد
شمارهٔ ۴۳۱: به مردن کی جدا عاشق از آن بی باک می گردد
شمارهٔ ۴۳۲: چنان از اضطرابم خوش دل آن خودکام می گردد
شمارهٔ ۴۳۳: کمند انداز شوخی همچو آن گیسو نمی باشد
شمارهٔ ۴۳۴: بی قراران ترا تا خلعت جان داده اند
شمارهٔ ۴۳۵: گر سری در محفل آن چهره گلناری کشد
شمارهٔ ۴۳۶: چه کارم بی گل روی تو گلزار جهان آید
شمارهٔ ۴۳۷: با زخم ما مباد کسی مرهمی کند
شمارهٔ ۴۳۸: دل از بس سوی رخسار تو باشد
شمارهٔ ۴۳۹: دل زجانانه می تواند باشد
شمارهٔ ۴۴۰: فکر جمعیت مرا خاطر پریشان می کند
شمارهٔ ۴۴۱: طپیدنها در دل می زند دلدار می آید
شمارهٔ ۴۴۲: شب که از بیداد او دل بیخودی آهنگ بود
شمارهٔ ۴۴۳: جرأت می بین که مور ار بادهٔ بی غش زند
شمارهٔ ۴۴۴: به چشمم بی رخت مینا دل افسرده را ماند
شمارهٔ ۴۴۵: گل در چمن از رشک تو آرام ندارد
شمارهٔ ۴۴۶: غمم را واله شیرین و لیلا برنمی تابد
شمارهٔ ۴۴۷: به ابرو الفتی پیوسته آن مژگان خم دارد
شمارهٔ ۴۴۸: چون برقع مشکین ز رخ آل گشاید
شمارهٔ ۴۴۹: به صد محنت دهان ما ز روزی بهره ور گردد
شمارهٔ ۴۵۰: همچو جوهر همه تن دیدهٔ حیران کردند
شمارهٔ ۴۵۱: کردی چو کباب ستم عشوه گری چند
شمارهٔ ۴۵۲: گر نباشد بزم حیرانی نظر نتوان گشود
شمارهٔ ۴۵۳: سر به دورانت تهی از آرزو هرگز مباد
شمارهٔ ۴۵۴: بگذشت نوجوانی و جسم نزار ماند
شمارهٔ ۴۵۵: از بصیرت جوش اشکش بسکه فارغبال کرد
شمارهٔ ۴۵۶: سرشکم بسکه پردرد از دل مهجور برخیزد
شمارهٔ ۴۵۷: چون بهار جلوهٔ شوخش چمن پرور شود
شمارهٔ ۴۵۸: گرفتم همچو افلاطون شوی عاقل چه خواهی شد
شمارهٔ ۴۵۹: دل صاف من از وضع جهان کلفت نمی گیرد
شمارهٔ ۴۶۰: چنان فکر میان نازک او لاغرم دارد
شمارهٔ ۴۶۱: نقشبندان زآب و رنگ و گل چو تصویرش کنند
شمارهٔ ۴۶۲: گریهٔ مستی شگون دارد حریفان سر کنید
شمارهٔ ۴۶۳: در هر شکنی آهم لختی زجگر دارد
شمارهٔ ۴۶۴: دل از عشق مجازی کی مرا مسرور می گردد
شمارهٔ ۴۶۵: هر کس ز تو چشم کام دارد
شمارهٔ ۴۶۶: چشم خودبینی که مست جام زیبایی بود
شمارهٔ ۴۶۷: در شب هجران که یادت طاقت از من می برد
شمارهٔ ۴۶۸: به گردون آفتاب چون گرد دامن افشاند
شمارهٔ ۴۶۹: دلم در رقص مانند شرر از ساز می آید
شمارهٔ ۴۷۰: رفتی و دل در طپش چون طایر بی بال ماند
شمارهٔ ۴۷۱: شب که عریان به بر آن شوخ قدح نوشم بود
شمارهٔ ۴۷۲: آنانکه جام مهر تو بر سر کشیده اند
شمارهٔ ۴۷۳: از باغ رفت و گل خون دایم به جام دارد
شمارهٔ ۴۷۴: اگر در گریه خودداری کنم چشمم خطر دارد
شمارهٔ ۴۷۵: طول زلفت کم زقامت نیست گر سنجی بگو
شمارهٔ ۴۷۶: بی تو اخگر در درونم از جگر پرکاله بود
شمارهٔ ۴۷۷: تو آفت دل و جان نزار خواهی شد
شمارهٔ ۴۷۸: در این صحرا به گوشم شور محزونی نمی آید
شمارهٔ ۴۷۹: سراپا را چو در رخت زمردفام می پیچد
شمارهٔ ۴۸۰: امشب زمی چو مجلس دلدار گرم شد
شمارهٔ ۴۸۱: آنانکه میل وصل تو خود کام می کنند
شمارهٔ ۴۸۲: ترک همره رهنمای کوی ماه من بود
شمارهٔ ۴۸۳: آه تا برخاست از دل اشک غلطان می شود
شمارهٔ ۴۸۴: چو یادم ابروی آن ماه عالمگیر می آید
شمارهٔ ۴۸۵: ز بس تمکین تکلم بر لبش اسرار را ماند
شمارهٔ ۴۸۶: حسن صوتی آتش افروز دل من می شود
شمارهٔ ۴۸۷: ز تیغ ناز خون خلق بیرحمانه می ریزد
شمارهٔ ۴۸۸: جان آزاد گرفتار تن زار بماند
شمارهٔ ۴۸۹: زفریادم نه بیجا کوهسار آهنگ بردارد
شمارهٔ ۴۹۰: سهی سروی که رفتارش ز دل خوناب می ریزد
شمارهٔ ۴۹۱: عیب نخوت در لباس فقر عریان تر شود
شمارهٔ ۴۹۲: پیش از آن دم که قضا در پی ایجادم بود
شمارهٔ ۴۹۳: دل مرا در پیری از قهر الهی می تپد
شمارهٔ ۴۹۴: چو مست باده رخ از روزنی برون آرد
شمارهٔ ۴۹۵: دل به زخم خنجر احسان کس بسمل نشد
شمارهٔ ۴۹۶: میان او که در اندیشه در نمی آید
شمارهٔ ۴۹۷: چو زلفت بیدلان را در پی تسخیر می گردد
شمارهٔ ۴۹۸: عشقم غلام خویش ز بخت سعید کرد
شمارهٔ ۴۹۹: بیدلی کو واله دیدار آن طناز ماند
شمارهٔ ۵۰۰: زبزم غیر در ظاهر چه شد گر یار برگردد
شمارهٔ ۵۰۱: آه از لب چون شکر خوبان سمرقند
شمارهٔ ۵۰۲: نسبتی باشد بتان هند را با پان هند
شمارهٔ ۵۰۳: مانع سوز دل خستگی آزرم شود
شمارهٔ ۵۰۴: زاضطراب چو موج سراب آب نخورد
شمارهٔ ۵۰۵: زمین ز بار غم ما همین نه در ماند
شمارهٔ ۵۰۶: شعلهٔ رخسار او تا شمع بزم باده بود
شمارهٔ ۵۰۷: خصم چون گردید عاجز بردباری پیشه کرد
شمارهٔ ۵۰۸: بهر دنیا بودنت غمگین زنادانی بود
شمارهٔ ۵۰۹: من که در سیر گلم بیخودی مل باشد
شمارهٔ ۵۱۰: با شوخی چنان به کنارم نشسته ماند
شمارهٔ ۵۱۱: بزم عیشم یک نفس بی جلوهٔ خوبان مباد
شمارهٔ ۵۱۲: تا نفس باشد ستون خیمهٔ تن چون حباب
شمارهٔ ۵۱۳: اهل عالم جب به سوز عشق دل افسرده اند
شمارهٔ ۵۱۴: پای بر آسودگان خواب راحت می زند
شمارهٔ ۵۱۵: دل آشفتهٔ من کی دماغ گلستان دارد
شمارهٔ ۵۱۶: آنکه چون جامی خورد آتش به بزمی در زند
شمارهٔ ۵۱۷: دلی که نیست حزین شادمان نمی باشد
شمارهٔ ۵۱۸: فلک تیغ ستم کی از من مهجور بردارد؟
شمارهٔ ۵۱۹: دلم هر گاه احرام طواف یار می بندد
شمارهٔ ۵۲۰: غنچه از نسبت لعل تو نزاکت دارد
شمارهٔ ۵۲۱: بی رخت گل در چمن آشفتگی ها می کند
شمارهٔ ۵۲۲: خلعت بی طمعی زیب هنرور باشد
شمارهٔ ۵۲۳: پا ز سر در ره شوقش چو شرر باید کرد
شمارهٔ ۵۲۴: تا قامتش به سیر چمن شد ز جا بلند
شمارهٔ ۵۲۵: ترک دنیا باعث نیکویی حال تو شد
شمارهٔ ۵۲۶: زلف مشکین تو سرمایهٔ سودا باشد
شمارهٔ ۵۲۷: به معشوقی سزاوار است حسنی گو ادا دارد
شمارهٔ ۵۲۸: آنانکه رو به خلوت آن دلربا کنند
شمارهٔ ۵۲۹: ماه من از بام قصر امروز چون سر برکشید
شمارهٔ ۵۳۰: گر صبا با نکهت زلفش سوی هامون شود
شمارهٔ ۵۳۱: به دام عشق هر آن دل که مبتلا گردد
شمارهٔ ۵۳۲: از رفتنت خوشی ز چمن دور می شود
شمارهٔ ۵۳۳: اگر شه ور گدا کز مرگ دایم بر حذر باشد
شمارهٔ ۵۳۴: به ره طرح چمن پیوسته رخسار تو می ریزد
شمارهٔ ۵۳۵: شبی که مستی باد تو در سرم باشد
شمارهٔ ۵۳۶: در باغ چو گل برخ جانان نظر افکند
شمارهٔ ۵۳۷: کباب خود دلم را شعلهٔ آواز او دارد
شمارهٔ ۵۳۸: خون دلم چو از سر مژگان فرو چکید
شمارهٔ ۵۳۹: رازها را لب خاموش نگهبان باشد
شمارهٔ ۵۴۰: خاکساری جوشن شمشیر آفت می شود
شمارهٔ ۵۴۱: پیش رخت مراست دل داغ داغ بند
شمارهٔ ۵۴۲: سرو نازم چون بی گلگشت در رفتار شد
شمارهٔ ۵۴۳: ز فیض نور معنی شام اهل دل سحر باشد
شمارهٔ ۵۴۴: چو بیداد محبت بیش شد حاجت روا گردد
شمارهٔ ۵۴۵: آنچه از بوسی بر آن لبهای شیرین می رود
شمارهٔ ۵۴۶: نونهال من ز طفلی آشنا بیگانه بود
شمارهٔ ۵۴۷: با بار آن گل رو دل بی حجاب باشد
شمارهٔ ۵۴۸: نه تنها غنچه را کیفیت چشمش سبو بخشد
شمارهٔ ۵۴۹: شب که یاد چشم مستش از غمم افزوده بود
شمارهٔ ۵۵۰: دولت کسی ز پهلوی حسنت هوس کند
شمارهٔ ۵۵۱: چون نگاهی سوی من زان چشم مخمور افکند
شمارهٔ ۵۵۲: هر که از شمشیر نازت نیم بسمل ماند ماند
شمارهٔ ۵۵۳: شب که دل اندیشهٔ آن نشتر مژگان کند
شمارهٔ ۵۵۴: هر سحر کز روزن آن رشک پری سر می کشد
شمارهٔ ۵۵۵: از سینه دل جدا به تپیدن نمی شود
شمارهٔ ۵۵۶: مفت رندی است که کام از لب ساغر گیرد
شمارهٔ ۵۵۷: رخت آیینه را لبریز صاف نور می سازد
شمارهٔ ۵۵۸: زورآوران که پنجهٔ افلاک می برند
شمارهٔ ۵۵۹: خامه ام گاهی به او گر نامه ای انشا کند
شمارهٔ ۵۶۰: دلها بسی بر آتش حسنش سپند شد
شمارهٔ ۵۶۱: چون به صحرا نکهت آن زلف شبگون می رود
شمارهٔ ۵۶۲: از گریه دیده ای که سفیدش نمی کنند
شمارهٔ ۵۶۳: چون شدم از خویش ره در بزم یارم داده اند
شمارهٔ ۵۶۴: سرو من چون به سر شوخی انداز آمد
شمارهٔ ۵۶۵: می رود ظلمت چو خورشید از کمین پیدا شود
شمارهٔ ۵۶۶: می توان صد عمر داد ناله و فریاد داد
شمارهٔ ۵۶۷: شکست از جوش غم بازار رنگم ناله پیدا شد
شمارهٔ ۵۶۸: نه تنها بی تو رنگ از روی گل آزاد برخیزد
شمارهٔ ۵۶۹: عاقلان موعظه را زیب ده هوش کنند
شمارهٔ ۵۷۰: زچشمم جز سرشک لعل گون بیرون نمی آید
شمارهٔ ۵۷۱: لاله آسا هر که در عشق تو خون آشام شد
شمارهٔ ۵۷۲: بی تو چشمم حلقهٔ گلدام حیرانی مباد
شمارهٔ ۵۷۳: زفن خویش نفعی اهل فن هرگز نمی یابد
شمارهٔ ۵۷۴: کس به سعی از پای دل زنجیر نتواند گشود
شمارهٔ ۵۷۵: بی تو دل در خوردن غم مرغ آتشخوار بود
شمارهٔ ۵۷۶: سرخی از لعل تو زایل به مکیدن نشود
شمارهٔ ۵۷۷: زهجرت همچو خارا در تنم آتش نهان باشد
شمارهٔ ۵۷۸: دلا ببال که روزی غبار خواهی شد
شمارهٔ ۵۷۹: غنچه تا بگشود لب، خونین دلم آمد بیاد
شمارهٔ ۵۸۰: گل داغ سر پرشور سودا عالمی دارد
شمارهٔ ۵۸۱: شور خندیدن گل چون به سر جوش آید
شمارهٔ ۵۸۲: رنگ حسن گل رخان هند را چون ریختند
شمارهٔ ۵۸۳: یاد رخسار تو تا در جیب دل گلها فشاند
شمارهٔ ۵۸۴: اشکم چون خون زدیده چکان بی تو می رود
شمارهٔ ۵۸۵: دلم را گریه بر مژگان آتش بار می آرد
شمارهٔ ۵۸۶: در سینه آنچه این دل مایوس می کند
شمارهٔ ۵۸۷: رفتی و نقش فنایت زیب آن کاشانه ماند
شمارهٔ ۵۸۸: بسکه از آهم هوا امشب کدورتناک بود
شمارهٔ ۵۸۹: زجوش ناز دندانت در نایاب را ماند
شمارهٔ ۵۹۰: تا غنچهٔ دل بلبل گل پیرهنی شد
شمارهٔ ۵۹۱: باز دل زآتش سودای تو درمی گیرد
شمارهٔ ۵۹۲: شور در زیر فلک زان لعل میگون شد بلند
شمارهٔ ۵۹۳: هر که از چشم تو کیفیت والا دارد
شمارهٔ ۵۹۴: اسم باید که موافق بمسمی باشد
شمارهٔ ۵۹۵: ز آهم حسن روی یار بی اندازه می گردد
شمارهٔ ۵۹۶: خوی آن جور آشنا بیگانه از هوشم کند
شمارهٔ ۵۹۷: نخل بلندی است عشق داغ تو بارش بود
شمارهٔ ۵۹۸: در فضای سینه چون شاهین یادش بر پرد
شمارهٔ ۵۹۹: هوای او فلاطون را زخود بیگانه می سازد
شمارهٔ ۶۰۰: دل غافل ز ریاضت به صفایی نرسید
شمارهٔ ۶۰۱: آه اگر از پیش چشم آن سرو قامت بگذرد
شمارهٔ ۶۰۲: با لب خشک آنکه در عشق تو دامن تر کند
شمارهٔ ۶۰۳: از خطش آیینهٔ عارض مکدر می شود
شمارهٔ ۶۰۴: از آن گلگشت با غم بر سر فریاد می آرد
شمارهٔ ۶۰۵: زمی حسن فرنگش چون به فکر آب و رنگ افتد
شمارهٔ ۶۰۶: نه همین عشق سر و تن دل و جان را هم خورد
شمارهٔ ۶۰۷: بگو به پیرمغان که شبها به روی میخواره درنبندد
شمارهٔ ۶۰۸: تنها نه چرخ بی سر و پا رقص می کند
شمارهٔ ۶۰۹: به لقای تو هر آن دیده که روشن باشد
شمارهٔ ۶۱۰: از سخن یک جو نه بر قدر سخن پرور فزود
شمارهٔ ۶۱۱: بسکه گوهر بر کنارم چشم خون بالا فشاند
شمارهٔ ۶۱۲: از زمین و آسمان هرگز دلم آبی نخورد
شمارهٔ ۶۱۳: کسی که در طلبش درد جستجو دارد
شمارهٔ ۶۱۴: زخم دلم چو غنچه فراهم نمی شود
شمارهٔ ۶۱۵: چو آفتاب جمال تو آشکاره شود
شمارهٔ ۶۱۶: غنچه در صحن چمن دل را نه آسان واکند
شمارهٔ ۶۱۷: سوار شو که جمالت یکی شود
شمارهٔ ۶۱۸: چه کامها که قدح از تو برنمی گیرد
شمارهٔ ۶۱۹: گل فیض از ریاض حسن زاهد چیدنی دارد
شمارهٔ ۶۲۰: آمدی چون چشم روزن دیده بیخواب از تو شد
شمارهٔ ۶۲۱: پیچ و خم مو را چو آن مشکین سلاسل می دهد
شمارهٔ ۶۲۲: چو او در بزم ارباب هوس می رفت و می آمد
شمارهٔ ۶۲۳: آشنا با عشق اگر شد عقده دل واشود
شمارهٔ ۶۲۴: در دل، آنانکه غم یار نهان می دارند
شمارهٔ ۶۲۵: سالکانی که به خورشید رخت دل بستند
شمارهٔ ۶۲۶: کامت چو در شوی به خطرها همی دهند
شمارهٔ ۶۲۷: چو از فکر کام تو حاصل شود
شمارهٔ ۶۲۸: هر که در عشقت ز مژگان اشک نابش می چکد
شمارهٔ ۶۲۹: آنکه زلفش به دلم دست تطاول پیچد
شمارهٔ ۶۳۰: عجزم از عشق محال است عنان تاب شود
شمارهٔ ۶۳۱: بلبلی نیست دل خسته که نالان نشود
شمارهٔ ۶۳۲: ز روز حشر شهید ترا چه بیم بود
شمارهٔ ۶۳۳: چشم مخمور تو چون بازار صهبا بشکند
شمارهٔ ۶۳۴: تا بر رخ تو زلف پریشان نمی شود
شمارهٔ ۶۳۵: گل به آن روی نکو می ماند
شمارهٔ ۶۳۶: رهی از خود نرفتن غیر گمراهی نمی باشد
شمارهٔ ۶۳۷: دل به قدر عقل هر کس را اسیر غم شود
شمارهٔ ۶۳۸: در این زمانه خوشش باد اگر غمی دارد
شمارهٔ ۶۳۹: زموج چین توانی ساده کردن گر جبین خود
شمارهٔ ۶۴۰: می نشاط که در جام شاه ریخته اند
شمارهٔ ۶۴۱: فصل نوبهاران است ابر در خروش آمد
شمارهٔ ۶۴۲: عشاق همچو دل به بر شیر خفته اند
شمارهٔ ۶۴۳: لب تو چون نمک نوشخند خواهد شد
شمارهٔ ۶۴۴: هر که محو جلوهٔ جانان شود، جانان شود
شمارهٔ ۶۴۵: طعن ها زاهد به عشق پاک دامن می زند
شمارهٔ ۶۴۶: غنچه مانند این دهن باشد
شمارهٔ ۶۴۷: می به جام گل از آن رخسار زیبا ریختند
شمارهٔ ۶۴۸: بحر را چشم تر ما از نظر می افکند
شمارهٔ ۶۴۹: به قدر دستگه پامال حب مال خواهی شد
شمارهٔ ۶۵۰: صید خلق اهل ریا در گوشه گیری دیده اند
شمارهٔ ۶۵۱: سوار ابلق لیل و نهار خود باشد
شمارهٔ ۶۵۲: چو مهر دوست مرا در حریم جان تابد
شمارهٔ ۶۵۳: آیینه با وقار تو سیماب می شود
شمارهٔ ۶۵۴: از شور جنون هیچ کس آگاه نمی بود
شمارهٔ ۶۵۵: اگر غبار ره یار می توانی شد
شمارهٔ ۶۵۶: شب که حالم زغم هجر تو دیگرگون بود
شمارهٔ ۶۵۷: سوی گلشن شو اکسیر حیاتت گر هوس باشد
شمارهٔ ۶۵۸: آن دم که باده کلفتم از سینه می برد
شمارهٔ ۶۵۹: خط به گرد عارضش گرد شمیم گل بود
شمارهٔ ۶۶۰: شب که در ساغر شراب ارغوان افکنده بود
شمارهٔ ۶۶۱: دایما خون دلم زان زلف و کاکل می چکد
شمارهٔ ۶۶۲: عیار ناقصان از فکر کامل می تواند شد
شمارهٔ ۶۶۳: غمی به خاطرم از بیش و کم نمی آید
شمارهٔ ۶۶۴: چو انگشتان نایی دایما در رقص می آید
شمارهٔ ۶۶۵: تا چند رود دل پی کاری که ندارد
شمارهٔ ۶۶۶: دست خواهش تا توان از مدعا باید کشید
شمارهٔ ۶۶۷: لب خندان به تو ای غنچه دهن بخشیدند
شمارهٔ ۶۶۸: دگر بوی کبابم از دل آواره می آید
شمارهٔ ۶۶۹: دل عاشق ز منع اشک خونین غرق خون می گردد
شمارهٔ ۶۷۰: دل از مهر می و معشوقم آسان بر نمی خیزد
شمارهٔ ۶۷۱: هرگز از پیش نظر آن رخ رخشان نرود
شمارهٔ ۶۷۲: به شوخی برق را راه تپش بر بال و پر بندد
شمارهٔ ۶۷۳: دل را به قدر خمکده ها جوش داده اند
شمارهٔ ۶۷۴: تنها نه همین یارم گوش سبکی دارد
شمارهٔ ۶۷۵: نه آسان زان سر کو عاشق بیدل برون آید
شمارهٔ ۶۷۶: نیکی به خلق چرخ زبرجد نمی کند
شمارهٔ ۶۷۷: گر از بحرین چشمم ابر نیسان مایه ور می شد
شمارهٔ ۶۷۸: تا دلم هنگامهٔ مهر و وفا را گرم کرد
شمارهٔ ۶۷۹: قهقهه خنده مرا در غم او ناله بود
شمارهٔ ۶۸۰: با همه اعضا مرا چون ابر گریان ساختند
شمارهٔ ۶۸۱: اشک ما موج شراب دل بود
شمارهٔ ۶۸۲: هر که چون صبح خودنمایی کرد
شمارهٔ ۶۸۳: در این زمانه کسی نیست رو به من خندد
شمارهٔ ۶۸۴: ‏ آتش آهم ز بس گلزار بی نم می شود
شمارهٔ ۶۸۵: با چمن دوش به شوخی چه اداها می کرد
شمارهٔ ۶۸۶: کدامین شب به خواب آن روی خندانم نمی آید
شمارهٔ ۶۸۷: وای بر دیده اگر محو بدایع نشود
شمارهٔ ۶۸۸: اشتیاقم جام می را جان تصور می کند
شمارهٔ ۶۸۹: سخن سازی چو چشم یار در دنیا نمی باشد
شمارهٔ ۶۹۰: قصیده ای که درآن مدح مرتضی نبود
شمارهٔ ۶۹۱: آه ما کی در شب هجرت فلک پیما نشد
شمارهٔ ۶۹۲: ز رنگ چهره ام بوی بهار درد می آید
شمارهٔ ۶۹۳: چه جورها که غمت با دل تباه نکرد
شمارهٔ ۶۹۴: از نخستم تن ز درد عشق غم فرسوده بود
شمارهٔ ۶۹۵: آشنا با عشق اگر شد عقدهٔ دل وا شود
شمارهٔ ۶۹۶: اضطرابی دارم از آرام شوخ و شنگ تر
شمارهٔ ۶۹۷: روم از خویشتن دنبال دلدار
شمارهٔ ۶۹۸: ای ز فیض لطف عامت گشته خون ناب شیر
شمارهٔ ۶۹۹: فصل بهاران شده ساغر بگیر
شمارهٔ ۷۰۰: غفل نبرده بهره ای از روزگار عمر
شمارهٔ ۷۰۱: گرچه از موج هوا چین بر جبین دارد بهار
شمارهٔ ۷۰۲: نونهالم را ز بس بگذاشت بر شوخی مدار
شمارهٔ ۷۰۳: بی ذکر تو نیکو نبود پیشهٔ دیگر
شمارهٔ ۷۰۴: به بیخودی شد از آن همزبان من تصویر
شمارهٔ ۷۰۵: می رباید خط روی لاله گونم بیشتر
شمارهٔ ۷۰۶: گریم ز هجر آن گل رو چون سحاب وار
شمارهٔ ۷۰۷: بی جلوهٔ روی تو نظر بسته نکوتر
شمارهٔ ۷۰۸: از گل داغ جنون دارم بهاری در نظر
شمارهٔ ۷۰۹: شد دل دریا کنارم ته همین از چشم تر
شمارهٔ ۷۱۰: اگر از سوز عشقت سوخت دل دیوانه ای کمتر
شمارهٔ ۷۱۱: پای هر نخلی که بوسیدم به دوران بهار
شمارهٔ ۷۱۲: باشد ارباب رعونت را ز بی مغزی غرور
شمارهٔ ۷۱۳: کار دنیا فکر ای دانا ندارد اینقدر
شمارهٔ ۷۱۴: نباشد غیر عشق نیکوانم پیشهٔ دیگر
شمارهٔ ۷۱۵: آب از گداز دل نخورد سرو آه اگر
شمارهٔ ۷۱۶: از ازل بی وحشتی نبود دل ما را قرار
شمارهٔ ۷۱۷: رفت می نوشیم ز یاد آخر
شمارهٔ ۷۱۸: نیست جز افغان مرا در بزم آن مکار کار
شمارهٔ ۷۱۹: به فکر نام مباش اینقدر همین زنهار
شمارهٔ ۷۲۰: چون شود محو از دل خاکی سرشت ما غبار؟
شمارهٔ ۷۲۱: یادش از شوخی به دل ما را نمی گیرد قرار
شمارهٔ ۷۲۲: گذشتم از سر عشقت من و خیال دگر
شمارهٔ ۷۲۳: آمدی مستانه و گل گل طرب دارد بهار
شمارهٔ ۷۲۴: دلم از هجر تو خون است امروز
شمارهٔ ۷۲۵: عمر رفت و هست ذوق آن بر و دوشم هنوز
شمارهٔ ۷۲۶: چشم آینه پرآب است از مثال من هنوز
شمارهٔ ۷۲۷: دل عاشق زفغان سیر نگردد هرگز
شمارهٔ ۷۲۸: صبح شد ساقی همان مستی شب دارم هنوز
شمارهٔ ۷۲۹: شد از نگاه که آشفته یار ما امروز
شمارهٔ ۷۳۰: مردم و مهر ترا در دل نهان دارم هنوز
شمارهٔ ۷۳۱: در دامن دل اشک ز مژگان تر انداز
شمارهٔ ۷۳۲: نوبهار آمد هوا آیینه پرواز است باز
شمارهٔ ۷۳۳: فریاد چقدرها خورد افسوس بر امروز
شمارهٔ ۷۳۴: مستان پی گلگشت چمن می رسد امروز
شمارهٔ ۷۳۵: به سیر باغ خرامان شد آن نگار امروز
شمارهٔ ۷۳۶: غیر از ایام وصال بت دلخواه مپرس
شمارهٔ ۷۳۷: معنیی گر هست با رند می آشام است و بس
شمارهٔ ۷۳۸: ز لب به سینه عبث نیست ترکناز نفس
شمارهٔ ۷۳۹: غنچه از دلبستگی گردیده پنهان در لباس
شمارهٔ ۷۴۰: به رنگ شمع بگدازد ز سوز سینه ام تیرش
شمارهٔ ۷۴۱: بی تو ساغر لخت دل چون لاله دارد در کفش
شمارهٔ ۷۴۲: با صدانداز نشست آن بت رعنا در پیش
شمارهٔ ۷۴۳: می مکد خون دلم را غنچه عنابی اش
شمارهٔ ۷۴۴: طراوت دارد از بس نوبهار حسن سرشارش
شمارهٔ ۷۴۵: سرشته اند ز فیض هوای صبح تنش
شمارهٔ ۷۴۶: تا یاد ترا کرده دلم راهبر خویش
شمارهٔ ۷۴۷: هر قدر غم بیند از گردون بود دانا خموش
شمارهٔ ۷۴۸: ز حیرت ماند در بند چکیدن گوهر کوشش
شمارهٔ ۷۴۹: ندارد بیش ازین دل طاقت صهبای پر زورش
شمارهٔ ۷۵۰: نشست و کان کیفیت ازو شد بزم رنگینش
شمارهٔ ۷۵۱: در بند پاس خاطر غیر اینقدر مباش
شمارهٔ ۷۵۲: حسن معنی را وی بینا ز نادیدن به خویش
شمارهٔ ۷۵۳: به گلزاری که در رفتار آید سرو موزونش
شمارهٔ ۷۵۴: چنان کز قهر او مانند صهبا آب شد آتش
شمارهٔ ۷۵۵: دل به عشق از بستگی وا می شود غمگین مباش
شمارهٔ ۷۵۶: از یاد که گردید دلت مسکن آتش
شمارهٔ ۷۵۷: به وادیی که کند تیغ عشق تسخیرش
شمارهٔ ۷۵۸: ز مستی گر رسد دستم به لبهای نمک سودش
شمارهٔ ۷۵۹: شکاریی که دلم گشته است نخجیرش
شمارهٔ ۷۶۰: هرگز صدا نبرده در این بزم ره به گوش
شمارهٔ ۷۶۱: ای دل هم آرمیده و هم می رمیده باشد
شمارهٔ ۷۶۲: زل بند چاشنی باشد حلاوت از لبش
شمارهٔ ۷۶۳: خوشا جوش بهار تبت و دامان کهسارش
شمارهٔ ۷۶۴: بتی که برده دلم زلف عنبر بویش
شمارهٔ ۷۶۵: از آن چون آب در گلها بود آهسته رفتارش
شمارهٔ ۷۶۶: در بزم می چو آمده ای بی حجاب باش
شمارهٔ ۷۶۷: سبزه پامال شد از نرمی خویش
شمارهٔ ۷۶۸: بود لبریز صهبای لطافت ساغر نگش
شمارهٔ ۷۶۹: یار مست است امشب و من کامرانم از لبش
شمارهٔ ۷۷۰: بهره از یاری یاری نیستش
شمارهٔ ۷۷۱: گیرم غم تو و دل خونین دهم عوض
شمارهٔ ۷۷۲: نوبهار آمد خرامان دوش بر دوش نشاط
شمارهٔ ۷۷۳: تنها نه تنگنای دلم شد خراب خط
شمارهٔ ۷۷۴: هرگز نیامده است و نیاید ز ما غلط
شمارهٔ ۷۷۵: چو بیند آن عذار لاله گون شمع
شمارهٔ ۷۷۶: غیر از دلم که بی تو در او گشته داغ جمع
شمارهٔ ۷۷۷: بود از سوز دلم هر قطره خون در تن چراغ
شمارهٔ ۷۷۸: میستاند باج از صرصر نگاه تند خلق
شمارهٔ ۷۷۹: هر سبزه سراپای زبانست در این باغ
شمارهٔ ۷۸۰: گر نیست آفتاب برین در کمین برف
شمارهٔ ۷۸۱: ز فیض باده شود پیکر ضعیف شگرف
شمارهٔ ۷۸۲: جمله عالم را هویدا کرد عشق
شمارهٔ ۷۸۳: هر که بگشاید زبان نطق بیجا پیش خلق
شمارهٔ ۷۸۴: رفتم اما بی تو بس بی طاقتم داد از فراق
شمارهٔ ۷۸۵: در کسب هوا کوش که آزاد کند مشک
شمارهٔ ۷۸۶: لعل لب او راست ز رنگین سخنی رنگ
شمارهٔ ۷۸۷: در راه شوق جانان عزم سفر مبارک
شمارهٔ ۷۸۸: از سوز دلم دیدهٔ مهجور شود خشک
شمارهٔ ۷۸۹: نه همین چون نی، گلو بی دور ساغر بود خشک
شمارهٔ ۷۹۰: در تنم از خون نمی گذاشت فریاد
شمارهٔ ۷۹۱: دل از کف رفت بدگو را ز کلفت در وفور زنگ
شمارهٔ ۷۹۲: کشیده لاله شراب شبانه از رگ سنگ
شمارهٔ ۷۹۳: حسن صدا از آن دهن غنچه فام تنگ
شمارهٔ ۷۹۴: باشد کسی که سر خوی او ز جام دل
شمارهٔ ۷۹۵: گل کی نهد از ناز قدم بر سر بلبل
شمارهٔ ۷۹۶: خنجر مژگان او زد زخم پنهانی به دل
شمارهٔ ۷۹۷: چو گل ز فیض صبوحی پر است جام جمال
شمارهٔ ۷۹۸: از فیض عشق دید بسی فتح باب دل
شمارهٔ ۷۹۹: از نور بندگیست فروغ جبین دل
شمارهٔ ۸۰۰: یار می آید و به استقبال
شمارهٔ ۸۰۱: می گشاید چشم بستن قفل درهای وصال
شمارهٔ ۸۰۲: بیند چو خرامیدن رنگین ترا گل
شمارهٔ ۸۰۳: به محشر تا سری از خاک بیرون آورم چون گل
شمارهٔ ۸۰۴: دارد دلم مهر علی از بسکه پنهان در بغل
شمارهٔ ۸۰۵: آن سبک مغزی که بر تن پروری بنهاد دل
شمارهٔ ۸۰۶: هرگز نبوده غیر توام آرزوی دل
شمارهٔ ۸۰۷: کو زبانی که دهم شرح گرفتاری دل
شمارهٔ ۸۰۸: کی غمی از پا و کی پروای از سر داشتم
شمارهٔ ۸۰۹: ما خاک ره جلوه آن سرو روانیم
شمارهٔ ۸۱۰: چشم تا بر آفتاب عارضت وا می کنیم
شمارهٔ ۸۱۱: کرده جا تا آن لب میگون به افسون در دلم
شمارهٔ ۸۱۲: در راه تو گه جان و گهی سر بفشانیم
شمارهٔ ۸۱۳: با شیخ خانقاه می ناب می زنم
شمارهٔ ۸۱۴: چو وصف ابروی آن ماه عالمگیر می گفتم
شمارهٔ ۸۱۵: شب غم، بی جمالش، ساغر، اخگر بود در دستم
شمارهٔ ۸۱۶: عقل افلاطون منش را ریشخندی می زنم
شمارهٔ ۸۱۷: ما را بود ز خون جگر لاله رنگ چشم
شمارهٔ ۸۱۸: دیده بر روی خیال تو شبی واکردیم
شمارهٔ ۸۱۹: تا ز یاد او دل غم پیشه رنگین می کنم
شمارهٔ ۸۲۰: بود آسودگی در اضطراب از چشم بیتابم
شمارهٔ ۸۲۱: به راه عشق در گام نخست از خود سفر کردم
شمارهٔ ۸۲۲: بسکه جا کرده است مهرت در سراپای تنم
شمارهٔ ۸۲۳: از غار راه ریزد عشق رنگ خانه ام
شمارهٔ ۸۲۴: تا بود سودای زلفش در سر شوریده ام
شمارهٔ ۸۲۵: نه از بیگانه چشم مردمی نه زآشنا دارم
شمارهٔ ۸۲۶: دشت را از جلوه اش رشک گلستان دیده ام
شمارهٔ ۸۲۷: نخست از پهلوی خود دید آفت ها دل تنگم
شمارهٔ ۸۲۸: به یمن همت عشقت ز قید دل رستم
شمارهٔ ۸۲۹: ز بیدردان مرا وا می نماید زخم پنهانم
شمارهٔ ۸۳۰: روشن از سوز درون امشب چراغت می کنم
شمارهٔ ۸۳۱: بی تو چون پسته طرب ساخته غمناکترم
شمارهٔ ۸۳۲: و قمری از فغان خود را دمی بیکار نگذارم
شمارهٔ ۸۳۳: دهد دل را به سیلاب فنا سیرابی اشکم
شمارهٔ ۸۳۴: درآمد تا در آغوش تمنا آن برو دوشم
شمارهٔ ۸۳۵: بسکه با سامان شد از حسن ملیحی دیدنم
شمارهٔ ۸۳۶: کبود از بوسه امشب لعل آن رشک پری دیدم
شمارهٔ ۸۳۷: فصل بهار اسیر گل و سرو و سوسنم
شمارهٔ ۸۳۸: دور از تو زبسکه بی دماغم
شمارهٔ ۸۳۹: فارغ از اندیشهٔ خار کف پا بوده ام
شمارهٔ ۸۴۰: دلی از فیض یاد عارضش رشک چمن دارم
شمارهٔ ۸۴۱: خوش آندم کز جفایش خوشدلی بنیاد می کردم
شمارهٔ ۸۴۲: گرنه از جوش نزاکت بر تنش سنگین بود
شمارهٔ ۸۴۳: آن ملاحت راست در مستی ثناگستر لبم
شمارهٔ ۸۴۴: بی او ز خون ناب دماغی چو تر کنیم
شمارهٔ ۸۴۵: کبوتر را ره آگاهی از احوال خود بستم
شمارهٔ ۸۴۶: صد شکر کز غم چو تویی زار و خسته ام
شمارهٔ ۸۴۷: به شهربند تعلق دمی قرار ندارم
شمارهٔ ۸۴۸: بشکفت، شد نشانهٔ آن تیر اگر دلم
شمارهٔ ۸۴۹: بی تو بیگانه چو عکس رخت از هوش خودم
شمارهٔ ۸۵۰: بستهٔ خود بودم از فیض ریاضت وا شدم
شمارهٔ ۸۵۱: بجز سر جوش می عقل آفرینی چون نمی دانم
شمارهٔ ۸۵۲: تا ز جام عشق دل مستان شد و دیوانه هم
شمارهٔ ۸۵۳: مکن آرایش آن زلف پی تسخیرم
شمارهٔ ۸۵۴: دست هوس زنعمت دنیا کشیده ام
شمارهٔ ۸۵۵: آشنا خواهد شدن ما و ترا دلها بهم
شمارهٔ ۸۵۶: ز بس بالد نگه از دیدنت در چشم حیرانم
شمارهٔ ۸۵۷: ما منت مرهم به جراحت نپسندیم
شمارهٔ ۸۵۸: از غرور توبه غرق معصیت تا گردنم
شمارهٔ ۸۵۹: من که از جوش تجلی رشک نخل ایمنم
شمارهٔ ۸۶۰: افروخت تا ز باده عذار سمن برم
شمارهٔ ۸۶۱: مستیش افزود تا بشکست مینای دلم
شمارهٔ ۸۶۲: اگر حرفی ز سوز آتش عشقش بیان کردم
شمارهٔ ۸۶۳: افروختهٔ عشقم و پروانهٔ خویشم
شمارهٔ ۸۶۴: ز شوق آنکه به گوشت رسیده آوازم
شمارهٔ ۸۶۵: در حریم وصل از دلدار دور افتاده ام
شمارهٔ ۸۶۶: نیست تنها بی رخت دشمن گریبان ناله ام
شمارهٔ ۸۶۷: در کدورت خون شدم از خویش شادان آمدم
شمارهٔ ۸۶۸: ما دل خویش به ابروی خم آویخته ایم
شمارهٔ ۸۶۹: حباب آسا فتد از دیدهٔ تر قطره اشکم
شمارهٔ ۸۷۰: اصلا بمی شکایتی از غم نکرده ایم
شمارهٔ ۸۷۱: به او نزدیکم و از شرم خود را دور پندارم
شمارهٔ ۸۷۲: رفتی و بی تو باده کشیدن نسازدم
شمارهٔ ۸۷۳: خاکساری را چو نقش پای تا دل بسته ایم
شمارهٔ ۸۷۴: ما که دل در فکر دنیای خراب افکنده ایم
شمارهٔ ۸۷۵: بی تو از بس گرد غم بر چهرهٔ دل داشتیم
شمارهٔ ۸۷۶: زحال من چسان آگاه گردد شوخ خودکامم
شمارهٔ ۸۷۷: ای من خراب طورک رندانه تان شوم
شمارهٔ ۸۷۸: سوخت تا از پرتو آن آتشین خو پیکرم
شمارهٔ ۸۷۹: یکرنگ بیخودی شده از خود بریده ام
شمارهٔ ۸۸۰: ضعف نگذاشت که یک ره جهد از جا آهم
شمارهٔ ۸۸۱: غمی در خاطر هر کس وطن گیرد غمین باشم
شمارهٔ ۸۸۲: گلگشت چارباغ برو دوش کرده ایم
شمارهٔ ۸۸۳: لخت لخت از یاد رویت شد دل بی کینه ام
شمارهٔ ۸۸۴: تا ز عکست برگ گل سیما بود آیینه ام
شمارهٔ ۸۸۵: نماید چون جرس در راه شوق شوخ بیباکم
شمارهٔ ۸۸۶: ننگ منت بر نتابد همت مردانه ام
شمارهٔ ۸۸۷: کرد دلها را به مژگان نرگس جانانه موم
شمارهٔ ۸۸۸: در سراغ تو غبار رم عنقا گشتیم
شمارهٔ ۸۸۹: خیال ساغر چشم تو کرده مدهوشم
شمارهٔ ۸۹۰: بی خطا از بس رساند زخم بر بالای زخم
شمارهٔ ۸۹۱: تا نهاد آن مست رنگین جلوه پا در کلبه ام
شمارهٔ ۸۹۲: به تماشای تو بشفت بهار نگهم
شمارهٔ ۸۹۳: چنان ز زشتی کردار خود خجل شده ام
شمارهٔ ۸۹۴: زبیتابی شود هر دم فزونتر آتش شوقم
شمارهٔ ۸۹۵: گرفت عشقش ازین دست اگر گریانم
شمارهٔ ۸۹۶: دهد بوی جگر پرکاله آهم
شمارهٔ ۸۹۷: از وصال مایوس است این دلی که من دارم
شمارهٔ ۸۹۸: بسکه تلخی چشانده هجرانم
شمارهٔ ۸۹۹: فزونتر گردد از زهد ریایی نخوت مردم
شمارهٔ ۹۰۰: شبی کز یاد آن مه بر جگر دندان بیفشاریم
شمارهٔ ۹۰۱: عشق در زنهار باشد از دل غم پیشه ام
شمارهٔ ۹۰۲: دل را اسیر پیچش آن مو گذاشتیم
شمارهٔ ۹۰۳: نمک پروردهٔ لعلت تکلم
شمارهٔ ۹۰۴: بزم رقصی زا ن نگار سیمبر می خواستیم
شمارهٔ ۹۰۵: تا به معراج فنا یعنی شهادتگاه عشق
شمارهٔ ۹۰۶: گل دیدار ترا چون پی چیدن رفتم
شمارهٔ ۹۰۷: چون آینه بر روی تو مدهوش نگاهم
شمارهٔ ۹۰۸: دل پراضطرابی؛ دست و پا گم کرده ای دارم
شمارهٔ ۹۰۹: در چمن با درد عشقت گر دمی منزل کنم
شمارهٔ ۹۱۰: خاک راه آن سیه مستم به هنگام خرام
شمارهٔ ۹۱۱: سبز در خون جگر شد ریشهٔ اندیشه ام
شمارهٔ ۹۱۲: خموشم ارچه به ظاهر ولی پر از سخنم
شمارهٔ ۹۱۳: مرا بس بود روز دیوان عام
شمارهٔ ۹۱۴: شدم پیر و همان مغلوب نفس غفلت آیینم
شمارهٔ ۹۱۵: به هیچ کس نرسیده است سود ازین مردم
شمارهٔ ۹۱۶: زخنده ساغر بر لب رسیده ای دارم
شمارهٔ ۹۱۷: خود را به تو بی راحله رفتم برسانم
شمارهٔ ۹۱۸: تنها همین ز چشم نه گوهر فکنده ایم
شمارهٔ ۹۱۹: رسته از قید مذاهب دست در مولا زدیم
شمارهٔ ۹۲۰: ز لعل او دلی شوریده دارم
شمارهٔ ۹۲۱: از سکوت افشای اسرار نهانی کرده ایم
شمارهٔ ۹۲۲: عذار لعل گون خوب است از خوبان بهم سودن
شمارهٔ ۹۲۳: زین بیش جور با دل خونین ما مکن
شمارهٔ ۹۲۴: بی جان بود قدح شب آدینه بر زمین
شمارهٔ ۹۲۵: شب پا نهد چو مست می ناب بر زمین
شمارهٔ ۹۲۶: جهان را محتسب، چندی به کام می پرستان کن!‏
شمارهٔ ۹۲۷: چو یافت لذت بیداد خنجر مژگان
شمارهٔ ۹۲۸: چه می شود؟ نفسی در کنار ما بنشین!‏
شمارهٔ ۹۲۹: آنچه در حق گلستان می کند فصل خزان
شمارهٔ ۹۳۰: تو و نامهربانی و به قصد ما میان بستن
شمارهٔ ۹۳۱: نخواهد کرد گردون بعد از این آهنگ جنگ من
شمارهٔ ۹۳۲: گر چنین در ضعف دایم بگذرد احوال من
شمارهٔ ۹۳۳: کام دل از لب شکرشکنی شیرین کن
شمارهٔ ۹۳۴: در دیار همتم فرش است گوهر بر زمین
شمارهٔ ۹۳۵: بر لب منه پیالهٔ سرشار بیش ازین
شمارهٔ ۹۳۶: تو و مستی و ناز و عشوه و مغرور خود بودن
شمارهٔ ۹۳۷: چو رو از برقع آن رشک قمر می آورد بیرون
شمارهٔ ۹۳۸: آشفته زلف را زصبا می کنی، مکن!
شمارهٔ ۹۳۹: بی سخن نیست ترا یک سر مو بیش دهن
شمارهٔ ۹۴۰: کی کمال مرد بدخو بر کسی گردد عیان
شمارهٔ ۹۴۱: چون شمیم غنچه آیی گر ز قید دل برون
شمارهٔ ۹۴۲: خضر نتوانست نرد عشق آسان باختن
شمارهٔ ۹۴۳: ز پهلوی ریاضت کسب انوار سعادت کن
شمارهٔ ۹۴۴: پنهان تراست ساعد سیمین در آستین
شمارهٔ ۹۴۵: ز خویشتن نفسی گر نهی قدم بیرون
شمارهٔ ۹۴۶: کرده تا از گرمی خویت حکایت سر زبان
شمارهٔ ۹۴۷: غازه از عکس رخت بر چهرهٔ گلشن مزن
شمارهٔ ۹۴۸: از نسیم صبحگاهی کرده در بر پیرهن
شمارهٔ ۹۴۹: نیست جای پانهادن بر زمین
شمارهٔ ۹۵۰: در خرام آمد چو آن مشکین سلاسل بر زمین
شمارهٔ ۹۵۱: ساعد او می زند بر شمع کافور آستین
شمارهٔ ۹۵۲: خوبرو بسیار از کشمیر می آید برون
شمارهٔ ۹۵۳: برون آی از نقاب و مشهدم را رشک ایمن کن!‏
شمارهٔ ۹۵۴: لرزد از جورت دل خلق خدا بر خویشتن
شمارهٔ ۹۵۵: از آن دو لب چه گل کام می توان چیدن
شمارهٔ ۹۵۶: چون شمع برافروختی از باده کشیدن
شمارهٔ ۹۵۷: چون نهد عارف به پر از خلوت دل پا برون؟
شمارهٔ ۹۵۸: تا خزان آمد گل کامی نچیدیم از چمن
شمارهٔ ۹۵۹: دل آگاه آزاد است از اندیشهٔ مردن
شمارهٔ ۹۶۰: به سعی در طلبش راه جستجو سر کن
شمارهٔ ۹۶۱: از عاشقان چه گویم و صبر و توانشان
شمارهٔ ۹۶۲: تا نهاد آن آفتاب شعله خو پا در چمن
شمارهٔ ۹۶۳: ساز شد در پردهٔ خاموشی آخر جنگ من
شمارهٔ ۹۶۴: بوسی ز کنج لعل لبش انتخاب کن
شمارهٔ ۹۶۵: انکسار مرا تماشا کن
شمارهٔ ۹۶۶: غیر را امشب کباب از اختلاط یار کن
شمارهٔ ۹۶۷: ساقی بیار باده و عیشم به کام کن
شمارهٔ ۹۶۸: امروز چون توان به مدارا گریستن
شمارهٔ ۹۶۹: چراغ دودهٔ مجد و علا امام حسین
شمارهٔ ۹۷۰: شعلهٔ حسن ز تو سینهٔ سوزان از من
شمارهٔ ۹۷۱: شد بهار و گشت عالم گلستان، ما همچنان
شمارهٔ ۹۷۲: چو گل شکفت دگر توبه اختیار مکن
شمارهٔ ۹۷۳: چنان یکباره ترک تیغ باز من برید از من
شمارهٔ ۹۷۴: شد خیال رویش از بس آشنای چشم من
شمارهٔ ۹۷۵: عجب ز غنچه به آن لعل همسری کردن
شمارهٔ ۹۷۶: شمعی که مرا روشنی جان تن است آن
شمارهٔ ۹۷۷: ساقیا رحمی بر احوال من افتاده کن
شمارهٔ ۹۷۸: حیف باشد واله دنیای دون پرور شدن
شمارهٔ ۹۷۹: خداوندا دل وارسته از دنیا کرامت کن
شمارهٔ ۹۸۰: به خود بست آنکه ز آب و تاب خود چون گوهر غلطان
شمارهٔ ۹۸۱: چشم بد دور آفتاب می نماید بر زمین
شمارهٔ ۹۸۲: پرند بوی گل پیراهن او
شمارهٔ ۹۸۳: ریخت مژگانت که ویرانی بود آباد ازو
شمارهٔ ۹۸۴: گلستان بی بر رویی به زندان می زند پهلو
شمارهٔ ۹۸۵: بسکه نرم و صاف باشد سربسر اعضای او
شمارهٔ ۹۸۶: نیست آسان چارهٔ دیوانهٔ گیسوی او
شمارهٔ ۹۸۷: بسکه سنگینم ز بار غم به راه جستجو
شمارهٔ ۹۸۸: صحبت بی نفاق یاران کو
شمارهٔ ۹۸۹: نه همین پیچد به خود از شوق رویت موی تو
شمارهٔ ۹۹۰: حسن از تاب و تب است از شعلهٔ دیدار او
شمارهٔ ۹۹۱: دمیده همچو مهر از مشرق خوبی جمال او
شمارهٔ ۹۹۲: آنکه شور صد قیامت بود با خلخال او
شمارهٔ ۹۹۳: ای شوخ قوشجی که ز بیداد خوی تو
شمارهٔ ۹۹۴: چه کنم با صف مژگان بلا پرور او
شمارهٔ ۹۹۵: در سحرخیزی به ارباب سعادت یار شو
شمارهٔ ۹۹۶: مستغنی از می آیم ز جان نگاه او
شمارهٔ ۹۹۷: چون سر راه تو گیرم دادخواه از دست تو
شمارهٔ ۹۹۸: ترا دو ابروی پیوسته بر جبین شکفته
شمارهٔ ۹۹۹: کی کنم سودا به نقد جان و دل کالای آه
شمارهٔ ۱۰۰۰: در گلویم بی تو هر دم آب می گردد گره
شمارهٔ ۱۰۰۱: کو بهاران تا برآید از کمین ابرسیاه
شمارهٔ ۱۰۰۲: گشته بی لعل تو خم در دل میخانه گره
شمارهٔ ۱۰۰۳: از حیا تا رنگ رخسارت به پرواز آمده
شمارهٔ ۱۰۰۴: بسکه در شادی و غم با خلق یک رنگ است کوه
شمارهٔ ۱۰۰۵: زفیض فکر شب ها چون به دور شمع، پروانه
شمارهٔ ۱۰۰۶: سال سال از من نمی رسی چه جای ماه ماه
شمارهٔ ۱۰۰۷: به جام لاله می رنگ تا بود در کوه
شمارهٔ ۱۰۰۸: برنتابد دیدهٔ خونین ما بار نگاه
شمارهٔ ۱۰۰۹: رفتیم ز بس با دل پر شور در این راه
شمارهٔ ۱۰۱۰: می کشد عکس ترا پر تنگ در بر آینه
شمارهٔ ۱۰۱۱: زان چشم مست کار صبوحی کند نگاه
شمارهٔ ۱۰۱۲: به زر نگین صفت از بس دل تو بند شده
شمارهٔ ۱۰۱۳: در دلم از گریه دایم سخت تر گردد گره
شمارهٔ ۱۰۱۴: زاشک آخر به دل فیضی رسد آهسته آهسته
شمارهٔ ۱۰۱۵: غنچه بی جلوهٔ دیدار تو دل تنگ شده
شمارهٔ ۱۰۱۶: الهی در ره فقرم شکوه پادشاهی ده
شمارهٔ ۱۰۱۷: نور عرفان در دل صافی ضمیران برده راه
شمارهٔ ۱۰۱۸: پرتو افکن گشت رخسار تو تا در آینه
شمارهٔ ۱۰۱۹: کردم از لخت جگر طرح زبان تازه ای
شمارهٔ ۱۰۲۰: گشتم اسیر نوگل بلبل ندیده ای
شمارهٔ ۱۰۲۱: دل چیست واله نگه ترک زاده ای
شمارهٔ ۱۰۲۲: صورت حالش دگرگون شد ز گل رخساره ای
شمارهٔ ۱۰۲۳: دوش بر قلب دل غم زده غافل زده ای
شمارهٔ ۱۰۲۴: آه که امشب چها با دل ما کرده ای
شمارهٔ ۱۰۲۵: ای دل از فیض محبت چه بسامان شده ای
شمارهٔ ۱۰۲۶: عید من باشد گرفتاری به یار تازه ای
شمارهٔ ۱۰۲۷: باز از تغافلی صف پیمان شکسته ای
شمارهٔ ۱۰۲۸: از برم دل می برد هر دم به رنگ تازه ای
شمارهٔ ۱۰۲۹: تو جنگجو چقدر جور آشنا که نه ای
شمارهٔ ۱۰۳۰: خیال تندخویی با دلم سر می کند بازی
شمارهٔ ۱۰۳۱: ز بس با خویش بردم آرزوی سرمه سا چشمی
شمارهٔ ۱۰۳۲: چون بی تو چارهٔ دل محزون کند کسی
شمارهٔ ۱۰۳۳: نهانی در حجاب زندگانی
شمارهٔ ۱۰۳۴: می افزود چراغ زندگانی
شمارهٔ ۱۰۳۵: تا مرا شد با تو ای گل پیرهن دلبستگی
شمارهٔ ۱۰۳۶: دست ریزش ساقیا هرگز مباد از ما کشی
شمارهٔ ۱۰۳۷: ز زنجیری که عشق انداخت بر پای من ای قمری
شمارهٔ ۱۰۳۸: گشاید بر رخت درهای فیض از یمن هشیاری
شمارهٔ ۱۰۳۹: ای من فدای نام تو یا مرتضی علی
شمارهٔ ۱۰۴۰: سر کویی بود عشرتگه ما یا گلستانی
شمارهٔ ۱۰۴۱: ز هجرت پیکرم خواب فراموش است پنداری
شمارهٔ ۱۰۴۲: چه خواهد شد دمی با غنچه هم آواز اگر باشی
شمارهٔ ۱۰۴۳: خود را چو زخود جدا بیابی
شمارهٔ ۱۰۴۴: زاهد از خشکی است کز مینا کند پهلو تهی
شمارهٔ ۱۰۴۵: تا قیامت در شکنج دام زلف دلبری
شمارهٔ ۱۰۴۶: دل دیوانهٔ عشق تو از هر قطرهٔ خونی
شمارهٔ ۱۰۴۷: چند دل را به جهان گذران شاد کنی؟
شمارهٔ ۱۰۴۸: خوش آن رندی که مینا را به ساغر می کند خالی
شمارهٔ ۱۰۴۹: شوی ز خویش چو بیگانه یار خود باشی
شمارهٔ ۱۰۵۰: ز چشمت سرمه گرد وحشت آهوست پنداری
شمارهٔ ۱۰۵۱: جز تو روشن نبود دیدهٔ بیخواب کسی
شمارهٔ ۱۰۵۲: اگر تن را نه در اول ز بالیدن نگهداری
شمارهٔ ۱۰۵۳: کشید شور جنونم سوی بیابانی
شمارهٔ ۱۰۵۴: دولت اگر ز پهلوی خست هوس کنی
شمارهٔ ۱۰۵۵: در تعب باشد روانت تا گرفتار تنی
شمارهٔ ۱۰۵۶: از رعونت تا به کی سرو پا در گل شوی
شمارهٔ ۱۰۵۷: عقدهٔ دل واکند زلف گرهگیر کسی
شمارهٔ ۱۰۵۸: دل می بردم غنچهٔ خندان تو جتی
شمارهٔ ۱۰۵۹: تا دور ز رخ نقاب کردی
شمارهٔ ۱۰۶۰: به چشمم موج می دور از تو شمشیر است پنداری
شمارهٔ ۱۰۶۱: از هر که گشت محو تو مستور نیستی
شمارهٔ ۱۰۶۲: این چه بیداد است ای شمشاد قامت می کنی
شمارهٔ ۱۰۶۳: به قصد کشتنم افراخت قد خورشید سیمایی
شمارهٔ ۱۰۶۴: فسونسازی که دل را می برد نیرنگش از شوخی
شمارهٔ ۱۰۶۵: هر قطرهٔ اشکم ز پی دیدن چشمی
شمارهٔ ۱۰۶۶: چو شبنم به که فارغ از امید بال و پر باشی
شمارهٔ ۱۰۶۷: از پای فکنده است مرا محنت و غم، های!‏
شمارهٔ ۱۰۶۸: جبین را صندل اندود از چه ای ابرو کمان کردی؟
شمارهٔ ۱۰۶۹: نصرت ده حبیب خدا مرتضی علی
شمارهٔ ۱۰۷۰: به دنیا پشت پا زن تا شه روی زمین باشی
شمارهٔ ۱۰۷۱: مستور گشت رویش زیر نقاب نیمی
شمارهٔ ۱۰۷۲: اگر از دیدن عیب خلایق چشم می پوشی
شمارهٔ ۱۰۷۳: موسم مستی است ایام بهاران های های
شمارهٔ ۱۰۷۴: اگر چشمی به زیر افکنده باشی
شمارهٔ ۱۰۷۵: مقصد ظاهرپرستان است و اهل دل یکی
شمارهٔ ۱۰۷۶: تا که تو بر خویشتن سوار نباشی
شمارهٔ ۱۰۷۷: اگر محاسبه روز حشر در نظر آری
شمارهٔ ۱۰۷۸: چو شمع بزم حسن روستایی
شمارهٔ ۱۰۷۹: به ششدر کار خود از شش جهت انداختی رفتی

جویا تبریزی

آمارگیر وبلاگ