کتابخانه دیجیتال

خیالی بخاری

خیالی بخاریدیوان اشعار | خیالیغزل ها

542

شمارهٔ ۱: ای بی خبر از محنت و شاد از الم ما
شمارهٔ ۲: با رخت صورت چین چند کند دعوی را
شمارهٔ ۳: با من ای مردمک دیده نظر نیست تو را
شمارهٔ ۴: بیش از این مپسند در زاری منِ درویش را
شمارهٔ ۵: تا به کی باشد چو نی با ناله دمسازی مرا
شمارهٔ ۶: تا دو چشم سیهت غارتِ جان کرد مرا
شمارهٔ ۷: چون نی اگر چه عمری خوش می نواخت ما را
شمارهٔ ۸: خطت چون از سواد شب رقم زد صفحهٔ مه را
شمارهٔ ۹: زهی راست از تو همه کار ما
شمارهٔ ۱۰: طیلسانت چو کژ افتاد ببستی او را
شمارهٔ ۱۱: گر ز می رنگ نبودی گل سیرابش را
شمارهٔ ۱۲: گهی که عشق به خود راه می نمود مرا
شمارهٔ ۱۳: گیسو برید و شد فزون مهرش منِ گمراه را
شمارهٔ ۱۴: ناصح چه کار دارد در عشقِ یار با ما
شمارهٔ ۱۵: هر خبر کز سرکشی گوید صبا
شمارهٔ ۱۶: عشق می گفت از کَرَم های حبیب
شمارهٔ ۱۷: ما به چشمت عشق می بازیم و او در عین خواب
شمارهٔ ۱۸: آنچه بی روی توام گریه به روی آورده است
شمارهٔ ۱۹: آن روز مه این نور سعادت به جبین داشت
شمارهٔ ۲۰: آن معلم که لبت را روش جان آموخت
شمارهٔ ۲۱: آنها که بی تو در دل و جان سقیم ماست
شمارهٔ ۲۲: آه کز سعی رقیبان یار ترک من گرفت
شمارهٔ ۲۳: آیت حسن را که نام وفاست
شمارهٔ ۲۴: آن پری چهره که در پردهٔ جان مستور است
شمارهٔ ۲۵: ار شیخ صومعه ست وگر رندِ دیرِ توست
شمارهٔ ۲۶: از بلای عشق تو تنها دل ما ریش نیست
شمارهٔ ۲۷: از زروه های باغِ خطش یاسمین یکی ست
شمارهٔ ۲۸: از سبزهٔ خطّت ورق گل رقمی یافت
شمارهٔ ۲۹: افسوس که صورت تُتق چهرهٔ معنی ست
شمارهٔ ۳۰: افسوس که جز ناله مرا همنفسی نیست
شمارهٔ ۳۱: اگر دیده در مهر و مه ناظر است
شمارهٔ ۳۲: اگر گویی که حسن از رویِ من خاست
شمارهٔ ۳۳: ای که همه کار ما راست به تدبیر توست
شمارهٔ ۳۴: باد بر زلف تو بگذشت که عنبر بوی است
شمارهٔ ۳۵: با رخ خوبت که وَرد بوستان خرّمی ست
شمارهٔ ۳۶: باز آی که خلوتگه جانم حرم توست
شمارهٔ ۳۷: با سگت یاری مرا کارِ خود است
شمارهٔ ۳۸: با شمع چو گفتم که نشان غم دل چیست
شمارهٔ ۳۹: به اهل درد غمت هرچه می کند غم نیست
شمارهٔ ۴۰: به قتل خسته دلان غمزهٔ تو قانع نیست
شمارهٔ ۴۱: بیا که بی خبران را خبر ز روی نکو نیست
شمارهٔ ۴۲: بی رخ آن مه که شام زلف را درهم شکست
شمارهٔ ۴۳: پیشِ رخِ تو قصّهٔ یوسف حکایت است
شمارهٔ ۴۴: تا به خون ریزی غمت خنجر گرفت
شمارهٔ ۴۵: تا در این بادیه توفیق ازل همره ماست
شمارهٔ ۴۶: تا دل از سیر و سلوک رهش آگاهی یافت
شمارهٔ ۴۷: تا دل از شوق گل رویت ره صحرا گرفت
شمارهٔ ۴۸: تا ز سودا زدگان عشق خریداری یافت
شمارهٔ ۴۹: تا سر زلف تو در دست صبا افتاده ست
شمارهٔ ۵۰: تا سرو مرا عارض چون یاسمنی هست
شمارهٔ ۵۱: تا سنبل زلفت خبر از گلشن جان گفت
شمارهٔ ۵۲: چمن را تا نسیمت در دماغ است
شمارهٔ ۵۳: خشنود بودن از غمِ عشق تو کار ماست
شمارهٔ ۵۴: دلا بنیاد جان را محکمی نیست
شمارهٔ ۵۵: دلا طریقهٔ عشّاق خود پرستی نیست
شمارهٔ ۵۶: دل به زاری دامن زلف جفا کارش گرفت
شمارهٔ ۵۷: دلم را مقام عبادت درِ اوست
شمارهٔ ۵۸: دلم از دردِ فراق تو قوی افگار است
شمارهٔ ۵۹: دل ناگرفته خال تو در زلف جا گرفت
شمارهٔ ۶۰: دل وصل تو می خواهد و دلخواست همین است
شمارهٔ ۶۱: دلی که صرف تو شد نقد عشق قیمت اوست
شمارهٔ ۶۲: رنجور عشق را سر ناز طبیب نیست
شمارهٔ ۶۳: ز بس که عشق تو شوری به شهر و کو انداخت
شمارهٔ ۶۴: زلف تو را که شامِ پریشانی من است
شمارهٔ ۶۵: سروِ بالای تو در عالم خوبی علم است
شمارهٔ ۶۶: سروِ بالای تو را شیوه بلا انگیزی ست
شمارهٔ ۶۷: سرو تا بندهٔ بالای تو شد آزاد است
شمارهٔ ۶۸: سنبل باغ رخت غالیه بو افتاده ست
شمارهٔ ۶۹: شمع رویت را چراغ آسمان پروانه یی ست
شمارهٔ ۷۰: کدامین رسم و آیینی که در رندان مفرّد نیست
شمارهٔ ۷۱: کجا روم که مرا جز درت پناهی نیست
شمارهٔ ۷۲: که می داند میِ شوق از چه جام است
شمارهٔ ۷۳: گر چه ابر زندگی جان بخش و صافی مشرب است
شمارهٔ ۷۴: گرچه اشک منِ غمدیده سراسر گهر است
شمارهٔ ۷۵: گرچه تو حقیری و گناه تو عظیم است
شمارهٔ ۷۶: گرچه شمار عاشق زنّار زلف یار است
شمارهٔ ۷۷: گرچه طریق وفا قدیم است
شمارهٔ ۷۸: گرچه ماه نو به شوخی بی نظیر عالم است
شمارهٔ ۷۹: گریهٔ خون سرِ ره بر منِ درویش گرفت
شمارهٔ ۸۰: گنجی ست عشق یار که عالم خراب اوست
شمارهٔ ۸۱: لاله را همچو بتان عارض دلجویی نیست
شمارهٔ ۸۲: مرا از دل خبر جز بی دلی نیست
شمارهٔ ۸۳: مرا که تحفهٔ جان در بدن هدایت توست
شمارهٔ ۸۴: نالهٔ دلسوز نی شرح غمی بیش نیست
شمارهٔ ۸۵: نرگس خیال چشم تو در خواب ناز یافت
شمارهٔ ۸۶: نقدی ست دل که سکّهٔ محنت به نام اوست
شمارهٔ ۸۷: هر آن حدیث که در دعویِ محبّت توست
شمارهٔ ۸۸: هر خسته خاطری که چو نی چشم باز نیست
شمارهٔ ۸۹: هر دُر اشکی که آمد چشم گریان را به دست
شمارهٔ ۹۰: هر دل که به عشق مبتلا نیست
شمارهٔ ۹۱: هرکسی گوید که درد عشق را تدبیر چیست
شمارهٔ ۹۲: هرکه از دیدار جانان همچو من مهجور نیست
شمارهٔ ۹۳: یار جز در پیِ آزار دل ریش نرفت
شمارهٔ ۹۴: آزاد بنده یی که قبول دلی شود
شمارهٔ ۹۵: آن شاخ گل خرامان در باغ چون برآید
شمارهٔ ۹۶: آن گوهر حسنی که بدان فخر توان کرد
شمارهٔ ۹۷: آن دم ایاز خاص به مقصود می رسد
شمارهٔ ۹۸: آنها که ز آیینهٔ دل زنگ زدودند
شمارهٔ ۹۹: آه که نیش غمت خاطر من ریش کرد
شمارهٔ ۱۰۰: از آتش دل هر کس در سینه غمی دارد
شمارهٔ ۱۰۱: از مخزن دل دیده هر آن دُر که بر آورد
شمارهٔ ۱۰۲: اشکم به جست و جوی او بر خاک آن درمی رود
شمارهٔ ۱۰۳: افسوس که ره بینان یک یک ز نظر رفتند
شمارهٔ ۱۰۴: اگرچه دل نصیب از چشم شوخت مکر و فن دارد
شمارهٔ ۱۰۵: اگر چه صاحب معنی همه هنر باشد
شمارهٔ ۱۰۶: اگر معارضه حُسن تو را به حور افتد
شمارهٔ ۱۰۷: اوّل استادی که عشق و حسن را تقسیم کرد
شمارهٔ ۱۰۸: اهل دل در طلبت صاحب تدبیر شدند
شمارهٔ ۱۰۹: ای دل از باطن آن فرقه که صاحب قدمند
شمارهٔ ۱۱۰: ای لبت کام دل بی سروسامانی چند
شمارهٔ ۱۱۱: ای آنکه به جور از تو تبرّا نتوان کرد
شمارهٔ ۱۱۲: با آفتاب رویت چون مه نمی برآید
شمارهٔ ۱۱۳: باد از هوای کوی تو پیغام می دهد
شمارهٔ ۱۱۴: باز آواز نی و فریاد درد انگیز عود
شمارهٔ ۱۱۵: باد اگر یاد سرو ما نکند
شمارهٔ ۱۱۶: باز از قدم گل چمن پیر جوان شد
شمارهٔ ۱۱۷: باز این دل خود کام به فرمان کسی شد
شمارهٔ ۱۱۸: باز بالا بنمودی و بلا خواهد شد
شمارهٔ ۱۱۹: باز بیرون شدی و نوبت حیرانی شد
شمارهٔ ۱۲۰: باز ره بینان نشان از قرب منزل می دهد
شمارهٔ ۱۲۱: باشد که ز رخسار ترا پرده برافتد
شمارهٔ ۱۲۲: با غمت هرچند کار درد ما مشکل شود
شمارهٔ ۱۲۳: به بازی حلقهٔ زلف تو دل برد از من و خم زد
شمارهٔ ۱۲۴: به جهان لطیف طبعی که ز خود ملال دارد
شمارهٔ ۱۲۵: تابِ خطت قرار ز بخت سیاه برد
شمارهٔ ۱۲۶: تابِ رویت رونق خورشید عالمتاب برد
شمارهٔ ۱۲۷: تا بر بیاض رویت خطّ سیه برآمد
شمارهٔ ۱۲۸: تاب رویت به فروغ مه تابان ماند
شمارهٔ ۱۲۹: تا به رحمت خوان قسمت را مزیّن کرده اند
شمارهٔ ۱۳۰: تا بنفشه برد بویی از خطت در تاب شد
شمارهٔ ۱۳۱: تا به سودای تو دل را عشق و همّت یار شد
شمارهٔ ۱۳۲: تا به کی چشم تو جز غارت دینها نکند
شمارهٔ ۱۳۳: تا به کی نقد دلم صرف غم هجران شود
شمارهٔ ۱۳۴: تا به معنی اهل صورت دم ز آب و گل زدند
شمارهٔ ۱۳۵: تا جان ز وفای دهن تنگ تو دم زد
شمارهٔ ۱۳۶: تا جفایی نکشد دل به وفایی نرسد
شمارهٔ ۱۳۷: تا خرد خیمه سوی عالم جسمانی زد
شمارهٔ ۱۳۸: تا خطت خود را به سودای خطا خواهد کشید
شمارهٔ ۱۳۹: تا دل به وصف آن دهن عرض تکلّم می کند
شمارهٔ ۱۴۰: تا دلم شیوهٔ آن زلف دوتا می داند
شمارهٔ ۱۴۱: تا راهروان در حرم دل نرسیدند
شمارهٔ ۱۴۲: تا ز خاک قدمت باد خبر می آرد
شمارهٔ ۱۴۳: تا ز عشق اهل نظر آئینه یی برساختند
شمارهٔ ۱۴۴: تا زلف تو دلم را پا بستهٔ بلا کرد
شمارهٔ ۱۴۵: تا زلف رهزن تو ز عنبر کمند کرد
شمارهٔ ۱۴۶: تا ز نسیم رحتمش رایحه یی به ما رسد
شمارهٔ ۱۴۷: تا کافر چشمت ز مژه عزم سپه کرد
شمارهٔ ۱۴۸: تا گرد عارض تو خط سبز بردمید
شمارهٔ ۱۴۹: تا گلشن از طراوت روی تو یاد داد
شمارهٔ ۱۵۰: تا نخست از طرف عشق تو فرمان نرسید
شمارهٔ ۱۵۱: تا نشد زلفت پریشان وقت ما برهم نزد
شمارهٔ ۱۵۲: ترک چشمت بی سپاه حُسن خنجر می زند
شمارهٔ ۱۵۳: تو را به جز سخن اندر دهن نمی گنجد
شمارهٔ ۱۵۴: چشمت آزار ما چه می خواهد
شمارهٔ ۱۵۵: چشمت که به جز فتنه گری کار ندارد
شمارهٔ ۱۵۶: چنین که چشم تو پروای دادخواه ندارد
شمارهٔ ۱۵۷: چو زلف بی قرارش قصد جان کرد
شمارهٔ ۱۵۸: چو سرو هر که در این بوستان هوای تو کرد
شمارهٔ ۱۵۹: چو عطّار صبا در چین زلفت مشگ می بیزد
شمارهٔ ۱۶۰: چون نه شادیّ و نه محنت به کسی می ماند
شمارهٔ ۱۶۱: چو نام مستیِ نرگس به بزم باغ برآمد
شمارهٔ ۱۶۲: خدا بتان جفا کیش را وفا بخشد
شمارهٔ ۱۶۳: خطت را تا به خون ریزی نشان شد
شمارهٔ ۱۶۴: خطت صحیفهٔ مه را نقاب مشگین کرد
شمارهٔ ۱۶۵: خیال روی تو از سر به در نخواهم کرد
شمارهٔ ۱۶۶: خیز که پیر مغان میکده را درگشاد
شمارهٔ ۱۶۷: در ازل مهر تو با جان رقم غم می زد
شمارهٔ ۱۶۸: در ازل قطرهٔ خونی که ز آب و گِل شد
شمارهٔ ۱۶۹: در چمن سبزهٔ سیراب به هرجا که رسید
شمارهٔ ۱۷۰: در چمن دوش به گل بلبل دشوار پسند
شمارهٔ ۱۷۱: دلم جز داغ نومیدی ز جان حاصل همین دارد
شمارهٔ ۱۷۲: دل جز به غمت خاطر خوشنود ندارد
شمارهٔ ۱۷۳: دل به رویت هوس صحبت جانی دارد
شمارهٔ ۱۷۴: دل نه جز غصّه محرمی دارد
شمارهٔ ۱۷۵: دل به یاد لب لعلت سخن از نوش نکرد
شمارهٔ ۱۷۶: دلم جز با غمت خرّم نباشد
شمارهٔ ۱۷۷: دلِ شکسته چو در آرزوی لعل تو خون شد
شمارهٔ ۱۷۸: دل جفای خطت از دور قمر می داند
شمارهٔ ۱۷۹: دلم از زلف تو پا بستهٔ سودا آمد
شمارهٔ ۱۸۰: دل در آن زلف شد و روی دل افروز ندید
شمارهٔ ۱۸۱: دوش می گفتم که ماه این دلفروزی از که دید
شمارهٔ ۱۸۲: راستی را شیوه یی کآن سرو قامت می کند
شمارهٔ ۱۸۳: روی تو طعنه بر گُل سیراب می زند
شمارهٔ ۱۸۴: ز بهر غارت جان عشق لشکر اندازد
شمارهٔ ۱۸۵: ز غمزه چشم تو چون تیر در کمان آورد
شمارهٔ ۱۸۶: سپاه عشق از آن لحظه خیمه بالا زد
شمارهٔ ۱۸۷: سرشک تا به کی از چشم آن و این افتد
شمارهٔ ۱۸۸: سرکشید از کبر ابلیس و چنین مهجور شد
شمارهٔ ۱۸۹: سرو هرگز در چمن کاری چنین زیبا نکرد
شمارهٔ ۱۹۰: سروِ قدّت طرف باغ چو پا می ماند
شمارهٔ ۱۹۱: سریر فقر که با هیچ پادشا ندهند
شمارهٔ ۱۹۲: سزد که زلف تو آن رخ پی نظاره نماید
شمارهٔ ۱۹۳: شبی کآن ماه با ما خوش برآید
شمارهٔ ۱۹۴: صاحب روی نکو منصب دولت دارد
شمارهٔ ۱۹۵: ز بس کز گریه چشم من به خونِ ناب می سازد
شمارهٔ ۱۹۶: صبا به تحفه نسیمی که دلگشای آرد
شمارهٔ ۱۹۷: طالب دردِ عشق تو فکر دوا نمی کند
شمارهٔ ۱۹۸: طوطیِ عقلم که دعویّ تکلّم می کند
شمارهٔ ۱۹۹: عاقبت حسرتِ لعل تو دلم را خون کرد
شمارهٔ ۲۰۰: غم نیست اگر زلفت با فتنه سری دارد
شمارهٔ ۲۰۱: کس نیست که کار ما برآرد
شمارهٔ ۲۰۲: کسی چو نیست که پیش تو عذر ما خواهد
شمارهٔ ۲۰۳: کسی را که رویت هوس می کند
شمارهٔ ۲۰۴: کسی کآشفتهٔ سودای آن زنجیر مو آمد
شمارهٔ ۲۰۵: کسی که نسبت قدّت به سرو ناز کند
شمارهٔ ۲۰۶: کسی چون گل دهن پرخنده دارد
شمارهٔ ۲۰۷: کسی کاو به جانان وصالی ندارد
شمارهٔ ۲۰۸: کسی که سلسلهٔ زلف مشکبو دارد
شمارهٔ ۲۰۹: کسی کز خوان قسمت مفلسان را جام می بخشد
شمارهٔ ۲۱۰: کمند زلف توام پای بند سودا کرد
شمارهٔ ۲۱۱: کنون چو در طلبش اشک رو به ره دارد
شمارهٔ ۲۱۲: گر ای اشک دیده به خویشت بخواند
شمارهٔ ۲۱۳: گر بعد اجل دردِ تو با خویش توان برد
شمارهٔ ۲۱۴: گر تیغ زند یار نخواهیم حذر کرد
شمارهٔ ۲۱۵: گرچه هر دم سیل اشک ما به دریا می رود
شمارهٔ ۲۱۶: گرچه دل بهره ز کیش تو خدنگی دارد
شمارهٔ ۲۱۷: گرچه شب غم ساختم چون شمع من با سوز خود
شمارهٔ ۲۱۸: گر ز بالای تو هر ساعت بلا باید کشید
شمارهٔ ۲۱۹: گر شبی ماه رخت پرده ز رو برگیرد
شمارهٔ ۲۲۰: گر قدح با لب میگون تو لافی دارد
شمارهٔ ۲۲۱: گر نه با من سر زلفت به جفا پیدا شد
شمارهٔ ۲۲۲: گر ندیدی کز سرای دیده ام خون می چکد
شمارهٔ ۲۲۳: گر همچونی دم می زنم از سوز دل خون می رود
شمارهٔ ۲۲۴: گل جامه دران بار دگر سر به در آورد
شمارهٔ ۲۲۵: گهی به پای تو جانم سرِ نیاز کشید
شمارهٔ ۲۲۶: گوهر اشکم که راز دل هویدا می کند
شمارهٔ ۲۲۷: گهی چشمت به نیش غم دلم را ریش می دارد
شمارهٔ ۲۲۸: گهی که باغ ز فصل بهار یاد دهد
شمارهٔ ۲۲۹: گهی کز خوان قسمت مفلسان را کام می بخشند
شمارهٔ ۲۳۰: گهی که آیت حسن تو را بیان کردند
شمارهٔ ۲۳۱: لبت جانبخش و دلجو می نماید
شمارهٔ ۲۳۲: ما را ز سر خیال تو بیرون نمی شود
شمارهٔ ۲۳۳: ماه رخسارِ تو دید و عاشقی بنیاد کرد
شمارهٔ ۲۳۴: مرا بی تو راحت الم می نماید
شمارهٔ ۲۳۵: مرا تا سوز دل هر شب بلای تن نخواهد شد
شمارهٔ ۲۳۶: مرا دوش از آن لب بسی رنگ بود
شمارهٔ ۲۳۷: مرا که دوش زِیادت زیاده دردی بود
شمارهٔ ۲۳۸: مرا می سوزد آن بدخو که کار خودنکو سازد
شمارهٔ ۲۳۹: مرا یاد آن روی دیوانه کرد
شمارهٔ ۲۴۰: مسافران که در این ره به کاروان رفتند
شمارهٔ ۲۴۱: میر مجلس که چو لب بادهٔ روشن دارد
شمارهٔ ۲۴۲: ناز مه جز به همین نیست که نوری دارد
شمارهٔ ۲۴۳: نکردم جز به زلف یار پیوند
شمارهٔ ۲۴۴: واقف از جام می لعل تو مدهوشانند
شمارهٔ ۲۴۵: هر جفایی که کند روی تو نیکو باشد
شمارهٔ ۲۴۶: هر خطایی که سزاوار عتابی باشد
شمارهٔ ۲۴۷: هردم از جانب او تیغ بلا می آید
شمارهٔ ۲۴۸: هردم از غیبم به گوش دل ندایی می رسد
شمارهٔ ۲۴۹: هر دم به صورتی یار دیدار می نماید
شمارهٔ ۲۵۰: هر شبی زلفش مرا دربند سودا می کشد
شمارهٔ ۲۵۱: هرکجا خطّ تو عرض نافهٔ چینی کند
شمارهٔ ۲۵۲: هرکه زاین وادی به کوی بخت و دولت می رسد
شمارهٔ ۲۵۳: هرکه سر در قدمِ مردم مقبل ننهاد
شمارهٔ ۲۵۴: هرگز به جهان چیزی جز یار نمی ماند
شمارهٔ ۲۵۵: هندوی زلف تو زآن حال مشوّش دارد
شمارهٔ ۲۵۶: یارب کدام دل که ز سوز تو دم نزد
شمارهٔ ۲۵۷: یار درد بی دلان را دید و تدبیری نکرد
شمارهٔ ۲۵۸: یار در کار دلم کوشش بسیاری کرد
شمارهٔ ۲۵۹: از چشم ما چو می طلبد لعل او گهر
شمارهٔ ۲۶۰: از گوهر اشک ار نشود دیده توانگر
شمارهٔ ۲۶۱: چه بود افسانهٔ منصور با یار
شمارهٔ ۲۶۲: دلا غم یار ما شد دل به جا دار
شمارهٔ ۲۶۳: گر به رویت کنند نسبت حور
شمارهٔ ۲۶۴: عمری دویده ایم به دنبالِ اهل راز
شمارهٔ ۲۶۵: ما را ز روزگار غمِ روزگار بس
شمارهٔ ۲۶۶: آب شد پیش لبت قند چو تر کردیمش
شمارهٔ ۲۶۷: آن دل که به فن برد ز من غمزهٔ مستش
شمارهٔ ۲۶۸: آنکه رحمی نیست بر حال منش
شمارهٔ ۲۶۹: اشکِ چشم من که جان نقد روان می خواندش
شمارهٔ ۲۷۰: اگر در بند سودا نیست با من زلف مشگینش
شمارهٔ ۲۷۱: تا در دلت غمی بوَد از دلپذیر خویش
شمارهٔ ۲۷۲: چه کرد سرو به قدّت که بر کشیدندش
شمارهٔ ۲۷۳: چون طلب کردیم فیضی از سحاب رحمتش
شمارهٔ ۲۷۴: در عشق از آن خوشدلم از چشم ترِ خویش
شمارهٔ ۲۷۵: دلا به دست هوس تار زلف یار مکش
شمارهٔ ۲۷۶: کجاست ساغر می تا به گردش آرندش
شمارهٔ ۲۷۷: دل چو گشت از جام معنی جرعه نوش
شمارهٔ ۲۷۸: روزگاری ست که از غایت نادانی خویش
شمارهٔ ۲۷۹: گر ترحّم نکند طرّهٔ بی آرامش
شمارهٔ ۲۸۰: ما را به درِ دوست گشاد از هوس خویش
شمارهٔ ۲۸۱: ما را همین زبانی ست آن نیز در دعایش
شمارهٔ ۲۸۲: یار اگر بد کند ای دل نتوان گفت بدش
شمارهٔ ۲۸۳: هر نقد دل کآن غمزهٔ پر حیله می آرد به کف
شمارهٔ ۲۸۴: گر بیابد شرف خدمت آن حور ملک
شمارهٔ ۲۸۵: شمع می گفت به پروانه شبی در محفل
شمارهٔ ۲۸۶: آه کز زلفت اسیر بند زنّار آمدم
شمارهٔ ۲۸۷: از آن ز دیده و دل اشک و آه می خواهم
شمارهٔ ۲۸۸: ای ز چشمت چشم نرگس نسخه یی امّا سقیم
شمارهٔ ۲۸۹: تا به روی از دیده اشک لاله گون می آیدم
شمارهٔ ۲۹۰: تا خاک راه همت اهل صفا شدم
شمارهٔ ۲۹۱: خیزید تا ز خاک درش درد سر بریم
شمارهٔ ۲۹۲: دل خون شد و زاین راه به جایی نرسیدیم
شمارهٔ ۲۹۳: دل گم شد و جز بر دهنش نیست گمانم
شمارهٔ ۲۹۴: زهی تیره از زلف تو روز، شام
شمارهٔ ۲۹۵: سرشک جانب خاک در تو بست احرام
شمارهٔ ۲۹۶: گرچه از جا شد دل و بر جان بلا می آیدم
شمارهٔ ۲۹۷: گرچه روزی چند دور از کعبهٔ روی توام
شمارهٔ ۲۹۸: گهی که جانب آن زلف خم به خم بینیم
شمارهٔ ۲۹۹: ما به اوّل ستم زلف تو را خوش کردیم
شمارهٔ ۳۰۰: ما به فکر دهنت ذوق شکر یافته ایم
شمارهٔ ۳۰۱: مابه وجهی صفت روی تو با مه کردیم
شمارهٔ ۳۰۲: ما در خیال زلف تو شبگیر می کنیم
شمارهٔ ۳۰۳: ما دل به تو دادیم و کمِ خویش گرفتیم
شمارهٔ ۳۰۴: ما ز تقصیر عبادت چون پشیمان آمدیم
شمارهٔ ۳۰۵: ما که هرشب همچو شمع از تاب و تب در آتشیم
شمارهٔ ۳۰۶: مرا که بر سر کویت سگ وفا دارم
شمارهٔ ۳۰۷: مرا مکش که تو را خاک رهگذار شدم
شمارهٔ ۳۰۸: من که با لعل تو فارغ ز می رنگینم
شمارهٔ ۳۰۹: من که از دیدهٔ معنی به رخت می نگرم
شمارهٔ ۳۱۰: آخر ای جان لب شیرین تو را جان گفتن
شمارهٔ ۳۱۱: ای رفیقان به شب هجر چو از آتش من
شمارهٔ ۳۱۲: ای مهر تو انیس دل ناتوان من
شمارهٔ ۳۱۳: با آنکه بر مزارم نگذشت قاتل من
شمارهٔ ۳۱۴: به غیر چشمهٔ حیوان کرا رسد گفتن
شمارهٔ ۳۱۵: تا دست دهد روی چو خورشید تودیدن
شمارهٔ ۳۱۶: تا رندی و نیاز نشد رسم و راه من
شمارهٔ ۳۱۷: تا می فشاند سوز دل خون از کباب خویشتن
شمارهٔ ۳۱۸: گر تو را میلی ست بر قتل زبون خویشتن
شمارهٔ ۳۱۹: گرچه اسرار نهانی می شود معلوم من
شمارهٔ ۳۲۰: گر شود بر خاک کویت فرصت سر باختن
شمارهٔ ۳۲۱: من که باشم که بود لایق تو خدمت من
شمارهٔ ۳۲۲: ای به حُسن آفتاب چاکر تو
شمارهٔ ۳۲۳: به هوا و هوس نکهت پیراهن تو
شمارهٔ ۳۲۴: تا چمن دم زد ز لطف عارض رعنای او
شمارهٔ ۳۲۵: تا قدح هردم چرا بوسد لب میگون او
شمارهٔ ۳۲۶: خیز ای ندیم خاصّ درِ پادشاه شو
شمارهٔ ۳۲۷: دلیر آن است که در دیده بود منزل او
شمارهٔ ۳۲۸: صوفی ما جام باشد باده تا باشد در او
شمارهٔ ۳۲۹: کسی که پیرویِ عشق نیست عادت او
شمارهٔ ۳۳۰: کسی که خاک درِ دوست نیست افسر او
شمارهٔ ۳۳۱: لاله کز گل می برد دل چهرهٔ رعنای او
شمارهٔ ۳۳۲: لطفی که می کند به محبّان عذار او
شمارهٔ ۳۳۳: من آن نیَم که گذارم ز دست دامن تو
شمارهٔ ۳۳۴: ای تیرِ غمت را دل عشّاق نشانه
شمارهٔ ۳۳۵: کنایت ها به آب خضر گفته
شمارهٔ ۳۳۶: گهی دل می خورد خونم گه از راه جفا دیده
شمارهٔ ۳۳۷: نامهٔ طاعت و عصیان چه سفید و چه سیاه
شمارهٔ ۳۳۸: همه شب در غم آن ماه پاره
شمارهٔ ۳۳۹: از این شکسته دو روزی اگر جدا باشی
شمارهٔ ۳۴۰: اگرچه مشگ را باشد به هر سویی خریداری
شمارهٔ ۳۴۱: ای اشک مرا از سر کویش خبری گوی
شمارهٔ ۳۴۲: ای اشک چو در راه طلب گرم دویدی
شمارهٔ ۳۴۳: ای به بوی تو صبا شیفتهٔ هر چمنی
شمارهٔ ۳۴۴: ای پارسا که دایم رو در نماز داری
شمارهٔ ۳۴۵: ای دل آن دم شرف صحبت دلبر یابی
شمارهٔ ۳۴۶: ای دل از خویش گذر تا که به جایی برسی
شمارهٔ ۳۴۷: ای دل به طریقی سوی زلفش اگر افتی
شمارهٔ ۳۴۸: ای دل سر تسلیم بنه بر کف پایی
شمارهٔ ۳۴۹: ای که بر صفحهٔ مه خطّ غباری داری
شمارهٔ ۳۵۰: ای که در عالم خوبی به لطافت علمی
شمارهٔ ۳۵۱: ای گذشته قدت از سرو به خوش رفتاری
شمارهٔ ۳۵۲: ای گل از روی تو آموخته خندان رویی
شمارهٔ ۳۵۳: بدین شوخی که تو بنیاد داری
شمارهٔ ۳۵۴: تا در قدم اهل دلی خاک نگردی
شمارهٔ ۳۵۵: تا دلم را به غم هجر در انداخته ای
شمارهٔ ۳۵۶: تا کی ای شوخ به هر بیخبری می سازی
شمارهٔ ۳۵۷: تا همچو غنچه خندان از خود به در نیایی
شمارهٔ ۳۵۸: تو ای مه گر چه شوخ و بیوفایی
شمارهٔ ۳۵۹: چند ای سرشکِ خون دم از پاکیِّ گوهر می زنی
شمارهٔ ۳۶۰: چه طرفه طرفه تو نقشی چه بوالعجب نوری
شمارهٔ ۳۶۱: خیز ای مست و سلامی به رخ ساقی گوی
شمارهٔ ۳۶۲: دلا تا محنتی بر خودنبینی
شمارهٔ ۳۶۳: دلا چو روی به اقبال مقبلی داری
شمارهٔ ۳۶۴: دلا ز لذت مستی گهی خبر یابی
شمارهٔ ۳۶۵: شد باز به دیدار سحر چشم جهانی
شمارهٔ ۳۶۶: کجا باشد چو می روشن ضمیری
شمارهٔ ۳۶۷: گر ای دل بر طریق عذرخواهی
شمارهٔ ۳۶۸: گر تو ای شمع شبی هم نفس من باشی
شمارهٔ ۳۶۹: گرچه بر اسب سلطنت شاهی و شاهزاده ای
شمارهٔ ۳۷۰: ما نداریم به غیر از جگرِ افگاری
شمارهٔ ۳۷۱: مرا ای مه اگر دیوانه گفتی
شمارهٔ ۳۷۲: مرا در بزم رندان جرعه نوشی
شمارهٔ ۳۷۳: مشکل عشق تو بسیار است و ما را دل یکی
شمارهٔ ۳۷۴: مشاطّه سر زلف تو ببرید به بازی
شمارهٔ ۳۷۵: منم و بادیهٔ عشق و دل آگاهی
شمارهٔ ۳۷۶: نیست در عشق تو سوز من و شمع امروزی
شمارهٔ ۳۷۷: وصل جمشید طلب تا که به جامی برسی

خیالی بخاری

آمارگیر وبلاگ