کتابخانه دیجیتال

ابن یمین

ابن یمیندیوان اشعار | ابن یمینرباعی ها

609

شمارهٔ ۱: ایدل همه حاجتی روا باد ترا
شمارهٔ ۲: ای تازه تر از برگ سمن روی ترا
شمارهٔ ۳: آئینه جان تیره اگر نیست ترا
شمارهٔ ۴: از خرد و بزرگ هر که دیدست مرا
شمارهٔ ۵: ای حاصل عمرم از تو بد نامیها
شمارهٔ ۶: ایزد بوجود از عدم آباد مرا
شمارهٔ ۷: آنخواجه که سروریست بر خلق او را
شمارهٔ ۸: ایساقی گلرخ بیار آن آب آتش فام را
شمارهٔ ۹: گر کار بکام آرزو نیست مرا
شمارهٔ ۱۰: دل باز بسوداش در انداخت مرا
شمارهٔ ۱۱: خوش نیست دل خسته ریش از تو جدا
شمارهٔ ۱۲: گل را بسحر نظر ربا کرد صبا
شمارهٔ ۱۳: تا بر تن آزرده تب افتاد مرا
شمارهٔ ۱۴: یا رب ز خرد مدار محروم مرا
شمارهٔ ۱۵: در وی زده ایم دست او داند و ما
شمارهٔ ۱۶: نائی که جمال دلستانست او را
شمارهٔ ۱۷: گفتم صنما غم رهی نیست ترا
شمارهٔ ۱۸: حسنت که بر او روح نظر داشت مرا
شمارهٔ ۱۹: گل دید صفای آنرخ نیکو را
شمارهٔ ۲۰: دلدار همیگفت من محزون را
شمارهٔ ۲۱: خاتون جهان جهانملک خاتون را
شمارهٔ ۲۲: برخیز اگر دسترسی هست ترا
شمارهٔ ۲۳: در فتنه این و آن میفکن خود را
شمارهٔ ۲۴: دل شد سیه از سپیدی برف مرا
شمارهٔ ۲۵: گر قصد کند بصد ضرر روی مرا
شمارهٔ ۲۶: من بنده نکو شناسم احوال ترا
شمارهٔ ۲۷: دارم هوس لعل تو ایدر خوشاب
شمارهٔ ۲۸: کردی دلم ایماه دل افروز کباب
شمارهٔ ۲۹: بر خاک فتاده رند کی مست و خراب
شمارهٔ ۳۰: معشوقه چو بامداد برخاست ز خواب
شمارهٔ ۳۱: گر میطلبی گوهر اسرار طلب
شمارهٔ ۳۲: دی ترک پری پیکر من مست خراب
شمارهٔ ۳۳: دل ز آتش هجرانت کبابست کباب
شمارهٔ ۳۴: هر گه که ببینیم رخ سیراب شهاب
شمارهٔ ۳۵: ما از می نابیم چنین گشته خراب
شمارهٔ ۳۶: ای باد سحر گهی بصد جهد و شتاب
شمارهٔ ۳۷: ای گشته دلم ز آتش هجر تو کباب
شمارهٔ ۳۸: ای ز آتش سودات دل اندر تب و تاب
شمارهٔ ۳۹: ای طاهر اسحق بیا و در یاب
شمارهٔ ۴۰: ای دل ز جهان بجز حقایق مطلب
شمارهٔ ۴۱: اسبی که قضا در پی او وقت شتاب
شمارهٔ ۴۲: آمد ز خرابات بتم مست و خراب
شمارهٔ ۴۳: جان برخی آنروز که آن در خوشاب
شمارهٔ ۴۴: بگذار که تا بوسمت ای جانان لب
شمارهٔ ۴۵: سیمین ز نخست آن تویا شیرین سیب
شمارهٔ ۴۶: گفتم که شنیدم که ترا زحمت تب
شمارهٔ ۴۷: در هجر بسی مکوش ای در خوشاب
شمارهٔ ۴۸: ای بس که دلم در پی تحقیق شتافت
شمارهٔ ۴۹: افسوس که عمر من ز هفتاد گذشت
شمارهٔ ۵۰: ایدل اگر اعتقاد تو هست درست
شمارهٔ ۵۱: افسوس که موسم جوانی بگذشت
شمارهٔ ۵۲: ای کرده هوای مال نا پروایت
شمارهٔ ۵۳: ایدل غم این عالم فانی هیچست
شمارهٔ ۵۴: ای دل چو نعیم این جهانی شدنی است
شمارهٔ ۵۵: ایدل همه عمرت این تبهکاری چیست
شمارهٔ ۵۶: ایدل اگر آسایش جانت هوس است
شمارهٔ ۵۷: افسوس که رفت عمر و حاصل هیچ است
شمارهٔ ۵۸: آنکس که دلم بدو تولا کردست
شمارهٔ ۵۹: ایعشوه دهان ترک شما کردم و رفت
شمارهٔ ۶۰: از حکم ازل بهیچ رو مهرب نیست
شمارهٔ ۶۱: ایدل بدو نیک اینجهانی هیچست
شمارهٔ ۶۲: از تاب جگر دوش روانم میسوخت
شمارهٔ ۶۳: امروز کسی که شهره در شیر دلیست
شمارهٔ ۶۴: آن سرو سهی که جاش در چشم منست
شمارهٔ ۶۵: از کوی تو با دل حزین باید رفت
شمارهٔ ۶۶: انسبزه که گرد چشمه نوش تو خاست
شمارهٔ ۶۷: آن بت که حدیث دلبری قصه اوست
شمارهٔ ۶۸: آن زخم که بر چهره جانان منست
شمارهٔ ۶۹: ایمظهر الطاف لطیفیت خوشست
شمارهٔ ۷۰: ان روی چو افتاب در چشم منست
شمارهٔ ۷۱: ایسرور عهد هر که شمشیر تو بست
شمارهٔ ۷۲: از راحت روزگار جز نامی نیست
شمارهٔ ۷۳: این برشده دولاب که گردد پیوست
شمارهٔ ۷۴: از روی تو با برگ سمن فرقی نیست
شمارهٔ ۷۵: ای آمده از جهان گزینم رویت
شمارهٔ ۷۶: ای کرده در آفاق روان جود توصیت
شمارهٔ ۷۷: آویختم ایجان دلکی در کویت
شمارهٔ ۷۸: انسان نه بدینصورت و شکل انسانست
شمارهٔ ۷۹: آن بت که سروردل و نور بصرست
شمارهٔ ۸۰: آنکس که جهان زوست جهان خود همه اوست
شمارهٔ ۸۱: انکس که ازوست نیش نوشم هم ازوست
شمارهٔ ۸۲: ایدل طلب دوست گرت عادت و خوست
شمارهٔ ۸۳: ایدل طلب کار جهان چیزی نیست
شمارهٔ ۸۴: آنم که فلک بنده مطواع منست
شمارهٔ ۸۵: ایخواجه اگر سپهر دون برکشدت
شمارهٔ ۸۶: آنمه سوی ما چون نظر سعد نداشت
شمارهٔ ۸۷: ای لعل لبت مایه ده آبحیات
شمارهٔ ۸۸: از لاله تر روی تو خوش رنگترست
شمارهٔ ۸۹: ایدوست سر و پای فلک پیدا نیست
شمارهٔ ۹۰: آنرا که دل از عشق تو کور و کر نیست
شمارهٔ ۹۱: ایگل خجل از عارض چون نسترنت
شمارهٔ ۹۲: ای رنگرز این خوی بدت ننگی نیست
شمارهٔ ۹۳: ای سرمه چشم بنده خاک کویت
شمارهٔ ۹۴: از بس که دلم با سر زلف تو نشست
شمارهٔ ۹۵: رخسار تو آئینه دیرینه ماست
شمارهٔ ۹۶: بیروی تو دل صبور گردد هیهات
شمارهٔ ۹۷: بر عارض آن بت که توان تن ازوست
شمارهٔ ۹۸: بر اوج فلک دوش چو خورشید بگشت
شمارهٔ ۹۹: بیزحمت مشاطه رخت همچو مهست
شمارهٔ ۱۰۰: بیوصل تو کار دل قوی با خلل است
شمارهٔ ۱۰۱: بی خنده آن پسته شکر شکنت
شمارهٔ ۱۰۲: با روی چو روزت بقمر حاجت نیست
شمارهٔ ۱۰۳: بر من صنما جور تو امروزی نیست
شمارهٔ ۱۰۴: گر حرص زیر دست و طمع زیر پای تست
شمارهٔ ۱۰۵: دردا که گل و موسم گلزار گذشت
شمارهٔ ۱۰۶: بیچاره دلم چو محرم راز نیافت
شمارهٔ ۱۰۷: بگذشت حیات آنکه دلشاد بزیست
شمارهٔ ۱۰۸: باشه که بخوبی رخش افزون ز مهست
شمارهٔ ۱۰۹: بر چشم و دلم زغم نمی نیست که نیست
شمارهٔ ۱۱۰: تا از چمن آن سرو خرامان بگذشت
شمارهٔ ۱۱۱: تا سقف سپهر نیل پیکر بر پاست
شمارهٔ ۱۱۲: تا یار بحج رفت ز ما ببریدست
شمارهٔ ۱۱۳: تا بر مه تابانش ز عنبر قوس است
شمارهٔ ۱۱۴: تن در غمش از هلال باریکترست
شمارهٔ ۱۱۵: تا دیده من دید زهر خوبترت
شمارهٔ ۱۱۶: تا آبله رخ بر رخ دلدار ز دست
شمارهٔ ۱۱۷: تا چند کشم صد ضرر از چشم خوشت
شمارهٔ ۱۱۸: تا رست بگرد شکرت شاخ نبات
شمارهٔ ۱۱۹: تا روی ترا بدیدم ایعشوه پرست
شمارهٔ ۱۲۰: تا بسته نگردد بکل ابواب حیات
شمارهٔ ۱۲۱: برخیز سحرگه ای صبا چابک و چست
شمارهٔ ۱۲۲: چون آکهیی نبینم از توحیدت
شمارهٔ ۱۲۳: چون تعبیه جهانیان بسیارست
شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته نشان عاشقان بد نامیست
شمارهٔ ۱۲۵: در روضه توحید اگر بارت نیست
شمارهٔ ۱۲۶: گر دور فلک تابع فرمان تو نیست
شمارهٔ ۱۲۷: سردار جهان خواجه که آئینش سخاست
شمارهٔ ۱۲۸: شاها ز تو کار عالمی سامان یافت
شمارهٔ ۱۲۹: دل شد ز پی وصل دلارام ز دست
شمارهٔ ۱۳۰: رنگ تو بتازگی ز گلنار بهست
شمارهٔ ۱۳۱: شیرین پسرا عزم حجازت ز چه خاست
شمارهٔ ۱۳۲: نقش عیادت ار چه بصورت عبادتست
شمارهٔ ۱۳۳: در کارگه وجود هر نقش که هست
شمارهٔ ۱۳۴: گفتم نخورم باده که کاری نه نکوست
شمارهٔ ۱۳۵: در وحدت کاینات آنرا که شکیست
شمارهٔ ۱۳۶: هر کو بسعادتی رسد روزی بیست
شمارهٔ ۱۳۷: گر هر چه کند بنده بتقدیر خداست
شمارهٔ ۱۳۸: در راه یقین مرد درنگی هیچست
شمارهٔ ۱۳۹: مائیم و می ناب و بتی خوب سرشت
شمارهٔ ۱۴۰: هر کو دهنت ای بت جانی دیدست
شمارهٔ ۱۴۱: حاصل چه از این که صورت خواجه نکوست
شمارهٔ ۱۴۲: می از شر و شور و عربده خالی نیست
شمارهٔ ۱۴۳: سید پسرا روی تو ماه ختن است
شمارهٔ ۱۴۴: دیوانه دلم که میل طبعش بهواست
شمارهٔ ۱۴۵: چون باد صبا غنچه گلرا بشکافت
شمارهٔ ۱۴۶: در خاطرم این لطیف مصراع گذشت
شمارهٔ ۱۴۷: صاحب نظری خوش سخنی فرمودست
شمارهٔ ۱۴۸: هر چیز که در ازل بدان فرمان نیست
شمارهٔ ۱۴۹: دی گفت یکی که داشت با من دل راست
شمارهٔ ۱۵۰: گردون که سوی سفله و دونش نظرست
شمارهٔ ۱۵۱: هر روز ترا بمن گمانی دگرست
شمارهٔ ۱۵۲: گفتم دل من گر چه که غرق خونست
شمارهٔ ۱۵۳: در عهد تو گلزار ثنا مدروس است
شمارهٔ ۱۵۴: سلطان گل ار چه با بسی برگ و نواست
شمارهٔ ۱۵۵: گیرم که بصد رسید عمریکه تر است
شمارهٔ ۱۵۶: خوش باش دمی که زندگانی باقیست
شمارهٔ ۱۵۷: در روضه جان تاره نباتی خضرست
شمارهٔ ۱۵۸: دی ابن یمین صبحدمی جام بدست
شمارهٔ ۱۵۹: دل شاد بروی دلستان خضرست
شمارهٔ ۱۶۰: زلف تو که سرگشته بکردار منست
شمارهٔ ۱۶۱: رفتی و شکیب از دل عشاق برفت
شمارهٔ ۱۶۲: هر حادثه ئی که آمد از نرم و درشت
شمارهٔ ۱۶۳: یک غم نبود کز تو نصیب ما نیست
شمارهٔ ۱۶۴: عشاق ترا امید بهر وزی نیست
شمارهٔ ۱۶۵: نیلوفر تر بر سر آبت چه خوشست
شمارهٔ ۱۶۶: گل کز زرسا و خرده ئی چند اندوخت
شمارهٔ ۱۶۷: روی تو و ماه آسمان هر دو یکیست
شمارهٔ ۱۶۸: عشق لب و دندان چو لعل و گهرت
شمارهٔ ۱۶۹: گر کار تو نیکست بتدبیر تو نیست
شمارهٔ ۱۷۰: چون چشم خوشت نرگس اگر رنجورست
شمارهٔ ۱۷۱: لعلت صدفی پر گهر مخزونست
شمارهٔ ۱۷۲: در باغ جمالت ای بت عشوه پرست
شمارهٔ ۱۷۳: جانا لب میگون تو روح ما نیست
شمارهٔ ۱۷۴: راحت ز طبیعت جهان مهجورست
شمارهٔ ۱۷۵: هر کس که ره و رسم جهان نیک شناخت
شمارهٔ ۱۷۶: جانرا بزر ارنگه توانستی داشت
شمارهٔ ۱۷۷: کس تیغ چو پهلوان ایران نزدست
شمارهٔ ۱۷۸: معنیت چو آنجا بگذارد صورت
شمارهٔ ۱۷۹: در پای دلت گر ز هوس خاری نیست
شمارهٔ ۱۸۰: هر ذره که موجود شد از مغز و ز پوست
شمارهٔ ۱۸۱: وقت طرب و مستی هشیارانست
شمارهٔ ۱۸۲: هر کس که از این عالم فانی بگذشت
شمارهٔ ۱۸۳: خرم دل آنک بر صبوحی آموخت
شمارهٔ ۱۸۴: چون از نظرم سرو سمنبر بگذشت
شمارهٔ ۱۸۵: جانا رخ تو ماه زر افشان منست
شمارهٔ ۱۸۶: چشم تو بساحری ز هاروت بهست
شمارهٔ ۱۸۷: در عشق تو کر سر بنهم باکی نیست
شمارهٔ ۱۸۸: زلفت صنما مایه ده مشک خطاست
شمارهٔ ۱۸۹: من رفتم و یادگار جانم بر تست
شمارهٔ ۱۹۰: هستم صنما ز مهر روی چو مهت
شمارهٔ ۱۹۱: جان برخی آن پسته شکر شکنت
شمارهٔ ۱۹۲: وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت
شمارهٔ ۱۹۳: دل بسته آن طره عنبر شکنست
شمارهٔ ۱۹۴: ما انفس و افاق بدیدیم و گذشت
شمارهٔ ۱۹۵: دل در سر زلفین بتان نتوان بست
شمارهٔ ۱۹۶: دی خسرو سیاره چو با شام نشست
شمارهٔ ۱۹۷: گفتم صنما گر چه رخت همچو مهست
شمارهٔ ۱۹۸: با ما غضب حیدری از حد بگذشت
شمارهٔ ۱۹۹: قدت ز صنوبری که برخاست بهست
شمارهٔ ۲۰۰: خطی که ز رویت ای پریوش برخاست
شمارهٔ ۲۰۱: گفتم که چرا از شکرت رست نبات
شمارهٔ ۲۰۲: زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست
شمارهٔ ۲۰۳: من کز سر جان بسوی تو خواهم خاست
شمارهٔ ۲۰۴: نی دیده به از تو هیچ یاری دیدست
شمارهٔ ۲۰۵: خطی که ز روی آن سمنبر برخاست
شمارهٔ ۲۰۶: کس همچو من ار گهر توانستی سفت
شمارهٔ ۲۰۷: شاه عادل چون بکام دل ببزم می نشست
شمارهٔ ۲۰۸: ای بخت جوان بیاو در ساغر پیچ
شمارهٔ ۲۰۹: ای دیده دلم از تو زیانها بر هیچ
شمارهٔ ۲۱۰: هر زن که ز عشقبازی آری بنکاح
شمارهٔ ۲۱۱: ای شکر گفتار تو سرمایه روح
شمارهٔ ۲۱۲: جان تازه کند لعل در افشان ز قدح
شمارهٔ ۲۱۳: ای گشته خجل ز انرخ گلگون گل سرخ
شمارهٔ ۲۱۴: ای بنده بالای تو سرو آزاد
شمارهٔ ۲۱۵: این چرخ سراسیمه بیفایده گرد
شمارهٔ ۲۱۶: آن بت که بر او غیرت مه می باشد
شمارهٔ ۲۱۷: آن بت که دمی جفا فراموش نکرد
شمارهٔ ۲۱۸: آنرا که دماغ و عقل باهش باشد
شمارهٔ ۲۱۹: اسباب سعادات مرا مجتمع اند
شمارهٔ ۲۲۰: آنها که چو شانه بر سران میتازند
شمارهٔ ۲۲۱: آن سبزه که گرد لعل کانی گردد
شمارهٔ ۲۲۲: آن دل که بر او مهر تو تابان باشد
شمارهٔ ۲۲۳: اسبی که مرا میر شرفشه بخشید
شمارهٔ ۲۲۴: اجرام فلک دور بکام تو کنند
شمارهٔ ۲۲۵: از بهر جهان غم مخور ای نادان مرد
شمارهٔ ۲۲۶: الچی ز من ار نرد پیاپی ببرد
شمارهٔ ۲۲۷: آنرا که زر و سیم بد ار زیز نماند
شمارهٔ ۲۲۸: ایدل چه کنی طرب که فانی باشد
شمارهٔ ۲۲۹: آنکس که همای همتش پر دارد
شمارهٔ ۲۳۰: ایدل ز کست گر چه نوائی نرسید
شمارهٔ ۲۳۱: آن بت که بحسن بیمثالش گفتند
شمارهٔ ۲۳۲: آنها که درین رباط بی بنیادند
شمارهٔ ۲۳۳: از سبزه چو گل خورد گکی چند نمود
شمارهٔ ۲۳۴: آورد خط آن نگار تا بنماید
شمارهٔ ۲۳۵: ایخواجه علی توئی جهان همه جود
شمارهٔ ۲۳۶: از دست تو گر زهر خورم نوش شود
شمارهٔ ۲۳۷: ایدل اگرت کار موافق نبود
شمارهٔ ۲۳۸: ایدل فلکت گر چه زبون میدارد
شمارهٔ ۲۳۹: بر آتش غم بکام دل روزی چند
شمارهٔ ۲۴۰: باد از رخ گل چو برقع نازکشاد
شمارهٔ ۲۴۱: بودند جهاندار بسی خسرو و گرد
شمارهٔ ۲۴۲: بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد
شمارهٔ ۲۴۳: بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد
شمارهٔ ۲۴۴: تا در دل من مهر تو مهوش باشد
شمارهٔ ۲۴۵: تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند
شمارهٔ ۲۴۶: تا در سرم ای رشک پری چشم بود
شمارهٔ ۲۴۷: تا در تن من هیچ رگ و پی باشد
شمارهٔ ۲۴۸: تا مرغ روانت در قفس خواهد بود
شمارهٔ ۲۴۹: تا دست من از وصل تو کوتاه بود
شمارهٔ ۲۵۰: تا دل غم آنجان جهان خواهد خورد
شمارهٔ ۲۵۱: تا یوسف عهد را بچاه افکندند
شمارهٔ ۲۵۲: تا بسته صحبت کسی خواهی بود
شمارهٔ ۲۵۳: تا ماتم فرزند علی گشت پدید
شمارهٔ ۲۵۴: تا قدر بلند آسمان پست شود
شمارهٔ ۲۵۵: تا ابن یمین از این جهان می نرود
شمارهٔ ۲۵۶: تا خوی بد یار دگر سان نشود
شمارهٔ ۲۵۷: تا چرخ و فلک مدار بنیاد نهاد
شمارهٔ ۲۵۸: چون شب رقم از غالیه بر روز کشید
شمارهٔ ۲۵۹: انکس که ز عاشقان نشانی دارد
شمارهٔ ۲۶۰: چون اشکم ازینچشم چو جیحون بچکد
شمارهٔ ۲۶۱: چون نرکس تو غمزه جادو بگشود
شمارهٔ ۲۶۲: چون جیش حبش گرد رخش صف میزد
شمارهٔ ۲۶۳: چون گشت زمین از سپه برف سفید
شمارهٔ ۲۶۴: چون نرگست آغازه بدمستی کرد
شمارهٔ ۲۶۵: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود
شمارهٔ ۲۶۶: چشمم چو بر آن رسته دندان افتاد
شمارهٔ ۲۶۷: چون سرو سهی قد تو پیراسته شد
شمارهٔ ۲۶۸: خورشید نماز شام چون روی تو دید
شمارهٔ ۲۶۹: خوش باش که جز تو دگری نیست پدید
شمارهٔ ۲۷۰: خطش رقم غالیه بر ماه کشید
شمارهٔ ۲۷۱: خصمت که عناد با تو آغاز کند
شمارهٔ ۲۷۲: خوشتر ز لب آن بت چین نوش که دید
شمارهٔ ۲۷۳: دل خون شد و فریادرسی راست نکرد
شمارهٔ ۲۷۴: در هجر تو از من اثر وعین نماند
شمارهٔ ۲۷۵: در حال که جانان برم آید برود
شمارهٔ ۲۷۶: دلبر شب دوش چون ز رخ پرده گشود
شمارهٔ ۲۷۷: دلبر بجفا ممتحنم میدارد
شمارهٔ ۲۷۸: روشن شود آنرا که هدایت باشد
شمارهٔ ۲۷۹: پندم بشنو که هر که این پند شنود
شمارهٔ ۲۸۰: ز اندیشه هر چه وصف مالی دارد
شمارهٔ ۲۸۱: شاها ز منت گر چه نمیآید یاد
شمارهٔ ۲۸۲: گردون نفسی بکار من دور نکرد
شمارهٔ ۲۸۳: گر دلبر ما غمخور ما خواهد بود
شمارهٔ ۲۸۴: گر دوست بکام در کنارم باشد
شمارهٔ ۲۸۵: عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید
شمارهٔ ۲۸۶: مردم نکند روزی خود بیش بجهد
شمارهٔ ۲۸۷: هر چند که فرزند بسامان باشد
شمارهٔ ۲۸۸: ما را فلک از دوست اگر دور افکند
شمارهٔ ۲۸۹: هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند
شمارهٔ ۲۹۰: وقتیکه یلان برند بر کنده حسد
شمارهٔ ۲۹۱: در کان کرم فضه وارزیز نماند
شمارهٔ ۲۹۲: گفتند که خرمی در افاق نماند
شمارهٔ ۲۹۳: هرگز فلکم زیاد می نگذارد
شمارهٔ ۲۹۴: رویت که در او دیده صفای جان دید
شمارهٔ ۲۹۵: هرگز بمراد من فلک دور نکرد
شمارهٔ ۲۹۶: نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد
شمارهٔ ۲۹۷: یارم چو بباغ وصل خود بار نداد
شمارهٔ ۲۹۸: شب نیست که دور از تو دلم خون نشود
شمارهٔ ۲۹۹: هر کو ز هوا در آتش می افتاد
شمارهٔ ۳۰۰: محمود طبیب چون بطب دست گشود
شمارهٔ ۳۰۱: گفتند که از برگ گلش خار دمید
شمارهٔ ۳۰۲: در ابر فنا ماه چگل پنهان شد
شمارهٔ ۳۰۳: هر فتنه که بر سرم کنون میاید
شمارهٔ ۳۰۴: گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید
شمارهٔ ۳۰۵: ملهم چو نعیم این جهان فانی دید
شمارهٔ ۳۰۶: هر کس که نصیحت بر او خوار بود
شمارهٔ ۳۰۷: هر کو در جود و مکرمت بسته بود
شمارهٔ ۳۰۸: شادانکه دلش بغور کاری بیناد
شمارهٔ ۳۰۹: دانی بچه ماند ای بت حور نژاد
شمارهٔ ۳۱۰: گفتم بتو هیچ آگهی میاید
شمارهٔ ۳۱۱: زلفت که دلم بسته بموئی دارد
شمارهٔ ۳۱۲: گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود
شمارهٔ ۳۱۳: گل از پی خرده ئی که از خرقه نمود
شمارهٔ ۳۱۴: رفتند و رویم و هر که آید برود
شمارهٔ ۳۱۵: نیک و بد این جهان فانی گذرد
شمارهٔ ۳۱۶: زان پیش که این گنبد دوار نبود
شمارهٔ ۳۱۷: شادانکه غم زمانه بر دل ننهاد
شمارهٔ ۳۱۸: آن دم که خم عشق بجوش آمده بود
شمارهٔ ۳۱۹: هر کو بخرد نیک ز بد بشناسند
شمارهٔ ۳۲۰: زیور همه بر سرو سمنبر زیبد
شمارهٔ ۳۲۱: شب نیست که اشک من بقلزم نرسد
شمارهٔ ۳۲۲: یا رب چو رهی در تو و خود مینگرد
شمارهٔ ۳۲۳: روزی که ز تن قطع کند جان پیوند
شمارهٔ ۳۲۴: هر نقش که از پرده فلک بنماید
شمارهٔ ۳۲۵: هر دل که هوای آشنائی دارد
شمارهٔ ۳۲۶: در خانه اگر متاع دنیا باشد
شمارهٔ ۳۲۷: روی چو مهت رشک پری میگردد
شمارهٔ ۳۲۸: زلف تو که بازی مجازی نکند
شمارهٔ ۳۲۹: دل باز هوای آشنائی دارد
شمارهٔ ۳۳۰: گویند هنر مایه اقبال بود
شمارهٔ ۳۳۱: یاری بگزین کز تو جدائی نکند
شمارهٔ ۳۳۲: صد ره دلم ار مهر از و برگیرد
شمارهٔ ۳۳۳: فریاد مرا ز خامه قیر اندود
شمارهٔ ۳۳۴: در عالم توحید کسی راه برد
شمارهٔ ۳۳۵: نو مذهبگان که بی یقینی چندند
شمارهٔ ۳۳۶: هر چند که دخت رز طرب افزاید
شمارهٔ ۳۳۷: هر شاه و گدا که رخ نماید برود
شمارهٔ ۳۳۸: ز آوردن خلق سوی صحرای وجود
شمارهٔ ۳۳۹: رویت که ازو ماه خجل سار شود
شمارهٔ ۳۴۰: هر کو ز طریقه ددی دور بود
شمارهٔ ۳۴۱: گر جان من اندر سر او خواهد شد
شمارهٔ ۳۴۲: هر تن که خدای را بجانی ارزد
شمارهٔ ۳۴۳: هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد
شمارهٔ ۳۴۴: شبها دل من بسا که عیاری کرد
شمارهٔ ۳۴۵: هر چند که عمرم نه بسامان گذرد
شمارهٔ ۳۴۶: هم سهم سعادت بهدف باز رسید
شمارهٔ ۳۴۷: هر چیز کزو هستی تو پیدا شد
شمارهٔ ۳۴۸: غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد
شمارهٔ ۳۴۹: خواهی که خدا کار نکو با تو کند
شمارهٔ ۳۵۰: ای از گل تر روی تو آراسته تر
شمارهٔ ۳۵۱: ای گردنم از ساعد تو طوق پذیر
شمارهٔ ۳۵۲: آمد سخنم بلطف چون جانش دار
شمارهٔ ۳۵۳: از بس که رسید از رخ و از غمزه یار
شمارهٔ ۳۵۴: از حق بود انچ هست بر مومن و گبر
شمارهٔ ۳۵۵: ایدل غم نا آمده زنهار مخور
شمارهٔ ۳۵۶: ایدل اگرت مال شد از دست بدر
شمارهٔ ۳۵۷: ای از فلکت سهم سعادت شده تیر
شمارهٔ ۳۵۸: از خنده رعد و گریه ابر بهار
شمارهٔ ۳۵۹: ایساقی شکر لب طوطی گفتار
شمارهٔ ۳۶۰: انکس که لبت کرد بشنگرف نگار
شمارهٔ ۳۶۱: بنگر بفروغ شمع وانطلعت و چهر
شمارهٔ ۳۶۲: من برکشم این پیرهن زهد ز سر
شمارهٔ ۳۶۳: چون چشم گشاد نرگس از خواب خمار
شمارهٔ ۳۶۴: هنگام سپیده دم گل سیب نگر
شمارهٔ ۳۶۵: چون یافت تن از خلعت شه زینت و فر
شمارهٔ ۳۶۶: هنگام بهارست بتا باده بیار
شمارهٔ ۳۶۷: جز لعل لبت که در سخن سفت گهر
شمارهٔ ۳۶۸: هر چند که پیریم و ضعیفیم و نزار
شمارهٔ ۳۶۹: تدبیر تو چون باز ندارد تقدیر
شمارهٔ ۳۷۰: اینهم بشنو ای پسر نیک اختر
شمارهٔ ۳۷۱: ما تشنه لبانیم می ناب بیار
شمارهٔ ۳۷۲: در هجر تو از آه من و خون جگر
شمارهٔ ۳۷۳: گلدسته برخسار تو چون کرد نظر
شمارهٔ ۳۷۴: داود نبی چو برگشادی اسرار
شمارهٔ ۳۷۵: روزی بخوشی اگر توان برد بسر
شمارهٔ ۳۷۶: دلرا سر شعر و شاعری نیست دگر
شمارهٔ ۳۷۷: گفتتد مرا که بر ابوبکر و عمر
شمارهٔ ۳۷۸: سردار جهان امیر حاجی دلیر
شمارهٔ ۳۷۹: فرزند اعز محمد ای کان هنر
شمارهٔ ۳۸۰: فرزند اعز محمد ای جان پدر
شمارهٔ ۳۸۱: هر کو ز فریب اهرمن باشد دور
شمارهٔ ۳۸۲: هم بیخوشی خمر توان برد بسر
شمارهٔ ۳۸۳: از دل غم روزگار بر دارد زر
شمارهٔ ۳۸۴: ای زلف و رخت هر دو بهم چون شب و روز
شمارهٔ ۳۸۵: آن بت که نکرده ام غمش فاش هنوز
شمارهٔ ۳۸۶: در عشق من و تو هر دو ایمایه ناز
شمارهٔ ۳۸۷: تا کرد در جود کف راد تو باز
شمارهٔ ۳۸۸: گفتیم بدانماه کلهدوز امروز
شمارهٔ ۳۸۹: در جستن دوستی که باشد دمساز
شمارهٔ ۳۹۰: پروانه صفت در آتشم زاندم باز
شمارهٔ ۳۹۱: رفتند و ز رفتگان یکی نامد باز
شمارهٔ ۳۹۲: دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز
شمارهٔ ۳۹۳: یا رب تو جمال آن مه مهر انگیز
شمارهٔ ۳۹۴: با خوش پسری بحسن چونشمع طراز
شمارهٔ ۳۹۵: ای یاد تو مونس روان همه کس
شمارهٔ ۳۹۶: بگرفتمش آن زلف پر از تاب بترس
شمارهٔ ۳۹۷: لعل تو که آفرینش گوید همه کس
شمارهٔ ۳۹۸: دارم هوس وصل تو چندانکه مپرس
شمارهٔ ۳۹۹: خواهی که شوی ای بصفت خیر الناس
شمارهٔ ۴۰۰: ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس
شمارهٔ ۴۰۱: ناکس نشود بدون نوازی تو کس
شمارهٔ ۴۰۲: ای مونس غم قصه غمخواران پرس
شمارهٔ ۴۰۳: ای پیک چو نامه ام نهی در دستش
شمارهٔ ۴۰۴: خصم تو که بر سنان باد سرش
شمارهٔ ۴۰۵: ای پسته شیرینت شکر خائی خوش
شمارهٔ ۴۰۶: ای همچو شکر پسته شیرین تو خوش
شمارهٔ ۴۰۷: هان ابن یمین ز کار آگه میباش
شمارهٔ ۴۰۸: خواهی که ترا هیچ بدی ناید پیش
شمارهٔ ۴۰۹: ایدل اگرت هست سر دلبر خویش
شمارهٔ ۴۱۰: آن بت که رخی بود ز مه خوبترش
شمارهٔ ۴۱۱: زهریست فراقت که دلم میچشدش
شمارهٔ ۴۱۲: ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش
شمارهٔ ۴۱۳: پیوسته از آن مصحف قرآن در پیش
شمارهٔ ۴۱۴: دهقان بچه ئی داد می نابم دوش
شمارهٔ ۴۱۵: آن بت که دلم شیفته شد بر چشمش
شمارهٔ ۴۱۶: تا از گل سیراب تو بر رست حشیش
شمارهٔ ۴۱۷: بیا ای ساقی مهوش بیار آن آب چون آتش
شمارهٔ ۴۱۸: استاد حسین ای بصفا همچو سروش
شمارهٔ ۴۱۹: گر خوش گذرانی گذرد عمر تو خوش
شمارهٔ ۴۲۰: آنکس که مهیا بودش وجه معاش
شمارهٔ ۴۲۱: روزیکه بود صحت و اسباب معاش
شمارهٔ ۴۲۲: اینخطه اگر چه هست با نزهت و روض
شمارهٔ ۴۲۳: ایروی دلارای تو رخشنده چو شمع
شمارهٔ ۴۲۴: آنخواجه که دارد کف دربار چو میغ
شمارهٔ ۴۲۵: چون آتش و آب گر نشستی در میغ
شمارهٔ ۴۲۶: از کوی تو دلفکار رفتیم دریغ
شمارهٔ ۴۲۷: ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف
شمارهٔ ۴۲۸: بگذر بچمن موسم گل جام بکف
شمارهٔ ۴۲۹: روی تو فروغ آفتابست بلطف
شمارهٔ ۴۳۰: کنجی ورفاغی و فراغی از خلق
شمارهٔ ۴۳۱: فریاد ز ناوک جگر دوز فراق
شمارهٔ ۴۳۲: شب تیره و صبح گشته روشن زافق
شمارهٔ ۴۳۳: ای در سر تو فتاده سودای عراق
شمارهٔ ۴۳۴: ای ریخته از شرم کفت ابر عرق
شمارهٔ ۴۳۵: این گنبد سبز از شفق مرجان رنگ
شمارهٔ ۴۳۶: با جمله هنروران بکین است فلک
شمارهٔ ۴۳۷: چون خواجه بشد چه نام باقی و چه ننگ
شمارهٔ ۴۳۸: دلدار من ار سر بفرازد چون چنگ
شمارهٔ ۴۳۹: مائیم و می روح فزا چون دم مشک
شمارهٔ ۴۴۰: ای پیکر تو گنج روان همه فضل
شمارهٔ ۴۴۱: دی شاه بتان سوار اسبی چون پیل
شمارهٔ ۴۴۲: با نیک و بد زمانه در ساز ایدل
شمارهٔ ۴۴۳: ز ابروی تو و روی تو در ملک جمال
شمارهٔ ۴۴۴: تا غالیه گون خال مه مهر گسل
شمارهٔ ۴۴۵: امروز بگرما به بت مهر گسل
شمارهٔ ۴۴۶: گفتم بجهم ز زلف جانانه بعقل
شمارهٔ ۴۴۷: کس خلد و حجیم را ندیدست ایدل
شمارهٔ ۴۴۸: هر غم که گذشت شد بدلها همه سهل
شمارهٔ ۴۴۹: خواهد شدن از تن نظر جان زایل
شمارهٔ ۴۵۰: افسوس که آفتاب عمرم بزوال
شمارهٔ ۴۵۱: تا مردم چشم پر نمم روز وصال
شمارهٔ ۴۵۲: هم عاشق آنروی چو مه دارم دل
شمارهٔ ۴۵۳: در حال حیاتم ای بت مشکین خال
شمارهٔ ۴۵۴: در پای گل از دست منه ساغر مل
شمارهٔ ۴۵۵: در حیرتم از روی تو ایماه چکل
شمارهٔ ۴۵۶: زیبا صنمی بناز کی آب زلال
شمارهٔ ۴۵۷: پیوسته ز رویت ایمه مهر گسل
شمارهٔ ۴۵۸: دریای وجود را یکی دان بمثل
شمارهٔ ۴۵۹: علمی که ترا می نرساند بکمال
شمارهٔ ۴۶۰: در چشم تو باشد سخنم سحر حلال
شمارهٔ ۴۶۱: دارد صنم ماهوش زهره جمال
شمارهٔ ۴۶۲: در خطه سبزوار دیدم امسال
شمارهٔ ۴۶۳: روزی که دلم شدی بخوبان مایل
شمارهٔ ۴۶۴: هر کو بحسد بسته همی دارد دل
شمارهٔ ۴۶۵: ما بر در شکریم و قناعت همه سال
شمارهٔ ۴۶۶: ایدل طلب گذشته امریست محال
شمارهٔ ۴۶۷: آن بت که بقد سرو روانش گفتیم
شمارهٔ ۴۶۸: آن سرو بلند کز غمش پست شدم
شمارهٔ ۴۶۹: ایدل اگرت کار جهان نیست بکام
شمارهٔ ۴۷۰: ای سرو روان بر چمن و باغ دلم
شمارهٔ ۴۷۱: ایشاه بتان در دل و جان جات کنیم
شمارهٔ ۴۷۲: ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم
شمارهٔ ۴۷۳: ایقد تو سرو جویبار چشمم
شمارهٔ ۴۷۴: ایدوست بیا تا نفسی شاد شویم
شمارهٔ ۴۷۵: ای بس که درینمقام دمها زده ایم
شمارهٔ ۴۷۶: آنها که حلال زادگانند و کرام
شمارهٔ ۴۷۷: آن کز پی وصل او بجان میپویم
شمارهٔ ۴۷۸: ای سرو سهی قامت خوش رفتارم
شمارهٔ ۴۷۹: ای برده سر زلف تو از جای دلم
شمارهٔ ۴۸۰: آهو چشمی که میرباید هوشم
شمارهٔ ۴۸۱: افتاد گره بر تن مجروح سقیم
شمارهٔ ۴۸۲: گر عشق تو چون آب براند خونم
شمارهٔ ۴۸۳: دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم
شمارهٔ ۴۸۴: هر دم غم جانان المی میدهدم
شمارهٔ ۴۸۵: هر چند بر نهال دانش رفتم
شمارهٔ ۴۸۶: در لهو و لعب عمر بسر برد دلم
شمارهٔ ۴۸۷: گر دل بهوای گوهر و در ندهم
شمارهٔ ۴۸۸: فرزند گرامی حسن ایجان و دلم
شمارهٔ ۴۸۹: منزلگه خویش و دوستان جمله بکام
شمارهٔ ۴۹۰: لقمان که حکیمان جهانراست امام
شمارهٔ ۴۹۱: در هر دو جهان عاشق آن رومائیم
شمارهٔ ۴۹۲: شطرنج هوس با صنم طنازم
شمارهٔ ۴۹۳: تا دست در آنزلف مشوش زده ام
شمارهٔ ۴۹۴: هر چند بود عارض تو در نظرم
شمارهٔ ۴۹۵: عمری بهوای جاه گمراه شدیم
شمارهٔ ۴۹۶: گر با تو بکام دل وصالی یابم
شمارهٔ ۴۹۷: یکجرعه ز جام لبش ار نوش کنیم
شمارهٔ ۴۹۸: فرزند اعز محمد ایجان و دلم
شمارهٔ ۴۹۹: گر من نظری کنم بدان ماه تمام
شمارهٔ ۵۰۰: گر سر طلبی ز من روانی بدهم
شمارهٔ ۵۰۱: سید بود آن تن چو سیمت بینم
شمارهٔ ۵۰۲: چندانکه درین کهنه رباطیم بهم
شمارهٔ ۵۰۳: پیوسته اگر با می و با معشوقیم
شمارهٔ ۵۰۴: من صحبت جانانه از ان میخواهم
شمارهٔ ۵۰۵: با دلبر خود همیشه همدم مائیم
شمارهٔ ۵۰۶: گفتم که من شیفته بیمار توام
شمارهٔ ۵۰۷: گفتم که شراب ارغوانی نخورم
شمارهٔ ۵۰۸: من سوخته دل نزد تو از خامانم
شمارهٔ ۵۰۹: رخسار ترا ماه ختن میگویم
شمارهٔ ۵۱۰: درد دل زار و زردی رخ دارم
شمارهٔ ۵۱۱: ما با همه کس بر در استیناسیم
شمارهٔ ۵۱۲: تا چند نهد برگ گلت خار دلم
شمارهٔ ۵۱۳: دارد هوس وصل دلارام دلم
شمارهٔ ۵۱۴: کردند بجای من بدی جمع لئام
شمارهٔ ۵۱۵: زین پیش که سودای جنون داشت سرم
شمارهٔ ۵۱۶: هر چند که در هستی خود مینگرم
شمارهٔ ۵۱۷: بربود مرا پسته تو خواب از چشم
شمارهٔ ۵۱۸: نه روح درین زمانه نی تن مائیم
شمارهٔ ۵۱۹: در صورت اگر چه غیر اغیار نه ایم
شمارهٔ ۵۲۰: از اهل زمانه مرد بیغم مائیم
شمارهٔ ۵۲۱: عاشق که باو دوست بنازد مائیم
شمارهٔ ۵۲۲: گه رنگ رخت ز عارض گل طلبیم
شمارهٔ ۵۲۳: شد دعوی دوستی در ایام حرام
شمارهٔ ۵۲۴: ایگل مشو از بلبل خوشگوی نهان
شمارهٔ ۵۲۵: ایدل طلب وصل دلارام مکن
شمارهٔ ۵۲۶: آنکس که بدو بود دلم نازستان
شمارهٔ ۵۲۷: ای از تو جهان برون تو بیرون ز جهان
شمارهٔ ۵۲۸: ای ابن یمین چند ز می پیمودن
شمارهٔ ۵۲۹: ای گشته جهان ز نور رایت روشن
شمارهٔ ۵۳۰: ای زاده خاطر من از تاب و توان
شمارهٔ ۵۳۱: از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین
شمارهٔ ۵۳۲: ای عاجز از ادراک کمال تو گمان
شمارهٔ ۵۳۳: اسبی که بمن داد امیر میران
شمارهٔ ۵۳۴: ای گردش چرخ نیلگون تا کی ازین
شمارهٔ ۵۳۵: آورد بر من آن نگار من از بستان
شمارهٔ ۵۳۶: ای ترک بیار باده و در گردان
شمارهٔ ۵۳۷: آمد خبریکه جان برون رفت ز تن
شمارهٔ ۵۳۸: ای عادت من مهر رخت ورزیدن
شمارهٔ ۵۳۹: ای ابن یمین مشقت کلک ببین
شمارهٔ ۵۴۰: از عشق ویم منع نکو نیست مکن
شمارهٔ ۵۴۱: یک لحظه خیال رویت ایدلبر من
شمارهٔ ۵۴۲: باشد بتو دیده رهنمون دل من
شمارهٔ ۵۴۳: چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان
شمارهٔ ۵۴۴: در حیرتم از قاضی احکام کهن
شمارهٔ ۵۴۵: خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین
شمارهٔ ۵۴۶: هرگز دهنت ایصنم سیم سرین
شمارهٔ ۵۴۷: یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن
شمارهٔ ۵۴۸: دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن
شمارهٔ ۵۴۹: دوری ز من ای یار پسندیده من
شمارهٔ ۵۵۰: خواهی که شوی با طرب و عیش قرین
شمارهٔ ۵۵۱: هستم ز خیالت ای بت سیم سرین
شمارهٔ ۵۵۲: در وصف تو هر چند زبان گفت سخن
شمارهٔ ۵۵۳: باد سحری دوش من و یک دو سه تن
شمارهٔ ۵۵۴: دی بر سر خاک دوستی دلبر من
شمارهٔ ۵۵۵: نتوان سخن از دهان تنکت گفتن
شمارهٔ ۵۵۶: با نرگس جادوی تو گفت ابن یمین
شمارهٔ ۵۵۷: رفتم بشما هنوز مایل دل من
شمارهٔ ۵۵۸: گه آتش غم شعله زند در دل من
شمارهٔ ۵۵۹: شاها چو نمیتوان گرفتن کم نان
شمارهٔ ۵۶۰: چون زلف بنفشه را صبا داد شکن
شمارهٔ ۵۶۱: هر چند بود کعبه اسلام کنون
شمارهٔ ۵۶۲: گر هست کسیکه حکم او هست روان
شمارهٔ ۵۶۳: در دیده دریا وشم آنجان جهان
شمارهٔ ۵۶۴: خواهم در زهد را ازین پس بستن
شمارهٔ ۵۶۵: مائیم ز جور فلک آینه گون
شمارهٔ ۵۶۶: جان باید و نان و نان نباید بیجان
شمارهٔ ۵۶۷: لعلت بشکر خنده همیبارد جان
شمارهٔ ۵۶۸: چون عاقبت الامر بباید مردن
شمارهٔ ۵۶۹: تا رفت ببرج آتشی کوکب من
شمارهٔ ۵۷۰: یکچند چراغ آرزوها پف کن
شمارهٔ ۵۷۱: ای مونس چشم من خیال رخ تو
شمارهٔ ۵۷۲: ای قبله عشاق جهان ابروی تو
شمارهٔ ۵۷۳: هم کار دلم بجان رسید از غم تو
شمارهٔ ۵۷۴: ای صبح امید من چو شام از غم تو
شمارهٔ ۵۷۵: نائی که سخن بود روان از لب او
شمارهٔ ۵۷۶: ای گشته خجل زهره ز چنگ خوش تو
شمارهٔ ۵۷۷: از دولت مخدوم جهان و فر او
شمارهٔ ۵۷۸: دانی صنما که بر چه سانم بیتو
شمارهٔ ۵۷۹: ای زلف ترا حلقه و خم تو بر تو
شمارهٔ ۵۸۰: فرزند حسن ایدل و جانم با تو
شمارهٔ ۵۸۱: ای نور دو دیده آن سزد مذهب تو
شمارهٔ ۵۸۲: ای داده گلابرا خجالت خوی تو
شمارهٔ ۵۸۳: تا حسن رخ تو گشت پیرایه تو
شمارهٔ ۵۸۴: ایخنده زنان بر مه انور رخ تو
شمارهٔ ۵۸۵: تا بر در آرزو بود منزل تو
شمارهٔ ۵۸۶: ایدل کم این دیر کهن گیر و برو
شمارهٔ ۵۸۷: ای مفتی شرع مکرمت خامه تو
شمارهٔ ۵۸۸: روزیکه نبد هیچ نشان من و تو
شمارهٔ ۵۸۹: ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو
شمارهٔ ۵۹۰: ای چرخ فلک هزار فریاد از تو
شمارهٔ ۵۹۱: ای بس که جهان باشد و ما خاک شده
شمارهٔ ۵۹۲: ایدل تو مپندار بجانی زنده
شمارهٔ ۵۹۳: ایمهر رخ تو جای در دل کرده
شمارهٔ ۵۹۴: آمد بر من زلف مشوش کرده
شمارهٔ ۵۹۵: با عشق تو عقل را پریشانی به
شمارهٔ ۵۹۶: دائم سخن از صدق و صفا گفتن به
شمارهٔ ۵۹۷: ای ابروی چون کمان تو پیوسته
شمارهٔ ۵۹۸: دلدار من آنحوروش امروز بگاه
شمارهٔ ۵۹۹: از مال تو سائلان نکاهند بده
شمارهٔ ۶۰۰: دلدار مرا دید پریشان گشته
شمارهٔ ۶۰۱: هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه
شمارهٔ ۶۰۲: زنهار در سرای خود پیوسته
شمارهٔ ۶۰۳: او شاه منست و من مرا ورا بنده
شمارهٔ ۶۰۴: کو بخت که از جهان بیابم بهره
شمارهٔ ۶۰۵: شاهی که بود نرم دل و آهسته
شمارهٔ ۶۰۶: شاها علم عفو تو افراشته به
شمارهٔ ۶۰۷: تا داد بکدخدای دادار بچه
شمارهٔ ۶۰۸: در عالم تحقیق کسی یابد راه
شمارهٔ ۶۰۹: رویت که بر اوست مظهر لطف اله
شمارهٔ ۶۱۰: ای خجلت ماه ختنی جان منی
شمارهٔ ۶۱۱: ای دور شب فراق آخر بسر آی
شمارهٔ ۶۱۲: ایدل ز جهان جان بسلامت بردی
شمارهٔ ۶۱۳: ای بر چمن باغ هنر سرو سهی
شمارهٔ ۶۱۴: آمد بعیادت برم آنسر و سهی
شمارهٔ ۶۱۵: ایخواجه توئی انک چو تو گرم روی
شمارهٔ ۶۱۶: ای جود ترا حاتم طی گشته رهی
شمارهٔ ۶۱۷: آن بت که بود رخش بهارو باغی
شمارهٔ ۶۱۸: ای جسته دوا از در هر بیماری
شمارهٔ ۶۱۹: ایدل ز پی حطام دنیای دنی
شمارهٔ ۶۲۰: از عمر ترا امید بر خور داری
شمارهٔ ۶۲۱: ایگوهر پاک از کدامین کانی
شمارهٔ ۶۲۲: در صورت ما جمال خود می بینی
شمارهٔ ۶۲۳: از حال من آگهی تو ای بار خدای
شمارهٔ ۶۲۴: آن نور که کونین بیاراست توئی
شمارهٔ ۶۲۵: از درد دلم اکر خبر داشته ئی
شمارهٔ ۶۲۶: آمد ز چمن باد صبا مشکین بوی
شمارهٔ ۶۲۷: ایدل اگر آشفته یک یار شدی
شمارهٔ ۶۲۸: از آبحیات سبزه انگیخته ئی
شمارهٔ ۶۲۹: ای بلبل گلشن فصاحت که توئی

ابن یمین

آمارگیر وبلاگ