کتابخانه دیجیتال

امیرشاهی سبزواری

امیرشاهی سبزواریدیوان اشعار | امیرشاهیغزل ها

614

شمارهٔ ۱: ای نقش بسته نام خطت با سرشت ما
شمارهٔ ۲: بیا ای از خط سبزت هزاران داغ بر دلها
شمارهٔ ۳: لبالب است ز خون جگر پیاله ما
شمارهٔ ۴: ابر آمد و بگریست بر اطراف چمنها
شمارهٔ ۵: ساقی بآب خضر نشان ده پیاله را
شمارهٔ ۶: جان بهر تو در بلاست ما را
شمارهٔ ۷: بخود ره نیست در کوی تو مشتاقان شیدا را
شمارهٔ ۸: چشم تو برانداخت بمی، خانه ما را
شمارهٔ ۹: اشک چو پرده میدرد، خلوتیان راز را
شمارهٔ ۱۰: خطت که درد و داغ تو نو میکند مرا
شمارهٔ ۱۱: تلخ است بی تو صبر، دل غم فزوده را
شمارهٔ ۱۲: بسوخت آتش عشق تو بیگناه مرا
شمارهٔ ۱۳: خرابیم، از دل ای بیرحم گه گه یاد کن ما را
شمارهٔ ۱۴: زلف تو در کمند جنون میکشد مرا
شمارهٔ ۱۵: ای در بهار حسن تو گلها و لاله ها
شمارهٔ ۱۶: دلم گر داشت وقتی خرمیها
شمارهٔ ۱۷: کجایی ای ز رویت لاله را ناب
شمارهٔ ۱۸: سروی از باغ ارم سایه بر این خاک انداخت
شمارهٔ ۱۹: خطت که سبزه بر اطراف یاسمین انداخت
شمارهٔ ۲۰: خطت بر لاله تر مشک چین ریخت
شمارهٔ ۲۱: منم ز دست تو پا بسته در کمند ارادت
شمارهٔ ۲۲: چو سبزه ترت از برگ یاسمین برخاست
شمارهٔ ۲۳: تا خاک آستانه جانان مقام ماست
شمارهٔ ۲۴: خطش بگرد عارض مهوش برآمده است
شمارهٔ ۲۵: بازم خدنگ غمزه زنی بر دل آمده است
شمارهٔ ۲۶: مرا در عشق بهبودی نمانده است
شمارهٔ ۲۷: ابرو ز من متاب، که دل دردمند تست
شمارهٔ ۲۸: چشم ستمگرت که بخون در کمین نشست
شمارهٔ ۲۹: جفای تو بر دل بغایت خوشست
شمارهٔ ۳۰: خلق را دلها کباب از چشم پر خون منست
شمارهٔ ۳۱: مرا سری است که بر خاک آستانه اوست
شمارهٔ ۳۲: گر نمیسوزد دلم، این آه درد آلود چیست؟
شمارهٔ ۳۳: با طره تو سنبل شوریده حال چیست؟
شمارهٔ ۳۴: کدام دل که ز عشقت اسیر محنت نیست؟
شمارهٔ ۳۵: کدام عشوه که در چشم پر خمار تو نیست
شمارهٔ ۳۶: مرا گر با تو روی همدمی نیست
شمارهٔ ۳۷: امروز نسیم سحری بوی دگر داشت
شمارهٔ ۳۸: دوش از رخ تو بزم گدایان چراغ داشت
شمارهٔ ۳۹: صبا تا ز زلف تو بویی نداشت
شمارهٔ ۴۰: وقتی دل آواره در آن کو گذری داشت
شمارهٔ ۴۱: عمر بگذشت و دلم جز عاشقی کاری نیافت
شمارهٔ ۴۲: ساقی، به غم تو عقل و جان رفت
شمارهٔ ۴۳: کسی که عاشق روی تو شد بباغ نرفت
شمارهٔ ۴۴: ای دل ایام هجر شد بنیاد
شمارهٔ ۴۵: تا ز شب بر مهت نقاب افتاد
شمارهٔ ۴۶: دل بهر تو در ملامت افتاد
شمارهٔ ۴۷: تا دل ز کف اختیار ننهاد
شمارهٔ ۴۸: باز آی، که دل بی تو سر خویش ندارد
شمارهٔ ۴۹: باز این سر بی سامان، سودای کسی دارد
شمارهٔ ۵۰: هر کسی موسم گل گوشه باغی دارد
شمارهٔ ۵۱: خدنگ او که بجان مژده هلاک برد
شمارهٔ ۵۲: خاک من باد از سر کوی تو گر بیرون برد
شمارهٔ ۵۳: مرا عشقت از ره برون میبرد
شمارهٔ ۵۴: دل زلف ترا گرفت، بد کرد
شمارهٔ ۵۵: گرم عشقت عنان دل نگیرد
شمارهٔ ۵۶: هر دم ز عشق، بر دل من صد بلا رسد
شمارهٔ ۵۷: ای خوش آنشب که به بالین من آن ماه رسد
شمارهٔ ۵۸: چو سرو قد تو در جویبار دیده رسد
شمارهٔ ۵۹: کسی کش مهر خوبان کار باشد
شمارهٔ ۶۰: مبارک، منزلی کان خانه را ماهی چنین باشد
شمارهٔ ۶۱: یار خط بر روی زیبا میکشد
شمارهٔ ۶۲: دل بی رخ تو جانب گلشن نمیکشد
شمارهٔ ۶۳: باغ را باز مگر مژده گلریز آمد
شمارهٔ ۶۴: چمن سرسبز شد ساقی، گل و نرگس بباغ آمد
شمارهٔ ۶۵: چو شمشاد قدت در گلشن آمد
شمارهٔ ۶۶: چو ساقی آن قدح لاله گون بگرداند
شمارهٔ ۶۷: گر من از خاک درت رفتم، دل شیدا بماند
شمارهٔ ۶۸: ما برفتیم و دل آواره در کویت بماند
شمارهٔ ۶۹: یار با ما چنانکه بود، نماند
شمارهٔ ۷۰: تا بر گل تو جعد گره گیر بسته اند
شمارهٔ ۷۱: ای بیخبر از گریه خونین جگری چند
شمارهٔ ۷۲: جان به یاد تو یاد کس نکند
شمارهٔ ۷۳: بیدلان کوی تو مقام کنند
شمارهٔ ۷۴: عید شد، خوبان بعزم مجلس و می میروند
شمارهٔ ۷۵: فصل نوروز است و خلقی سوی صحرا میروند
شمارهٔ ۷۶: بزنجیر زلفت دل ماست در بند
شمارهٔ ۷۷: پیکان غمزه را چو بتان آب میدهند
شمارهٔ ۷۸: وقت گل، خوبان چو بزم عیش در صحرا نهند
شمارهٔ ۷۹: خوبرویان چو خدنگ نظری بگشایند
شمارهٔ ۸۰: سرو تو مگر ز پا نشیند
شمارهٔ ۸۱: بتان که شیوه جور و ستیز میجویند
شمارهٔ ۸۲: رفتیم، اگر چه دل به غمت دردمند بود
شمارهٔ ۸۳: شبی که کوی تو ما را مقام خواهد بود
شمارهٔ ۸۴: آن یار خشم رفته که با ما بجنگ بود
شمارهٔ ۸۵: عمری دهان تنگ توام در خیال بود
شمارهٔ ۸۶: رفت آنکه به وصل تو مرا دسترسی بود
شمارهٔ ۸۷: عید است و خلقی هر طرف، دامنکشان با یار خود
شمارهٔ ۸۸: سوی باغ آن سرو بالا میرود
شمارهٔ ۸۹: بی لبت هر دم ز چشم درفشان خون میرود
شمارهٔ ۹۰: گر به عمری ز من دلشده ات یاد آید
شمارهٔ ۹۱: باغ را چون گل رعنا ز سفر باز آید
شمارهٔ ۹۲: نصیب من ز تو گر درد و آه می آید
شمارهٔ ۹۳: زلف تو سراسر شکن و تاب نماید
شمارهٔ ۹۴: چو دل چوگان زلفت در نظر دید
شمارهٔ ۹۵: با روی تو از سمن که گوید؟
شمارهٔ ۹۶: دل که پیش تو راز میگوید
شمارهٔ ۹۷: ای فتنه را دو نرگس شوخ تو رازدار
شمارهٔ ۹۸: ای به لطف از آب حیوان پاکتر
شمارهٔ ۹۹: ای هر دم از جفای تو دل را غمی دگر
شمارهٔ ۱۰۰: سرو ما را هر زمان دل میکشد سوی دگر
شمارهٔ ۱۰۱: نه کنج وصل تمنا کنم نه گنج حضور
شمارهٔ ۱۰۲: ای سر زلف ترا دلهای مشتاقان اسیر
شمارهٔ ۱۰۳: سفر گزیدم و داغ تو بر دلست هنوز
شمارهٔ ۱۰۴: عید شد، ما را دل دیوانه زندانی هنوز
شمارهٔ ۱۰۵: غم روی تو دارد دل، همین بس
شمارهٔ ۱۰۶: ای دوست، شبی به کوی ما باش
شمارهٔ ۱۰۷: در این گلشن چه سازد بلبل از زاری و فریادش
شمارهٔ ۱۰۸: دلم که چشم تو هر لحظه میزند تیرش
شمارهٔ ۱۰۹: گل نو آمد و هر کس به عیش و عشرت خویش
شمارهٔ ۱۱۰: هرکس گرفته دامن سرو بلند خویش
شمارهٔ ۱۱۱: هر کسی پهلوی یاری به هوای دل خویش
شمارهٔ ۱۱۲: هر که کوی تو ساخت مسکن خویش
شمارهٔ ۱۱۳: پرده بگشا ز روی چون مه خویش
شمارهٔ ۱۱۴: کنون که موسم عیش است و باده گلرنگ
شمارهٔ ۱۱۵: من که چون شمع از غمت با سوز دل در خنده ام
شمارهٔ ۱۱۶: اگر چه خاک درت ز آب دیده گل کردم
شمارهٔ ۱۱۷: ای خسته ز تو روان مردم
شمارهٔ ۱۱۸: بیک کرشمه که بر جان زدی، ز دست شدم
شمارهٔ ۱۱۹: چو نتوانم که در خیل غلامانت کمر بندم
شمارهٔ ۱۲۰: مهی شد کان رخ زیبا ندیدم
شمارهٔ ۱۲۱: خوش آن شب کان مه رخسار و زلف پر شکن دیدم
شمارهٔ ۱۲۲: من ار پیش یار آبرویی ندارم
شمارهٔ ۱۲۳: هر زمان از بیخودی خواهم که آن رو بنگرم
شمارهٔ ۱۲۴: خوش آن عیدی که اول دیده بر روی تو اندازم
شمارهٔ ۱۲۵: هر شب از مستی بسوی خانه ره گم میکنم
شمارهٔ ۱۲۶: با تو عمری شد که لاف دوستداری میزنم
شمارهٔ ۱۲۷: چمن بشکفت و سبزه خط کشید و سرو بالا هم
شمارهٔ ۱۲۸: ای در غم تو حاصل من درد و داغ هم
شمارهٔ ۱۲۹: هر شب بدل حکایت خود در میان نهم
شمارهٔ ۱۳۰: بر بوی تو هر روز به گشت چمن آیم
شمارهٔ ۱۳۱: تو شهریار جهان، ما غریب شهر توایم
شمارهٔ ۱۳۲: ما دل به چین زلف دلارام بسته ایم
شمارهٔ ۱۳۳: ما جان بتمنای تو در بیم نهادیم
شمارهٔ ۱۳۴: دلا ز عشق بتان چند یار غم باشیم
شمارهٔ ۱۳۵: ما از حریم وصل تو با خاک در خوشیم
شمارهٔ ۱۳۶: چشم تو خورد باده و من در خمار از آن
شمارهٔ ۱۳۷: جان شد آواره و دل بهر تو افگار همان
شمارهٔ ۱۳۸: ما را غمی است از تو که گفتن نمیتوان
شمارهٔ ۱۳۹: مرا چشمی است از لعل تو در خون جگر پنهان
شمارهٔ ۱۴۰: ای باد، پرده زان گل نو رسته باز کن
شمارهٔ ۱۴۱: چو کلک صنع چنین رفت بر صحیفه «کن »
شمارهٔ ۱۴۲: تا خط تو برطرف مه آورد شبیخون
شمارهٔ ۱۴۳: بر طرف مهت غالیه خم بخم است این
شمارهٔ ۱۴۴: باده گلرنگست و ساقی یار و نوروزی چنین
شمارهٔ ۱۴۵: ما حق شناس پیر مغانیم و دیر او
شمارهٔ ۱۴۶: عیسی دم است یار و دلم ناتوان از او
شمارهٔ ۱۴۷: ای غنچه را خون در جگر، از لعل رنگ آمیز تو
شمارهٔ ۱۴۸: ای در درون خسته نشان خدنگ تو
شمارهٔ ۱۴۹: رخ تو رشک مه و آفتاب شد هر دو
شمارهٔ ۱۵۰: ای باد صبحدم، خبر یار من بگو
شمارهٔ ۱۵۱: زهی از خطت نرخ عنبر شکسته
شمارهٔ ۱۵۲: منم با درد همزانو نشسته
شمارهٔ ۱۵۳: مائیم و دلی ز دست رفته
شمارهٔ ۱۵۴: ساقیا، لطفی بکن جامی بده
شمارهٔ ۱۵۵: من از خاک درت رفتم، متاعم را بغارت ده
شمارهٔ ۱۵۶: زهی عشقت آتش بجان در زده
شمارهٔ ۱۵۷: ای گل نو به سفر رفته و سالی مانده
شمارهٔ ۱۵۸: ای دیده بسی فتنه ز بالای تو دیده
شمارهٔ ۱۵۹: ای بهر قتل ما زده بر ابروان گره
شمارهٔ ۱۶۰: تا بسته ای به سلسله مشکبو گره
شمارهٔ ۱۶۱: عید است و نوبهار و جهانرا جوانئی
شمارهٔ ۱۶۲: تا گشودی دو زلف عنبرسای
شمارهٔ ۱۶۳: ای که با طره پر چین و شکست آمده ای
شمارهٔ ۱۶۴: ای شمع رخسار ترا، تابی به هر کاشانه ای
شمارهٔ ۱۶۵: زهی روی تو روشن آفتابی
شمارهٔ ۱۶۶: تا دل به غم عشق گرفتار نیابی
شمارهٔ ۱۶۷: دلا تا ذوق هجران در نیابی
شمارهٔ ۱۶۸: ای دل، ار پی به سر کوی ارادت بردی
شمارهٔ ۱۶۹: دلا در عشقبازی ترک جان گفت، نکو کردی
شمارهٔ ۱۷۰: اگر زلف تو خم در خم نبودی
شمارهٔ ۱۷۱: لب شیرین شکرخند داری
شمارهٔ ۱۷۲: دلا از مردمی بویی نداری
شمارهٔ ۱۷۳: با اهل وفا ز هر چه داری
شمارهٔ ۱۷۴: مرا کشتی، متاب آن گوشه ابرو به عیاری
شمارهٔ ۱۷۵: دلا ز نرگس مستانه که میپرسی؟
شمارهٔ ۱۷۶: از سبزه رعنا خطی بر روی گلگون میکشی
شمارهٔ ۱۷۷: مرا دلی است بدان زلف تابدار یکی
شمارهٔ ۱۷۸: ای ز عشقت عالمی را روی در آوارگی
شمارهٔ ۱۷۹: مرا اگر چه ببینی و رو بگردانی
شمارهٔ ۱۸۰: ای بی خبر از سوز دل و داغ نهانی
شمارهٔ ۱۸۱: ای که در بزم طرب جام دمادم میزنی
شمارهٔ ۱۸۲: دولت وصلش میسر کی شود بی جستجوی؟
شمارهٔ ۱۸۳: خال که بر عارض مهوش نهی
شمارهٔ ۱۸۴: چه حالتست که از حال من نمیپرسی؟
شمارهٔ ۱۸۵: چه شوخیست که در چشم پرفتن داری؟

امیرشاهی سبزواری

آمارگیر وبلاگ