کتابخانه دیجیتال

ابن یمین

ابن یمیندیوان اشعار | ابن یمینقطعه ها

1,008

شمارهٔ ١: ای نسیم صبحدم بگذر بخاک درگهی - کز غبارش چشم جان گشتست نورانی مرا
شمارهٔ ٢: آن شهنشاهی که از تأثیر جود عام او - هر چه باشد آرزوی دل بچنگ آید مرا
شمارهٔ ٣: از برای دو چیز جوید و بس - مرد عاقل جهان پر فن را
شمارهٔ ۴: ابن یمین اگر همه عالم بکام تست - باید کزان فرح نفزاید دل ترا
شمارهٔ ۵: ای نسیم صبحگاهی بر تو جان افشان کنیم - گر کنی آگه ز حالم خواجه نصرالله را
شمارهٔ ۶: ای بسا دوستان که بگزیدم - تا بدیشان بمالم اعد را
شمارهٔ ٧: بتمثیل ابن یمین نکته ئی - کند عرضه بر شاه فرمانروا
شمارهٔ ٨: بیا ز ابن یمین ایدوست بشنو - مرین شایسته پند رایگان را
شمارهٔ ٩: باهل خطه فریومد از طریق رضا - مگر بعین عنایت نظر فکند خدا
شمارهٔ ١٠: بر کاتبان خویشتن املای بد مکن - چون سر زدند از پی تحریر خامه را
شمارهٔ ١١: چشم پدر از هجر تو پوشیده چو گردید - فرزند دل افروز من ای بدر منیرا
شمارهٔ ١٢: خداوندم مرا در علم منقول - زبان و دیده گویا کرد و بینا
شمارهٔ ١٣: خرد چون کند دوستی با کسی - که با دشمنان باشد او را صفا
شمارهٔ ١۴: خسیسی اگر لاف آن میزند - که باشد یکی در نسب اصل ما
شمارهٔ ١۵: خطابی با فلک کردم که از تیغ جفا کشتی - شهان عالم آرا و جوانمردان برمک را
شمارهٔ ١۶: دانی چه موجبست که فرزند از پدر - منت نگیرد ار چه فراوان دهد عطا
شمارهٔ ١٧: ز هی فرخنده جائی خوش مقامی - که خجلت میدهد خلد برین را
شمارهٔ ١٨: شبی در تواریخ کردم نگاه - شعار بزرگان پیشینه را
شمارهٔ ١٩: عزلت و انزوا و تنهائی - برهانندت از هزار بلا
شمارهٔ ٢٠: عطا میخواست از من ماهروئی - بگفتم جان ز بهر تست ما را
شمارهٔ ٢١: گر خرد یار تست ابن یمین - بر طرب نه بنای کارت را
شمارهٔ ٢٢: گنهی میکنم کنون پنهان - ایزد آنرا نمیکند پیدا
شمارهٔ ٢٣: فراخ دستی ز اندازه مگذران چندان - که آفتاب معاشت بدل شود بسها
شمارهٔ ٢۴: قطعه ئی نزد من رسید امروز - از سخنهای قدوه الشعرا
شمارهٔ ٢۵: مرا فلک بمواعید میفریفت ولیک - از آن هزار یکی با رهی نکرد وفا
شمارهٔ ٢۶: مرا پیشه شعرست و در وقتها - اثرها پدید آید از پیشه ها
شمارهٔ ٢٧: منم ابن یمین که نتوان کرد - جز بمن انتساب شعر مرا
شمارهٔ ٢٨: علاء دولت و دین آصف سلیمان فر - زهی جناب تو ارباب فضل را مأوا
شمارهٔ ٢٩: منور شد بشمس دولت و دین - دو گیتی چون همین دارد هم آنرا
شمارهٔ ٣٠: مده دل ز دست ارغمی هست و خوفی - که آید دو چندانت شادی و یسرا
شمارهٔ ٣١: هر که در مال میکند ضنت - سعی در جمعش ار بود تنها
شمارهٔ ٣٢: یکی گفت با من که خورشید تافت - ترا سر پر از خواب مستی چرا ؟
شمارهٔ ٣٣: ای جوانبختی که در خلوتسرای کاینات - رأی پیرت میگشاید پرده از ابکار غیب
شمارهٔ ٣۴: ایخدیوی که عهد دولت تو - هست چون در زمان عمر شباب
شمارهٔ ٣۵: ایدل جهان بکام گرت نیست گو مباش - منت خدایرا که جهان هست منقلب
شمارهٔ ٣۶: اگر نیک و گر بد چو خواهد رسید - ز ایام عمر تو روزی بشب
شمارهٔ ٣٧: چو دونان درین خاکدان دنی - مباش از برای دو نان مضطرب
شمارهٔ ٣٨: دو مشفق اند ادیب و طبیب بر سر تو - نگاه دار بعزت دل ادیب و طبیب
شمارهٔ ٣٩: دیدم برین رواق زبرجد کتابتی - بر لوح لاجورد نوشته بزر ناب
شمارهٔ ۴٠: سائلی حال جهانرا ز یکی کرد سؤال - آن شنیدی که چه فرمود حکیمش بجواب
شمارهٔ ۴١: من ار چند باری بدل گفته ام - که چون هست کار جهان منقلب
شمارهٔ ۴٢: هر کس که توبه کرد بدور گل از شراب - کی توبه اش قبول کند غافر الذنوب
شمارهٔ ۴٣: مرا مهر خسرو چو تابان شود - چه باک ار بود خصم با کین و تاب
شمارهٔ ۴۴: هر چند که در خلاف وعده - مشهور جهان شدی چو عرقوب
شمارهٔ ۴۵: یکچند روز من ز سیهکاری فلک - بودی چنانکه فرق نمیکردمش ز شب
شمارهٔ ۴۶: یک دو سیمین تن و یاری دو سه چاریم بهم - خورده هر روز منی پنج شش از باده ناب
شمارهٔ ۴٧: هست همچون نمونه سخنت - ز آنچه داری تو در بدن محجوب
شمارهٔ ۴٨: اهل هنر را کنون خطبه بنام منست - ملک سخن گستری جمله بکام منست
شمارهٔ ۴٩: ایخسرو زمانه که ارکان ملک و دین - الا بیمن عدل تو محکم اساس نیست
شمارهٔ ۵٠: آرزومندی بدرگاه عبودیت مرا - همچو الطاف خداوندی ز غایت در گذشت
شمارهٔ ۵١: اکنون که هر کسی بمرادات واصلند - حرمان نگر که بنده بمهجوری اندرست
شمارهٔ ۵٢: آفت مرد چون ز شهرت اوست - خنک آنکس که خامل الذکرست
شمارهٔ ۵٣: الهی معاصی ابن یمین - اگر چه ز غایت بسی در گذشت
شمارهٔ ۵۴: از کوی حیات تا در مرگ - جز نیم نفس مسافتی نیست
شمارهٔ ۵۵: استاد کارخانه دنیا بهیچ وقت - از بهر کس بنقش بقا جامه ئی نبافت
شمارهٔ ۵۶: ای پسر در ضبط آنچت هست جهدی مینمای - تا زهر چ آن نیست اندوهی نباید خوردنت
شمارهٔ ۵٧: ایدل وفا امید مدار از مدار چرخ - کین هرزه گرد مالک ادوار خویش نیست
شمارهٔ ۵٨: ایدل ازینجهان اگرت رای رفتنست - در نه قدم کنون که ترا پای رفتنست
شمارهٔ ۵٩: آنکس که جوینی و گلیمیش بدستست - گرزیند و فزون میطلبد آز پرستست
شمارهٔ ۶٠: آصف ملک عز دولت و دین - داد یزدانت چون سلیمان بخت
شمارهٔ ۶١: ایکه در جمع مال می بینم - از همه چیزها فزون هوست
شمارهٔ ۶٢: ایدل اندر جهان کریم مجوی - کاندرین عهد آن نخواهی یافت
شمارهٔ ۶٣: یفلک با من اگر بد کنی ار نیک رواست - نه مرا از تو هراس و نه بتو امیدست
شمارهٔ ۶۴: آنکه از برق سحاب کرم شامل او - تا ابد طی را دل و جان در تابست
شمارهٔ ۶۵: ای شده ظاهر پرست باطنت آباد کن - خرقه پاکت چه سود چون بدنت پاک نیست
شمارهٔ ۶۶: ایزدا مستحق عفو توأم - ز آنکه من بنده را گناه بسیست
شمارهٔ ۶٧: الهی ز فرط وثوقی که هست - من پر گنه را بغفاریت
شمارهٔ ۶٨: ایدل اگر زمانه بصد غم نشاندت - بنشین و صبر کن که صبوری دوای اوست
شمارهٔ ۶٩: ای سروریکه در ره مردی و مردمی - رستم ترا مقابل و حاتم نظیر نیست
شمارهٔ ٧٠: ایدل هوشیار اگر چه سپهر - با تو در شیوه مواسا نیست
شمارهٔ ٧١: ایصاحبی که همت بی منتهای تو - آئین جود می ندهد یکزمان ز دست
شمارهٔ ٧٢: ای روزگاز از تو بوجه معاش خویش - قانع شدیم ترک بگیر این مضایقت
شمارهٔ ٧٣: ایصبا گر پیش مولانا رسی - گو فرامش کردن از ما شرط نیست
شمارهٔ ٧۴: احرام بستم از پی عالیجناب شاه - کز کائنات قبله بگزیده منست
شمارهٔ ٧۵: آشنائی خلق درد سرست - معتکف باش تا ندانندت
شمارهٔ ٧۶: ایدل بجستجوی هنر در جهان بگرد - باشد که آوریش بهر حیلتی بدست
شمارهٔ ٧٧: اکسیر اعظم است در این روزگار کو - حلقه بگوش دنیی نا پایدار نیست
شمارهٔ ٧٨: ایدل از احوال عالم باش دائم با خبر - طمطراق خواجگی روزی سه چاری بیش نیست
شمارهٔ ٧٩: ای خرده شناسان که بانواع فضایل - ارباب شرف را چو شما راهبری نیست
شمارهٔ ٨٠: از مال مهتری نبود کسب فضل کن - کانکس که فاضلست بگیتی مسو دست
شمارهٔ ٨١: اگر در حوادث که پیش آیدت - بدرگاه ایزد پناهد دلت
شمارهٔ ٨٢: بگاه فقر توانگر نما-ز همت باش - که گر چه هیچ نداری بزرگ دارندت
شمارهٔ ٨٣: بزرگان عراقی را بگوئید - که چاکر بسکه اینجا بینوازیست
شمارهٔ ٨۴: بنام ایزد زهی خرم سرائی - که چون فردوس اعلی دلگشایست
شمارهٔ ٨۵: بروز نکبت اگر برج قلعه فلکت - چو شاه کوکبه چرخ منزل و مأواست
شمارهٔ ٨۶: پادشاهی نزد اهل معرفت آزادگیست - هر که بند آرزو بگشاد از دل پادشاست
شمارهٔ ٨٧: بهر روزی بهر دری چه روی - ای ز ضعف دل اعتقاد تو سست
شمارهٔ ٨٨: با فلک دوش بخلوت گله ئی میکردم - که مرا از کرم تو سبب حرمان چیست
شمارهٔ ٨٩: بردم بنزد خواجه شکایت ز رنج فقر - گفتم دوای این بکف همت شماست
شمارهٔ ٩٠: بزرگوار امیری که زبده کرم است - در انتساب حسینی و سیرتش حسن است
شمارهٔ ٩١: بخور بنوش بپاش و بدان که حاصل عمر - خرد نداشت کسی کو بدیگری بگذاشت
شمارهٔ ٩٢: بگفتار اگر درفشاند کسی - خموشی به بسیار از آن بهترست
شمارهٔ ٩٣: براه راست توانی رسید در مقصود - تو راست باش که هر دولتی که هست تراست
شمارهٔ ٩۴: تا توانی التماس از کس مکن - خاصه از ناکس که آن عین خطاست
شمارهٔ ٩۵: ترک و تجریدست زاد اندر طریق راه حق - هر که دارد توشه ئی او را امید مخرجست
شمارهٔ ٩۶: تو ز من برتری اگر جستی - گفت آنکو ز حالت آگاهست
شمارهٔ ٩٧: تعیین دال و ذال که در مفردی فتد - ز الفاظ فارسی بشنو زانکه مبهمست
شمارهٔ ٩٨: جهان لطف و کرم تاج ملک خواجه علی - توئی که کس ز تو شد هر که در زمانه کس است
شمارهٔ ٩٩: جهان از بهر یکتن نیست تنها - یقین میدان درینمعنی شکی نیست
شمارهٔ ١٠٠: جمعی اقاربم طمع خام بسته اند - در ملک ریزه ئی که بدانم تعیش است
شمارهٔ ١٠١: جمعی که رباعی ز غزل باز ندانند - گفتار چنانهاست که شایسته و زیباست
شمارهٔ ١٠٢: چنان سزد که ز کار جهان نفور بود - کسیکه پیرو گفتار مردم داناست
شمارهٔ ١٠٣: چیزیکه رفت رفت مکن یاد ازو دگر - زیرا که تازه کردن غم کار عقل نیست
شمارهٔ ١٠۴: چرخ دولابست دور آسمان - زانکه هرکس را که اندروی گریخت
شمارهٔ ١٠۵: چون سفیهی زبان دراز کند - که فلانکس بفسق ممتازست
شمارهٔ ١٠۶: چشم مهر از فلک سفله چه داری چو ازو - جز جفا و ستم و حیله عیانست که نیست
شمارهٔ ١٠٧: چیست آن برگی که شاخ دانش از وی بی برست - مهره عقل از وجودش دائم اندر ششدرست
شمارهٔ ١٠٨: حالت مال و علم اگر خواهی - تا بدانی که هر یکی چونست
شمارهٔ ١٠٩: خدائی که بنیاد هستیت را - بروز ازل اندر افکند خشت
شمارهٔ ١١٠: در جهان هر چه میکنند عوام - نزد خاصان رسوم و عاداتست
شمارهٔ ١١١: دانی بزرگمهر حکیم جهان چه گفت - بشنو که بشنود سخن هر که عاقلست
شمارهٔ ١١٢: دی شنیدم که ابلهی میگفت - پدر من وزیر خان بودست
شمارهٔ ١١٣: دی مرا گفت محترم یاری - که دلم هیچ راز ازو ننهفت
شمارهٔ ١١۴: دیدم آنکس را که باز همتش - گاه صید باز سیمین طبل ساخت
شمارهٔ ١١۵: در جهان هیچ به از عزلت و تنهائی نیست - وین سعادت ز در مردم هرجائی نیست
شمارهٔ ١١۶: در بهشت است هر که در وطنش - نعمتی هست و جیق و واقی نیست
شمارهٔ ١١٧: دی گفت دوستی که مرا موی رو سفید - بس زود گشت گر چه که آنهم تباه نیست
شمارهٔ ١١٨: در زبان فارسی فرقی میان دال و ذال - یادگیر از من که این نزد افاضل مبهم است
شمارهٔ ١١٩: رزق مقسوم و وقت معلومست - ساعتی بیش و لحظه ئی پس نیست
شمارهٔ ١٢٠: رسد ایدل بتو روزی تو بیسعی ولیک - از گدا طبعی خویشت هوس خواستن است
شمارهٔ ١٢١: روز بازار فضل کاسد شد - وین ز جور سپهر طیاش است
شمارهٔ ١٢٢: رسید نامه نامی ببنده ابن یمین - بتازگی جگر مرده زو حیاتی یافت
شمارهٔ ١٢٣: ز یاری در خماری باده جستم - گمانم بود کاورا بنگ نیکست
شمارهٔ ١٢۴: ز آنها که خبث باطن ایشانت ظاهرست - ابن یمین مرنج که بدشان سرشت و خوست
شمارهٔ ١٢۵: زدم از کتم عدم خیمه بصحرای وجود - وز جمادی به نباتی سفری کردم و رفت
شمارهٔ ١٢۶: زهد و عفت کز صفات عاشقان صادقست - با فقیری خوش بود با شهریاری خوشتر ست
شمارهٔ ١٢٧: سر اکابر عالم علاء دولت و دین - توئیکه رأی تو بر آفتاب طعنه زن است
شمارهٔ ١٢٨: سود دنیا و دین اگر خواهی - مایه هر دوشان نکو کاریست
شمارهٔ ١٢٩: شاعرانی که پیش ازین بودند - گر ز منشان بجاه برتری است
شمارهٔ ١٣٠: شنیدم صفات تو عاشق شدم - ندیده بدیده رخ فرخت
شمارهٔ ١٣١: شهریارا کامکارا یک سخن ز ابن یمین - بشنو و پاسخ بگو ای جان فدای پاسخت
شمارهٔ ١٣٢: شکر ایزد اگر نماند زرم - بحر طبعم هنوز پر گهرست
شمارهٔ ١٣٣: صاحبا همت تو یکچندی - بمواعید شادمانم داشت
شمارهٔ ١٣۴: صاحبا بنده را بخدمت تو - سخنی هست عرضه خواهم داشت
شمارهٔ ١٣۵: صاحبا گر چه از ضعیفی تن - می نیارم ببندگیت شتافت
شمارهٔ ١٣۶: صاحب اعظم کریم الدین سر گردنکشان - ایکه در مردی و رادی چون تو سر داری نخاست
شمارهٔ ١٣٧: صحت و امن هست و وجه معاش - گر نباشی شکور کفرانست
شمارهٔ ١٣٨: عالیجناب حضرت دستور شه نشان - کز وی بجاه گنبد گردون فروتر است
شمارهٔ ١٣٩: عماد دولت و دین ای وزیر زاده ملک - چه جای زاده که این کار پیشه و فن تست
شمارهٔ ١۴٠: فرزند خواجه در هنر از خواجه کمترست - گر چه بشکل و صورت و هیئت بسان اوست
شمارهٔ ١۴١: فخر آل مصطفی سید لطیف الدین توئی - آنکه پیش رأی پیرت عقل اول کودکیست
شمارهٔ ١۴٢: فاقه را کرده باشد استقبال - هر که ممسک بود بوقت حیات
شمارهٔ ١۴٣: فرزند و نور دیده من ایکه در سخن - داند خرد که مرتبه مهتری توراست
شمارهٔ ١۴۴: فرهاد خویش کرد مرا ماه چهره ئی - شیرین لبی که خسرو خوبان برزنست
شمارهٔ ١۴۵: عقل با روح قدس گفت که فردوس برین - هیچ دانی بخوشی بر چه مثال افتادست
شمارهٔ ١۴۶: گردش گردون دون آزاده ها را خسته کرد - کو دل ازاده ئی کز دست او مجروح نیست
شمارهٔ ١۴٧: کردم ز میان همگان عزم کناری - تایب شده یکباره ز چیزیکه حرام است
شمارهٔ ١۴٨: کسی گفت عزت بمال اندرست - که دنیا و دین را درم یاورست
شمارهٔ ١۴٩: کسی کو طریق تواضع رود - کند بر سریر شرف سلطنت
شمارهٔ ١۵٠: گر وعده ئی که داد مرا آصف زمان - یکبارگی مرا ز خاطر عاطر گذاشتست
شمارهٔ ١۵١: لطفی کن وز سگ صفتان آرزو ببر - کاندر نهاد گرگ شبانی میش نیست
شمارهٔ ١۵٢: گر چو سندان بود ترا دندان - چون کهن شد ز دردمندانست
شمارهٔ ١۵٣: گفتم بدل که غم مخور اندر جهان بسی - هر چند نظم حال تو بی اختلال نیست
شمارهٔ ١۵۴: گر مرا دور فلک کرد تهیدست چو سرو - نیم آزاده گرم بر دل از آن باری هست
شمارهٔ ١۵۵: گر جهانی ز دست تو برود - مخور اندوه آن که چیزی نیست
شمارهٔ ١۵۶: گر آسیای چرخ ترا آرد میکند - باید که همچو قطب نمائی در آن ثبات
شمارهٔ ١۵٧: لاله را گفتم ای پری پیکر - صورتت خوب و سیرتت نیکوست
شمارهٔ ١۵٨: ما بدوری فتاده ایم کنون - که عجائب درو فراوانست
شمارهٔ ١۵٩: مرد آزاده در میان گروه - گر چه خوشگوی و عاقل و داناست
شمارهٔ ١۶٠: ما را شکایتیست ز گردون دون نواز - کانرا چو دور او سرو پائی پدید نیست
شمارهٔ ١۶١: مرد بیمار کاحتما نکند - هیچ دانی که حال او چونست
شمارهٔ ١۶٢: من نگویم که از فوائد تو - هر زمانی دو صد فتوحم نیست
شمارهٔ ١۶٣: مرا بدرگه دولت پناه سرور عهد - که با جلالت قدرش سپهر اعلا نیست
شمارهٔ ١۶۴: مردمان با یکدیگر دائم نزاعی میکنند - از برای آنک دارند از دگر کس عاریت
شمارهٔ ١۶۵: مرا بلبل طبع شیرین نفس - کز آواز او عقل مدهوش گشت
شمارهٔ ١۶۶: مطبخی ایست ناگوار مرا - شهره گشته بآش پختن کست
شمارهٔ ١۶٧: منم ابن یمین ذاتی که او را - هزار و یک چو بشماری صفاتست
شمارهٔ ١۶٨: مدتی در طلب مال جهان کردم سعی - تا بآخر خبرم شد که ز نفعش ضررست
شمارهٔ ١۶٩: مرا نیمه نانی که در خور بود - بدست آورم از ره دهقنت
شمارهٔ ١٧٠: ما را حکایتی عجب افتاد با ملک - ناید بیان حالت آنهم بشرح راست
شمارهٔ ١٧١: مرا صورت از لغوه گر کج شود - چه نقصان رسد زان بمعنی راست
شمارهٔ ١٧٢: معنی طلب که بر در و دیوار صورتست - مغزست نزد مردم دانا هنر نه پوست
شمارهٔ ١٧٣: مرا مذهب اینست گیری تو نیز - همین ره گرت مردی و مردمیست
شمارهٔ ١٧۴: مخور ای ابن یمین غم چو وفاقت برسد - بحضور عم و خال و پدر و مادر نیست
شمارهٔ ١٧۵: نکند عمر خویشتن ضایع - هر که در عقل او قصوری نیست
شمارهٔ ١٧۶: وزیر مشرق و مغرب مگر نمیداند - که منصبی که مرا هست هیچکس را نیست
شمارهٔ ١٧٧: وزیر شاه نشان ای یگانه دو جهان - توئی که ذات تو مقصود از سه مولودست
شمارهٔ ١٧٨: والاضیاء دین توئی آنکس که آفتاب - در پیش رای انورت از ذره کمترست
شمارهٔ ١٧٩: هر که رنجی کشید و گنج نهاد - بضرورت به دیگران بگذاشت
شمارهٔ ١٨٠: هر یکی از شهان بوقت شکار - صید دیگر کند بقوت بخت
شمارهٔ ١٨١: هر که در کارها مشاوره کرد - گلبن باغ دولتش بشکفت
شمارهٔ ١٨٢: هر که در صبح از بگه خیزی - در دل از مهر حق چراع افروخت
شمارهٔ ١٨٣: هر که را در جهان همی بینی - گر گدائی و گر شهناهیست
شمارهٔ ١٨۴: هر چه داری بخور و بذل کن و باک مدار - که ترا طعنه زند کس که فلان متلافست
شمارهٔ ١٨۵: هر کس که حال دینی و عقبی شناخت او - زین بس ملول حال بدان سخت مایل است
شمارهٔ ١٨۶: هیچ دانی کز چه باشد عزت آزادگان - از سر خوان لئیمان دست کوته کردنست
شمارهٔ ١٨٧: هر کو درین زمانه طلبکار منصبی است - هیچ از نصاب عقل مر او را نصیب نیست
شمارهٔ ١٨٨: هنرمند باشد بسان گهر - که هر کس مر او را خریدار نیست
شمارهٔ ١٨٩: هر که موجود حقیقی را شناخت - ذات ایزد را بلا اشباه گفت
شمارهٔ ١٩٠: یکیست فاضل و دانا اصیل و پاک نسب - ولیک هیچ کسش در جهان ندارد دوست
شمارهٔ ١٩١: یک دو نوبت در جناب خسرو جمشید فر - آنکه یابد ملک ازو همچون تن از جان تربیت
شمارهٔ ١٩٢: با خرد گفتم که داری در جهان جائی چنان - کاندرو دلخسته ئی یکدم بر آساید ز رنج
شمارهٔ ١٩٣: غرمائی که داشتم زین پیش - که از ایشان بمن رسیدی رنج
شمارهٔ ١٩۴: هر که دارد کفاف عیش چنان - که نباشد بدیگری محتاج
شمارهٔ ١٩۵: هر که را دسترس بنقره و زر - باشد و بهره بر ندارد هیچ
شمارهٔ ١٩۶: منت ایزد را که هستم با قناعت همنشین - نیستم با کس رجوعی گر سقیمم گر صحیح
شمارهٔ ١٩٧: ایکه اندر شرب می ما را ملامت میکنی - شرب می از رشد باشد زان کزو گیرد سماح
شمارهٔ ١٩٨: یکی گفت صبح مشیبت دمید - تو در خواب غفلت زهی بی فلاح
شمارهٔ ١٩٩: هر که او بر چار مطلوب از مطالب قادرست - دستگاهش در شرف باشد بهر جائی فسیح
شمارهٔ ٢٠٠: گرت از شهد و شکر ذوقی هست - چیست بی چاشنی معنی هیچ
شمارهٔ ٢٠١: ایدوستان بکام دلم نیست روزگار - آری زمانه دشمن اهل هنر بود
شمارهٔ ٢٠٢: الهی مرا چون سرای سپنج - سرانجام باید بغیری سپرد
شمارهٔ ٢٠٣: ایدل اگر روزی دو سه دنیا نباشد بر مراد - خوش باش کاحوال جهان زانسانکه آید بگذرد
شمارهٔ ٢٠۴: ای خردمند چو روزی ز جهان خواهی رفت - مدت عمر تو گر پنجه و گر صد باشد
شمارهٔ ٢٠۵: ای دل ار چند در سفر خطرست - کس سفر بیخطر کجا یابد
شمارهٔ ٢٠۶: ای دل از احداث روزگار نگردی - بد کنش و زشتخو که نیک نباشد
شمارهٔ ٢٠٧: اتفاقم شب دوشین بوثاقی افتاد - کاندرو بود حریفی صنمی حور نژاد
شمارهٔ ٢٠٨: ایدل ایام مستیت بگذشت - بعد از اینت بهوش باید بود
شمارهٔ ٢٠٩: اصلت ایدل چو ز خاکست بلندی مطلب - عنصر خاک نه مایل سوی پستی باشد
شمارهٔ ٢١٠: ایخداوند ایکه از رفعت همای همتت - بر فراز گنبد گردون نشیمن ساز کرد
شمارهٔ ٢١١: ای شه کامران وجیه الدین - ای چو نام تو طالعت مسعود
شمارهٔ ٢١٢: آسمان قدر وزیرا چو تو بر روی زمین - تا زمان هست نبودست و بزرگی نبود
شمارهٔ ٢١٣: ایخسرویکه خسرو سیارگان سزد - در پیش رای انورت از جمله عبید
شمارهٔ ٢١۴: ایدل مدار چشم کرم ز اهل روزگار - کانها که بوده اند کریمان نمانده اند
شمارهٔ ٢١۵: آمد مه صیام که بر آصف زمان - این و چنین هزار دگر هم خجسته باد
شمارهٔ ٢١۶: اهل دنیا سه فرقه بیش نیند - چون طعام اند و همچو دارو و درد
شمارهٔ ٢١٧: امیر و خواجه منعم کسی تواند بود - که پای همت بر فرق فرقدان دارد
شمارهٔ ٢١٨: اگر اقلیم قناعت شودت زیر نگین - پادشاهان جهان جمله گدای تو شوند
شمارهٔ ٢١٩: از ابن یمین سؤال کردند - آنها که ره نجات جویند
شمارهٔ ٢٢٠: انصاف فلک بین که درینمدت اندک - چه شور برانگیخت ز بیداد و چه شر کرد
شمارهٔ ٢٢١: ای دل آخر ترا که باد هوس - بر تن زار ناتوان باشد
شمارهٔ ٢٢٢: آنها که داشتند شدند و گذاشتند - زانسان گذاشتند که گوئی نداشتند
شمارهٔ ٢٢٣: از طبیبی شنیده ام روزی - کاوستاد بزرگ بود آن مرد
شمارهٔ ٢٢۴: آصف ثانی علاء دولت و دین - چون سلیمان جهان بکام تو باد
شمارهٔ ٢٢۵: ایدل غم جهان مخور این نیز بگذرد - دنیا چو هست بر گذر این نیز بگذرد
شمارهٔ ٢٢۶: ایدل آسوده همی باش که باکی نبود - گر بروی تو حسودی بحسد می نگرد
شمارهٔ ٢٢٧: ای نسیم صبحدم بگذر بخاک درگهی - کز جلالت با سپهر هفتمین پهلو زند
شمارهٔ ٢٢٨: ایخرد مند اگر شراب خوری - با تو گویم که چونش باید خورد
شمارهٔ ٢٢٩: اقبال را بقا نبود دل بر او مبند - عمری که در غرور گذاری هبا بود
شمارهٔ ٢٣٠: ایدل چو ممکنست که روزی بشب بری - کایام جز بکام تو یک گام نسپرد
شمارهٔ ٢٣١: ای وزیری که بر رای جهان آرایت - هیچ رازی پس این پرده پیروزه نماند
شمارهٔ ٢٣٢: ایدل چه میکنم وطنی را که اندرو - هر دم هزار غصه ز هر سو بمن رسد
شمارهٔ ٢٣٣: ایدل آگه نیستی کز پیکرت باد فنا - ناگه انگیزد غباری چون ز میدان گرد گرد
شمارهٔ ٢٣۴: اول نظرم کامد بر دنبه لرزانش - گفتم که ازو هرگز یک موی کجا روید
شمارهٔ ٢٣۵: اگر باید ایدل که تا آبروی - میان بزرگانت باقی بود
شمارهٔ ٢٣۶: بدان گروه بخندد خرد که بر بدنی - که روح دامن ازو درکشید میگریند
شمارهٔ ٢٣٧: بمیدان اظهار مردانگی - بنزد خردمند مرد آن بود
شمارهٔ ٢٣٨: بزیارت بر اصحاب مناصب کم رو - گر نخواهی که ز اعزاز تو چیزی کاهند
شمارهٔ ٢٣٩: بهترین مراتب آن باشد - کان بفضل و هنر بدست آید
شمارهٔ ٢۴٠: ببزم آصف جمشید رتبت - گهی کابن یمین از پا نشیند
شمارهٔ ٢۴١: بغربت ار چه سپهرم بدان صفت دارد - که سوی حضرت شاهم همیشه راه بود
شمارهٔ ٢۴٢: با خرد گفتم ای مدبر کار - که بدانش چو تو نشان ندهند
شمارهٔ ٢۴٣: باغبانی بنفشه می انبود - گفتم ای گوژ پشت جامه کبود
شمارهٔ ٢۴۴: بر اوج فلک رایت سروری را - ز جمع بزرگان کسی میرساند
شمارهٔ ٢۴۵: ببخش آنچه دستت بدان میرسد - گرت دست بخشش بجان میرسد
شمارهٔ ٢۴۶: برو ایدوست مپندار که اندر همه عمر - از خط و شعر ترا هیچ گره بگشاید
شمارهٔ ٢۴٧: بشمس دولت و دین مفخر زمان و زمین - سلام من که رساندم پیام من که برد
شمارهٔ ٢۴٨: بوستان گل فضل و گل بستان هنر - سیف دین ای ز وجود تو هنرها موجود
شمارهٔ ٢۴٩: پدر که مرقد او باد تا ابد پر نور - خیال خود شب دوشین مرا بخواب نمود
شمارهٔ ٢۵٠: پنج روزیکه در کشاکش غم - در سرای سپنج خواهی بود
شمارهٔ ٢۵١: پیش ازین گر قدسیان با یکدیگر - راز میگفتند گوشم میشنید
شمارهٔ ٢۵٢: پایم چو بسته نیست بجائی روم کزو - هر دم نسیم باد بهاری بمن رسد
شمارهٔ ٢۵٣: پنجروزی که حیاتست چنان باید زیست - با خلایق که کم و بیش ثنائی ارزد
شمارهٔ ٢۵۴: بزر کزاده اگر چند کودکش بینی - گرش جفا کنی از کارهای هرزه بود
شمارهٔ ٢۵۵: تا شتابان بر فراز خاک خواهد بود باد - تا ز آب آتش نخواهد هیچ وقتی دید داد
شمارهٔ ٢۵۶: ترا فضل بر دیگران بیش از آن نیست - که تو میدهی چیز و او میستاند
شمارهٔ ٢۵٧: چون سفیهی ترا بیازارد - آن دمش گر ادب نیاری کرد
شمارهٔ ٢۵٨: تا بود در سرت کلهداری - یکدمت بی صداع نگذارند
شمارهٔ ٢۵٩: چو دولت خواهد آمد بنده ایرا - همه بیگانگانش خویش گردند
شمارهٔ ٢۶٠: چه عادتست که انباء دهر هر قومی - کرم بلاف ز عهد گذشته وا گویند
شمارهٔ ٢۶١: چند گوئی که دولت و دولت - زینهوس تو هلاک خواهی شد
شمارهٔ ٢۶٢: چه گویم گردش گردون دون را - که خس را بر سر اوج آسمان برد
شمارهٔ ٢۶٣: جمعی که شاعران جهانشان ستوده اند - کز قدر پای بر سر افلاک سوده اند
شمارهٔ ٢۶۴: جهان کشور دانش شه ممالک فضل - جمال دولت و دین صاحب کریم نژاد
شمارهٔ ٢۶۵: جلال دولت و دین یونس ایجهان کرم - توئی که چون تو جوانمرد چرخ پیر ندید
شمارهٔ ٢۶۶: جاهل از بهر که و هیزم و بهر علفست - نه بدان پایه که بر صدر بزر کیش برند
شمارهٔ ٢۶٧: حکیم ملت و دین را زمن پیام برید - که دوستان حق صحبت نگاه داشته اند
شمارهٔ ٢۶٨: حاسد بد سکال باری کیست - او بمیزان من چه می سنجد
شمارهٔ ٢۶٩: حبذا روزگار بیعقلان - کز خرابی عقل آبادند
شمارهٔ ٢٧٠: چون جامه چرمین شمرم صحبت نادان - زیرا که گران باشد و تن گرم ندارد
شمارهٔ ٢٧١: خداوندا ز هر احسان که با ما - نمودی در ضیافتخانه جود
شمارهٔ ٢٧٢: خدیو کشور را دی بهاء دولت و دین - توئی که ابر کفت لؤلؤ خوشاب دهد
شمارهٔ ٢٧٣: خرد را دوش میگفتم بخلوت - که ای بیدار دل پیر مجرد
شمارهٔ ٢٧۴: خلق خدا که خدمت دادار میکنند - هستند بر سه قسم که این کار میکنند
شمارهٔ ٢٧۵: خیمه بوالعجبی زد فلک شعبده باز - هر دم از پرده برون نقش دگر گون آرد
شمارهٔ ٢٧۶: خلعت شاه جهان بر شهریار شرق و غرب - تا قیامت بر مراد دوستان فرخنده باد
شمارهٔ ٢٧٧: دی یکی گفت که در مجلس دستور جهان - هر چه خواهد دلت آن نیست که حاصل نشود
شمارهٔ ٢٧٨: در باب من ز روی حسد یک دو نا شناس - دمها زدند و کوره تزویر تافتند
شمارهٔ ٢٧٩: دو دوست با هم اگر یکدلند در همه حال - هزار طعنه دشمن به نیم جو نخرند
شمارهٔ ٢٨٠: دمی نمیگذرد کاین دل کباب مرا - زمانه زاتش هجران کبابتر نکند
شمارهٔ ٢٨١: دامن مرد کاهلی چو گرفت - گله از گردش زمانه کند
شمارهٔ ٢٨٢: دشمنی دوسترویم افتادست - که ز هسیتش نیست خواهم شد
شمارهٔ ٢٨٣: در قصه شنیده ام که ابلیس - روزی سه هزار تیز میداد
شمارهٔ ٢٨۴: دو سه روزی که زندگانی تست - هیچ دانی که چون همی گذرد
شمارهٔ ٢٨۵: در اینزمانه ندانم کسی ز اهل خرد - نظر بدوزد و بهر طمع زبون نشود
شمارهٔ ٢٨۶: در اقبال و ادبار گردون دون - رگ جان تدبیرها بگسلد
شمارهٔ ٢٨٧: دوش در تنگنای عقل مرا - با خرد صحبت اتفاق افتاد
شمارهٔ ٢٨٨: دلا بار گران بر گردن جان - منه چندان که چندانی نیرزد
شمارهٔ ٢٨٩: در جهان کهن از عامه نو کیسه بسی است - که یکی ز آنهمه بر خوان پدر کاسه ندید
شمارهٔ ٢٩٠: در جهان با مردمان دانی که چون باید گذاشت - آنقدر عمریکه دارد مردم آزاد مرد
شمارهٔ ٢٩١: در جهان هر جا که هست آزاده ئی - بار غم از تنگدستی میکشد
شمارهٔ ٢٩٢: رای مخدوم که از عالم غیب آگاهست - حال من بنده کماهی بیقین میداند
شمارهٔ ٢٩٣: روزگاری که ز کس هیچ گزندت نرسد - و اندرو وجه معاشی بنظامت باشد
شمارهٔ ٢٩۴: رزق مقسومست و وقت آن معین کرده اند - بیش از آن و پیش ازین واصل نمیگردد بجهد
شمارهٔ ٢٩۵: ز راه بیخردی گفت بو الفضولی دی - مرا چو دید که جز میل انزوا نبود
شمارهٔ ٢٩۶: ز من بخدمت مخدوم من فتوح الله - که باد سایه عالیش تا ابد ممدود
شمارهٔ ٢٩٧: زین پیشتر برین لب آب و کنار جوی - آزادگان چو سوسن و چون سرو بوده اند
شمارهٔ ٢٩٨: سالها خاطر مرا ز نشاط - هیچ پروای قیل و قال نبود
شمارهٔ ٢٩٩: سر اکابر عالم نظام ملت و دین - توئیکه چون تو پسر مادر زمانه نزاد
شمارهٔ ٣٠٠: سفید بود مرا روی و خال و موی سیاه - زمانه بین بدل هر یکی چگونه نهاد
شمارهٔ ٣٠١: سکه ئی کاندر سخن فردوسی طوسی نشاند - تا نپنداری که کس از زمره فرسی نشاند
شمارهٔ ٣٠٢: شکرها واجب که نفس سرکش بدخوی را - رایض عقلم بزیر زین همت رام کرد
شمارهٔ ٣٠٣: شادی هر که کدخدای شود - چند روزی چو عهد گل باشد
شمارهٔ ٣٠۴: شبی بلطف ز پیر خرد بپرسیدم - بدانخیال که در خاطرم مصور شد
شمارهٔ ٣٠۵: شهریار جهان طغایتمور - شاه سیارگان غلام تو باد
شمارهٔ ٣٠۶: شاها کمینه بنده میمون جناب تو - کز کائنات حضرت عالیت را گزید
شمارهٔ ٣٠٧: شهریارا بدان خدای که او - از جهانت گزید و شاهی داد
شمارهٔ ٣٠٨: شنیده ام که در ایام بعد هر بندی - دری گشاید و مردم از آن رسد بمراد
شمارهٔ ٣٠٩: صبر در کارها چه نیک و چه بد - از علامات بخردی باشد
شمارهٔ ٣١٠: ضیاء دولت و دین ایکه ما در ارکان - بصد قران چو تو فرزند نامور نارد
شمارهٔ ٣١١: طالع من ببین که از پی آب - گر روم سوی بحر بر گردد
شمارهٔ ٣١٢: طالعی بس عجبست ابن یمین را که مدام - با وی اولاد زمان بی سببی بد باشند
شمارهٔ ٣١٣: طمع مدار که راه صلاح گیرد پیش - هر آنکه عادت بد با گلش سرشته شود
شمارهٔ ٣١۴: ظالمی را خانه غارت کرد روزی کافری - خلق را دیدم که مالش را بغارت میبرند
شمارهٔ ٣١۵: عقل گویدم از عالم وحدت مگذر - که بسی دوست نما دشمن بد خواه بود
شمارهٔ ٣١۶: عوانرا آشنا مشمر تو روزی - بتخصیصی ز تو بیگانه گردد
شمارهٔ ٣١٧: عید نو کائینه دلها ز زنگ غم زدود - بر وزیر شهنشان فرخنده و پیروز باد
شمارهٔ ٣١٨: هر که را داد نعمتی ایزد - او ازو نی چشاند و نه چشد
شمارهٔ ٣١٩: کریم زاده چو مفلس شود در او پیوند - که شاخ گل چو تهی گشت بارور گردد
شمارهٔ ٣٢٠: غیاث دولت و دین آنکه طوطی جانرا - ز شکر سخن خوش اداش چینه بود
شمارهٔ ٣٢١: غلام همت آنم که همچو باد سحر - ز بار معصیت خود چو بید میلرزد
شمارهٔ ٣٢٢: غم فرزند خوردن از جهل است - که خدا این و آنش می ندهد
شمارهٔ ٣٢٣: فلک آنست که یکروز بپایان نبرد - تا دلم را ببلای چو شبی نسپارد
شمارهٔ ٣٢۴: فریاد از اینجهان که خردمند را ازو - بهره بجز نوایب و حرمان نمیرسد
شمارهٔ ٣٢۵: قصه پر غصه بر درگاه خاتون جهان - عرضه دارم گر ز راه مکرمت اصغا کند
شمارهٔ ٣٢۶: که داند که در وحدت و انزوا - چه آسایش جان بمن میرسد
شمارهٔ ٣٢٧: کسی کو خموش است و پشمینه پوش - میان خلایق سروشی کند
شمارهٔ ٣٢٨: کار چون سخت گشت بر بنده - فضل حق زود دستگیر شود
شمارهٔ ٣٢٩: کی تواند بود بی وجه معاش - هر که اندر عالم هستی بود
شمارهٔ ٣٣٠: گر ز من اقران بثروت فایق اند - گو همی باشید و بادا بر زیاد
شمارهٔ ٣٣١: گروهی جوانان نوخاسته - در کینه کهنه ئی میزنند
شمارهٔ ٣٣٢: گردون دون بتهمت فضل و هنر مرا - هر لحظه بیگناه عذابی دگر کند
شمارهٔ ٣٣٣: گر چه دور فلک سفله نوازم همه عمر - بگمان هنر و فضل مشوش دارد
شمارهٔ ٣٣۴: گر سیم و زری بقرض یابی - بستان منگر گرانی سود
شمارهٔ ٣٣۵: گرم بدست فتد ساقی سمن ساقی - که بر لطافت طبعش وثوق من باشد
شمارهٔ ٣٣۶: کسیکه اهل خرد باشد آن سزد از وی - که همچو روغن از آب از شراب بگریزد
شمارهٔ ٣٣٧: کنجی که در او گنجش اغیار نباشد - کس از تو و بر تو ز کس آزار نباشد
شمارهٔ ٣٣٨: گفتند که صحبت بزرگان - از رنج نیاز وا رهاند
شمارهٔ ٣٣٩: گر پرسدت کسی که بر آتش چه افکنند - از بهر چشم زخم بهر جا بگو سپند
شمارهٔ ٣۴٠: گر نبندی کمر بخدمت خود - خدمت دیگرانت باید کرد
شمارهٔ ٣۴١: کسی بمدح و ثنای برادران عزیز - ز عیب خویش نباید که بیخبر باشد
شمارهٔ ٣۴٢: گفتیم بکوشش بتوان یافت در آفاق - یاری که توانیم همه عمر بهم بود
شمارهٔ ٣۴٣: گر کریمی بدولتی برسد - دشمنانرا همیشه بنوازد
شمارهٔ ٣۴۴: گر تو یادم کنی و ور نکنی - من ز اخلاص کم نخواهم کرد
شمارهٔ ٣۴۵: گرم گردون گردان چند روزی - بسر ز آنسان که میباید نگردد
شمارهٔ ٣۴۶: گر کم بدرت آیم معذور همی دارم - کانرا که بسی بینند هجرش ز خدا خواهند
شمارهٔ ٣۴٧: گر بمثقال ذره ئی بد و نیک - آورد فعلت از عدم بوجود
شمارهٔ ٣۴٨: گر چه فرزندان جسمانی سه چارم هست لیک - از حیات و موتشان هرگز نه غمگینم نه شاد
شمارهٔ ٣۴٩: مرا دو یار جهاندیده و دو همزادند - که یکزمان نتوانم گزیر ازایشان کرد
شمارهٔ ٣۵٠: مرد دنیا طلب از غایت نادانی خویش - ببرد با خود از اینجا چو رود سوزی چند
شمارهٔ ٣۵١: من ابن یمینم که چون طبع من - سخن را بدانش اساسی کند
شمارهٔ ٣۵٢: مرا دوستی کو که با دشمنم - بگوید که این نکته میدار یاد
شمارهٔ ٣۵٣: منه بر جهان دل که معشوق تست - که او چون تو عاشق فراوان کشد
شمارهٔ ٣۵۴: مرد باید بهر کجا باشد - عزت خویشتن نگهدارد
شمارهٔ ٣۵۵: مرد فرزانه کز قضا ترسد - عجب ار فکر او خطا نبود
شمارهٔ ٣۵۶: محیط و مرکز افضال زین ملت و دین - توئیکه چون تو جوانبخت چرخ پیر ندید
شمارهٔ ٣۵٧: مکن هرگز ستم بر زیر دستان - که ایشان چون تو حق را بندگانند
شمارهٔ ٣۵٨: مرد باید که در جهان خود را - همچو شطرنج باز پندارد
شمارهٔ ٣۵٩: مرا از هر چه در عالم هنر هست - مر او را از ندامت میشمارد
شمارهٔ ٣۶٠: مرد آزاده بگیتی نکند میل دو چیز - تا همه عمر وجودش بسلامت باشد
شمارهٔ ٣۶١: مراست صد هنر و نیست زر بدین عیبم - اگر تو طعنه زنی بیهنر نخواهم شد
شمارهٔ ٣۶٢: ملامتم مکنید ار نبید مینوشم - که رستگاری آزادگان بود ز نبید
شمارهٔ ٣۶٣: مرا که طوطی شکر فشان گلشن قدس - چو پیش بلبل نطق اوفتد پر اندازد
شمارهٔ ٣۶۴: نسیم باد صبا کیست جز تو کز بر من - بنزد خواجه رسالت گذار خواهد بود
شمارهٔ ٣۶۵: نظام دولت و دین آنکه عدل شامل او - زمانه را بخوشی همچو باغ رضوان کرد
شمارهٔ ٣۶۶: نهال باغ وزارت علاء دولت و دین - چو سرو بر چمن ملک سر فراز افتاد
شمارهٔ ٣۶٧: ناصر دولت و دین شاه ابوبکر علی - که بحال دل محنت کش ما باز رسد
شمارهٔ ٣۶٨: نه بکوشش در است روزی خلق - نه بجد و بجهد داد ستند
شمارهٔ ٣۶٩: نوشته یافتم امروز بر دری بیتی - کزو دلم همه خون گشت و دیده ام پر درد
شمارهٔ ٣٧٠: وزیر کشور چارم غیاث دولت و دین - توئی که رای تو صد ملک را بیاراید
شمارهٔ ٣٧١: هر که در اصل بد نهاد افتاد - هیچ نیکی ازو مدار امید
شمارهٔ ٣٧٢: هر که انبای جنس را خواهد - که سر و سرور خودش دانند
شمارهٔ ٣٧٣: هر بلا کز قضای بد باشد - ببزرگان روزگار رسد
شمارهٔ ٣٧۴: هر کرا با خود مصاحب میکنی - بنگرش تا خویشتن چون میزید
شمارهٔ ٣٧۵: هر که را داد نعمتی ایزد - و او از و نی چشاند و نه چشد
شمارهٔ ٣٧۶: هر آن کش خرد رهنمایست و رهبر - بگیتی ره و رسم صحبت نورزد
شمارهٔ ٣٧٧: هنر بباید و رادی و مردمی و خرد - بزرگزاده نه آنست کو درم دارد
شمارهٔ ٣٧٨: هیچ رنجی بتر ز غربت نیست - گر چه کامل شود بغربت مرد
شمارهٔ ٣٧٩: هر که از بهر خود نگفت سخن - بهر غیرش سخن بجان شنوند
شمارهٔ ٣٨٠: هر که دل بر اصابت خیرات - ببد و نیک مطمئن نکند
شمارهٔ ٣٨١: همی شد رهی دی بنزد بزرگی - بدان تا دمی حق صحبت گذارد
شمارهٔ ٣٨٢: هر چه رزق تو باشد ای درویش - بیقین دان کسی نخواهد خورد
شمارهٔ ٣٨٣: یا رب چه موجبست که روزی نگفت شاه - کابن یمین بیدل شیدا چه میخورد
شمارهٔ ٣٨۴: یا رب که میرود سوی اعیان روزگار - آنها که راه فضل فراوان سپرده اند
شمارهٔ ٣٨۵: یسار ار چه کم گشت ابن یمین را - بمقدار خود از مروت نکاهد
شمارهٔ ٣٨۶: ای نسیم صبحدم از راه لطف - خواجه یوسف را ز من پیغام بر
شمارهٔ ٣٨٧: اقامت در خراسان گشت مشکل - شد اینجا مشرب عشرت مکدر
شمارهٔ ٣٨٨: ای سروریکه از تو عدو و ولی تو - این تاج دار آمد و آن گشت تاجدار
شمارهٔ ٣٨٩: ای باد صبحدم گذری کن ز راه لطف - بر خاک آستانه سحبان روزگار
شمارهٔ ٣٩٠: ای شهنشاه بختیار که هست - در همه کار دولتت یاور
شمارهٔ ٣٩١: اهل خرد که دنیی فانی طلب کنند - جز بر سه چیز نیست در آن حالشان نظر
شمارهٔ ٣٩٢: ای پسر همنشین اگر خواهی - همنشینی طلب ز خود بهتر
شمارهٔ ٣٩٣: اگر پاک طبعی و پاکیزه کار - توقع بدرگاه دو نان مبر
شمارهٔ ٣٩۴: ای نسیم صبحدم از بخت نیک ار باشدت - بر در گیتی پناه خسرو عادل گذار
شمارهٔ ٣٩۵: ابن یمین دریغ یساری نیافتست - بر قدر همتی که بدو داد کردگار
شمارهٔ ٣٩۶: ایدل نصیحتم بشنو تا برون بری - گوی مراد از خم چو کان روزگار
شمارهٔ ٣٩٧: ای همای همت عالی تو - کر کسان چرخ را کرده شکار
شمارهٔ ٣٩٨: ای نسیم صبحدم ز آنجا که لطف تست خیز - رنجه شو بگذر بدر گاه شه گردون سریر
شمارهٔ ٣٩٩: ای نسیم سپیده دم بر خیز - وز سر لطف یک قدم بردار
شمارهٔ ۴٠٠: شهریارا آن شنیدستی که روزی در شکار - شاه کسری کرد سوی پیر دهقانی گذر
شمارهٔ ۴٠١: ایدل ازینجهان دلازار در گذر - وز تنگنای گنبد دوار در گذر
شمارهٔ ۴٠٢: بنگر چه سرخ چشمی و شوخی همیکند - با من کبود روی سپهر سیاه کار
شمارهٔ ۴٠٣: با خرد در حجره دل دوش صحبت داشتم - شکوه ها میکردم از دوران این نیلی حصار
شمارهٔ ۴٠۴: با عطارد گفتم آخر با تو دارم نسبتی - چند بد مهری کنی به زین غم کارم بخور
شمارهٔ ۴٠۵: باشد لئیم در نظر عقل چون شبه - بیقیمت و کریم بود پر بها چو در
شمارهٔ ۴٠۶: بر بساط امیر عز الدین - قصه ئی راست میکنم تقریر
شمارهٔ ۴٠٧: بتجرید در شهر من شهره ام - چه گفتم خود از من بود شهره شهر
شمارهٔ ۴٠٨: برهان دین و حجت اسلام خواجه نصر - ای منظر تو مظهر الطاف کردگار
شمارهٔ ۴٠٩: چو از جهان و ز اهل جهان نداری بهر - جهان و هر چه در او هست جمله بادا نگار
شمارهٔ ۴١٠: چونکه سفر جزم کرد خسرو جمشید فر - باد نگهبان خدا در سفرش از خطر
شمارهٔ ۴١١: چهار رکن جهانرا بساط نرد انگار - خلایقش چو حریفان مشتغل بقمار
شمارهٔ ۴١٢: پیر مردی زنی جوان میخواست - گفتمش ترک این هوس خوشتر
شمارهٔ ۴١٣: پرهیز کن ز صحبت ارباب لوم از آنک - گردند از لئام کریمان اثر پذیر
شمارهٔ ۴١۴: تا شدست این قصر خرم بزمگاه شهریار - ای بسا خجلت که دارد زو بهشت کردگار
شمارهٔ ۴١۵: چو دنیا کند با تو بخشش تو نیز - ببخشش که گردان بود روزگار
شمارهٔ ۴١۶: چون روزگار هست بتصحیف روز کار - پس روز کار خواندنش به که روزگار
شمارهٔ ۴١٧: حضرت اصحاب دنیا را مثالی گفته اند - عرضه دارم گر چه بعضی را نیاید دلپذیر
شمارهٔ ۴١٨: خرم آزاده ئی که نشناسد - کسش اندر جهان ز جمع بشر
شمارهٔ ۴١٩: خداوند دریا دل ای آنکه یافت - ز جود تو جان خلایق سرور
شمارهٔ ۴٢٠: خیز ای نسیم باد صبا از طریق لطف - بر درگه سپهبد ما ز ندران گذر
شمارهٔ ۴٢١: دوش با خود نفسی مصلحت دنیا را - میزدم هندسه ئی در بدو در نیک امور
شمارهٔ ۴٢٢: دی مرا دوستی که مایل بود - دائمش خاطر خطیر بشعر
شمارهٔ ۴٢٣: در باب تواضع آنچه دانی - با خلق جهان بجای می آر
شمارهٔ ۴٢۴: روزی که فتوحی رسد از عالم غیبت - آن روز مبارک شمر و فال نکو گیر
شمارهٔ ۴٢۵: زین همدمان فغان که همه مار ماهیند - صورت بسان ماهی و سیرت بسان مار
شمارهٔ ۴٢۶: ز حالم نیست آگه کس که چون من - برنجم زین سپهر سخت پیکار
شمارهٔ ۴٢٧: ز دانای صانع مشو نا امید - که گردد مبدل غمت با سرور
شمارهٔ ۴٢٨: زمستان و پیری و بیحاصلی - بدینصورت ار کرد باید سفر
شمارهٔ ۴٢٩: سر افاضل عالم امام عبدالحی - ز هی بخامه گهر پاشتر ز ابر مطیر
شمارهٔ ۴٣٠: شکر انعام حاتم ثانی - مخلص الملک یونس طاهر
شمارهٔ ۴٣١: شنیدم که عیسی علیه السلام - تضرع کنان گفت کای کردگار
شمارهٔ ۴٣٢: شاه جهان طغایتمور خان تاجبخش - کز قدر و جاه بر سر کیوان نهد سریر
شمارهٔ ۴٣٣: شرف دولت و دین مشرف دیوان هنر - آن منوچهر که خجلت ده مینوست بچهر
شمارهٔ ۴٣۴: شکرها میکنم در این ایام - که تهیدست گشته ام چو چنار
شمارهٔ ۴٣۵: شرف مرد بعلمست و کرامت بسجود - نیست بیعلم و عمل هیچکسی را مقدار
شمارهٔ ۴٣۶: شکر نعمت ز کفر وا دارد - اینچنین خوانده ایم در اخبار
شمارهٔ ۴٣٧: صاحبا مدتیست تا کردم - خدمتت آنچنانک بد مقدور
شمارهٔ ۴٣٨: صاحبا بنده اگر جرمی کرد - ناوک قهر تو در شست مگیر
شمارهٔ ۴٣٩: صاحب اعظم جلال ملک و دین یونس که باد - انجم و افلاک را گرد مدار او مدار
شمارهٔ ۴۴٠: صحبت نیکان بود مانند مشک - کز نسیمش مغز جان یابد اثر
شمارهٔ ۴۴١: صاحب اعظم غیاث ملک و دین هندو کزو - وعده شیرین بگیتی ماند خواهد یادگار
شمارهٔ ۴۴٢: طبع انسانی بدان مفطور شد - کو ز دنیا وی نخواهد گشت سیر
شمارهٔ ۴۴٣: عمر تا کی چنین بریم سر - حاصل روزگار بوک و مگر
شمارهٔ ۴۴۴: علاء دولت و دین آن وزیر شاه نشان - که میدهد دل و دستش چو بحر و کان گوهر
شمارهٔ ۴۴۵: فلک سرگشته کرد ابن یمین را - فکندش در ره ایوار و شبگیر
شمارهٔ ۴۴۶: کسی خوش بر آید در این روزگار - که باشد بدستش یکی از سه کار
شمارهٔ ۴۴٧: کردگارا بعذاب ار چه که بس نزدیکم - از در مغفرت خویش مگردانم دور
شمارهٔ ۴۴٨: کاری که لطف پای نهد در میان آن - آید بسان زر طلا پاک و بی عیار
شمارهٔ ۴۴٩: کریم الدین تو آن پهلو نژادی - که گردانرا بتو باشد تفاخر
شمارهٔ ۴۵٠: منت ایزد را که باز افکند چتر شهریار - بر سر اهل خراسان سایه خورشید وار
شمارهٔ ۴۵١: مجلس نوئین اعظم خسرو جمشید فر - سرور گیتی ایسن قتلغ امیر بحر و بر
شمارهٔ ۴۵٢: مرا نام اگر نیک و گر بد بود - چو رفتم از آنم چه فخر و چه عار
شمارهٔ ۴۵٣: من نیم در بند افزونی طلب کردن ولی - رأی شه داند که باشد از کفافی ناگزیر
شمارهٔ ۴۵۴: کریمان گر بدست راست بخشند - گه بخشش یکی از زر و دینار
شمارهٔ ۴۵۵: هر که مدح اندرو اثر نکند - فکرت هجو او مکن زنهار
شمارهٔ ۴۵۶: نزد اهل زمانه از که و مه - گر عبیدند جمله گر احرار
شمارهٔ ۴۵٧: نیست مغبون نبزد عقل کسی - که بزرگی خرد بسیم و بزر
شمارهٔ ۴۵٨: نا کسانیکه درین دور حریفان تواند - هر یکی را چو صراحی سوی جامست نظر
شمارهٔ ۴۵٩: همانا که شاهنشه بی نظیر - کزو تازه شد رسم تاج و سریر
شمارهٔ ۴۶٠: ای باد صبحدم گذری کن ز راه لطف - بر حضرتی چو کعبه اسلامیان عزیز
شمارهٔ ۴۶١: اگر کار ابن یمین را فلک - بکام دل او نسازد بساز
شمارهٔ ۴۶٢: اگر تنعم و دولت دهد بپوش و بخور - بدوستانت بده آنچه از تو ماند باز
شمارهٔ ۴۶٣: بگوش هوش بشنو نکته ئی خوب - و گر داری خرد دستور خود ساز
شمارهٔ ۴۶۴: گر ترک طمع کنی نباشد - ایدل زکست هراس هرگز
شمارهٔ ۴۶۵: گر که سیم و زر بسیار بود نادانرا - مرد داناش بمردم نشمارد هرگز
شمارهٔ ۴۶۶: یعلم الله که در امور معاش - نرود خاطر من از پی آز
شمارهٔ ۴۶٧: آنکه کارش ز ابتدا تا انتها - یاوگی و هرزه گوئی بود و بس
شمارهٔ ۴۶٨: بلبل گلشن قدسم شده از جور فلک - بیگنه بسته زندان و گرفتار قفس
شمارهٔ ۴۶٩: پنج روزی که درین توده خاکت وطنست - بتف آتش سودا چه پزی دیک هوس
شمارهٔ ۴٧٠: خواهی که خوار می نشوی ایعزیز من - هرگز به دم کسی نزنی پیش کس نفس
شمارهٔ ۴٧١: دیگر نروم بر در مخلوق ازین پس - آسیمه سری تا بکی امبارم ازین پس
شمارهٔ ۴٧٢: دوش خرد گفت بروح القدس - کز تو سؤالم همه اینست و بس
شمارهٔ ۴٧٣: ز اقتضای دور گردون گر پدید آید ترا - چند روزی در جهان بر قول و فعلی دسترس
شمارهٔ ۴٧۴: سعی در تنقیص قدر خویش کرد - هر که کرد اهمال در تکمیل نفس
شمارهٔ ۴٧۵: صاحبا چون یمین دولت و دین - کرد خالی ز مرغ روح قفس
شمارهٔ ۴٧۶: گر کسی از روزگار اکنون شکایت میکند - بنده باری زو ندارد غیر شکر بیقیاس
شمارهٔ ۴٧٧: مدتی شعر بهر گونه که آمد گفتم - لفظ و معنیش بدانسان که پسندد همه کس
شمارهٔ ۴٧٨: کسی که چشم کرم دارد از اکابر عصر - نظر بحالت او میکنم ز روی قیاس
شمارهٔ ۴٧٩: هر کرا همت بلند بود - راه یابد بمنتهای بیوس
شمارهٔ ۴٨٠: آن دل که داشتم ز وی آزادگی طمع - در چار میخ طبع گرفتار دیدمش
شمارهٔ ۴٨١: ای بسا فیلسوف کارآگاه - که بمردی ببرد کار از پیش
شمارهٔ ۴٨٢: از حسد نا اهلم ار گوید بدی - زان بود کز من بدل دردیستش
شمارهٔ ۴٨٣: آنکس که مهیا بودش وجه معاش - وز دور فلک نباشدش هیچ خراش
شمارهٔ ۴٨۴: اول ببین مواقع اقدام خویشتن - در نه قدم از آن پس و با احتیاط باش
شمارهٔ ۴٨۵: بستم احرام آستانه شاه - بامید سخاوت عامش
شمارهٔ ۴٨۶: بس کس که یافت خست و امساک پیشه کرد - بر نفس ناستوده و اهل و عیال خویش
شمارهٔ ۴٨٧: بر تو خوانم ز دفتر اخلاق - آیتی در وفا و در بخشش
شمارهٔ ۴٨٨: چو با دشمنت فرصتی دست داد - مکن چز بدان ابتکار کار خویش
شمارهٔ ۴٨٩: چه طالع است مرا یا رب ایدل قلاش - که هیچ می نکند روزگار جز پرخاش
شمارهٔ ۴٩٠: حبذا شهر علائیه و شهرستانش - خرما نزهت باغ خوش و باغستانش
شمارهٔ ۴٩١: خسروا بنده را اجازت ده - تا بگویم حکایت دل ریش
شمارهٔ ۴٩٢: دشمن خورد را حقیر مدار - خواه بیگانه باش و خواهی خویش
شمارهٔ ۴٩٣: دوش دیدم ماه را مانند پیکی تیز رو - زهره با بر بط خرامان از پس و قاصد ز پیش
شمارهٔ ۴٩۴: دوری در آمدست که راضی نمیشود - کمتر کسی که صدر معظم نویسمش
شمارهٔ ۴٩۵: در مجلسی که همدم آزادگان شوی - صافی و دلگشای بکردار باده باش
شمارهٔ ۴٩۶: روزی بخرد ابن یمین از غم دل گفت - آندم که فلک بستد ازو هر کم و بیشش
شمارهٔ ۴٩٧: شب دراز بتاریکی ار نشینم به - که از چراغ لئیمان بمن رسد تابش
شمارهٔ ۴٩٨: سخن بکری بود نوزاده فکر - گرامی دار همچون جان پاکش
شمارهٔ ۴٩٩: شهریار جهان طغایتمور - ای چو حاتم بمکرمت شده فاش
شمارهٔ ۵٠٠: صفت کیمیا اگر خواهی - با تو گویم که چیست اکسیرش
شمارهٔ ۵٠١: قطع کن ای ابن یمین وصل آنک - هیچ بجز بوالعجبی نیستش
شمارهٔ ۵٠٢: کسی که لاف بزرگی همی زند بنگر - که تا چگونه کند پیش عقل اثباتش
شمارهٔ ۵٠٣: کریم دولت و دین سرور زمان و زمین - توئی که مثل تو گیتی ندید داور خویش
شمارهٔ ۵٠۴: که میبرد سخنی از زبان ابن یمین - بدانجناب که اقبال زیبدش فراش
شمارهٔ ۵٠۵: گر بعیب انقلاب روزگار بی ثبات - میکشد ابن یمین از آشنائی سرزنش
شمارهٔ ۵٠۶: گر بانگورست مایل خاطر ابن یمین - عرضه دارم شمه ئی گر زانکه داری باورش
شمارهٔ ۵٠٧: مرا سپهر چو نراد مهره دزد آمد - که دانه دل ازادگان بود خصلش
شمارهٔ ۵٠٨: هر که وجه معاش خود دارد - وز کسی هم نمیرسد ستمش
شمارهٔ ۵٠٩: هر نکته که از گفتن آن بیم گزندست - از دشمن و از دوست نهان دار چو جانش
شمارهٔ ۵١٠: ایدل ز غم منال که از گردش زمان - تنها تو نیستی بجفای زمانه خاص
شمارهٔ ۵١١: دل بجان آمد از مضیق جهان - وین بتر کم امید نیست خلاص
شمارهٔ ۵١٢: کسی کو ز غوغای فقر و نیاز - بغیر از جنابت نجوید مناص
شمارهٔ ۵١٣: گر کسی با تو میزند لافی - که ترا دوستم بصد اخلاص
شمارهٔ ۵١۴: منم آنکس که بهر گوهر فضل - گشته در بحر فکرتم غواص
شمارهٔ ۵١۵: رضی ملت و دین ایکه با افاضت تو - برسم طعنه توان گفت ابر را فیاض
شمارهٔ ۵١۶: یک نکته اختیار کن از عقل خرده دان - دانسته ئی که عقل مصون باشد از غلط
شمارهٔ ۵١٧: بدوستی که نیاید امیدها همه راست - نه نیز هر چه بترسند از آن شود واقع
شمارهٔ ۵١٨: طلب کن گوشه امن و فراغی - که عالم نیست خالی از وقایع
شمارهٔ ۵١٩: پیشتر زینکه رند وش بودم - کار من داشتی هزار فروغ
شمارهٔ ۵٢٠: عزمم درست گشت که نارم دگر بکف - مدح کسی که هست بدو هجو هم دریغ
شمارهٔ ۵٢١: پیشتر زین روزگاری داشتم الحق چنانک - بود حالم و بالم از وی با رفاغ و با فراغ
شمارهٔ ۵٢٢: شاعری نیست پیشه ئی که ازو - رسدت نان بتره تره بدوغ
شمارهٔ ۵٢٣: ای سپهر بیحفاظ دون نواز - صرفه میکن گاهگاهی در صروف
شمارهٔ ۵٢۴: حال صیغت امر و ماضی و مضارع بودنست - اسم فاعل اسم مفعول و مشبه جمع و وقف
شمارهٔ ۵٢۵: در وصیت از بزرگان جهان - گفت دانائی بفرزند خلف
شمارهٔ ۵٢۶: زمن نا مناسب بود اینزمان - نشستن ببزم طرب با حریف
شمارهٔ ۵٢٧: من از فروتر خویش ار همی کشم رنجی - عجب مدار که خواهم برینت داد وقوف
شمارهٔ ۵٢٨: آنرا که بخت یار و سعادت بود رفیق - باشد گشاده سوی مراد دلش طریق
شمارهٔ ۵٢٩: از بخل و ز کبر بر حذر باش - کین هر دو کنند جمع تفریق
شمارهٔ ۵٣٠: دلا مکارم اخلاق اگر همی خواهی - دو کار پیشه کن اینت مکارم اخلاق
شمارهٔ ۵٣١: دلا تا میتوان کردن منه پیش سران گردن - ترا خود وجه نان خوردن رساند قادر مطلق
شمارهٔ ۵٣٢: سیه باد روی سپهر کبود - که با کینه جفتست و با مهر طاق
شمارهٔ ۵٣٣: مدتی گردون دونم خسته و آزرده داشت - از فراق افضل آفاق و یار اشتیاق
شمارهٔ ۵٣۴: پیروی خردت روی ظفر بنماید - که خرد بر سپه هستی تو هست یزک
شمارهٔ ۵٣۵: دختران ضمیر ابن یمین - همه چستند و چابک و چالاک
شمارهٔ ۵٣۶: ز دلتنگی خرد را دوش گفتم - که ای بر ملک دانش گشته مالک
شمارهٔ ۵٣٧: زهی ابله کسی کز بهر مرده - کند با زندگان عهد خود جنگ
شمارهٔ ۵٣٨: رسم کرم مجو ز بخیلان روزگار - نشنیده ئی که میوه نروید ز چوب خشک
شمارهٔ ۵٣٩: مرد ثابت قدم آنست که از جا نرود - ور چه سرگشته بود گرد زمین همچو فلک
شمارهٔ ۵۴٠: ای پسر بشنو ز من پندی بغایت سودمند - نیکبخت آنکس که چون بنیوشد آرد در عمل
شمارهٔ ۵۴١: اگر چه صبر مفتاح نجاتست - ولیکن صابری کاریست مشکل
شمارهٔ ۵۴٢: ای افضل زمانه که در عرصه زمین - افراشته ز رای تو شد رایت کمال
شمارهٔ ۵۴٣: ای ابن یمین جهان نیرزد - آنرا که غمش نهند بر دل
شمارهٔ ۵۴۴: ای برادر هیچ اگر داری ز حال خود خبر - پس چرا باید که باشد یکدمت پروای قال
شمارهٔ ۵۴۵: آنچه ناگفتنی است در دل خود - دار پنهان بدانمثابه که دل
شمارهٔ ۵۴۶: با خبر باش که دنیا گذرانست ایدل - خیز کاین خوابگه بیخبرانست ایدل
شمارهٔ ۵۴٧: بتابی رخ ایدل ز مال و منال - گر آگاه گردی ز حال مآل
شمارهٔ ۵۴٨: بر من سپهر کرده نعیم جهان حرام - از رشک گفته هام که سحری بود حلال
شمارهٔ ۵۴٩: تهتک در سخن گفتن زیانست - تأمل کن تامل کن تامل
شمارهٔ ۵۵٠: تو بدی میکنی و میخواهی - کآیدت نیک پیش در همه حال
شمارهٔ ۵۵١: چه باشد ای نفس خرم نسیم شمال - که بگذری سوی آن اختر سپهر جلال
شمارهٔ ۵۵٢: دلا ز وقت بد خود جزع مکن ز نهار - صبور باش چه دانی نکو شود ایدل
شمارهٔ ۵۵٣: دیدم پریر ساده غلام بخارئیی - زیبا و دلفریب و نکو فعل و خوب قول
شمارهٔ ۵۵۴: دو هفته مه روزه چون رخ نمود - بدو گفتم از من مبادی بحل
شمارهٔ ۵۵۵: ز من بشنو ای خواجه پیرانه پندی - گرت در نصیحت مزاجیست قابل
شمارهٔ ۵۵۶: سحر گهی متفکر نشسته در کنجی - بفکر آنکه چرا حال من بد است امسال
شمارهٔ ۵۵٧: سئوال کرد ز من سائلی که ای درویش - ترا عیال همی بینم و نبینم مال
شمارهٔ ۵۵٨: شهریار جهان معزالدین - ای کرم پرور کریم خصال
شمارهٔ ۵۵٩: عزت خلق اگر نگهداری - نکشی درد سر ز قال و ز قیل
شمارهٔ ۵۶٠: کوته نظران ابن یمین را نتوانند - از راه برون برد باقوال مقول
شمارهٔ ۵۶١: گر چه میبینم پریشان ایدل آشفته کار - روزگارت را ولیکن غم مخور در هیچ حال
شمارهٔ ۵۶٢: گر ز اسماء مقولات عشر پرسد کسی - یک بیک بروی شمارم در جواب آنسؤال
شمارهٔ ۵۶٣: گرت میل باشد که در پارسی - همی دال را باز دانی ز ذال
شمارهٔ ۵۶۴: مرجع اهل حیل مجمع تزویر و نفاق - شرف دولت و دین قدوه اصحاب ضلال
شمارهٔ ۵۶۵: مرو ای ابن یمین گر دهد ایام ترا - دو سه روزی دگر اندر وطن خاکی مهل
شمارهٔ ۵۶۶: میدهد دست فلک دولت اصحاب یمین - بکسانی که ندانند یمین را ز شمال
شمارهٔ ۵۶٧: مرا زین پیش خاطر چندگاهی - بانواع سخن میبود مایل
شمارهٔ ۵۶٨: نرسد هیچ بد و نیک بکس - جز بتقدیر خدا عزوجل
شمارهٔ ۵۶٩: وارث املاک اینجو سعد دین مسعود آنک - عرضه خواهم داشتن در خدمت او شرح حال
شمارهٔ ۵٧٠: هر چه موجودست آنرا یافتند - اهل حکمت منحصر در ده مقال
شمارهٔ ۵٧١: هر که در جمع مال سعی کند - تا بدست آرد از حرام و حلال
شمارهٔ ۵٧٢: هر کرا طالع مساعد نیست - هر چه او کرد و گفت نا مقبول
شمارهٔ ۵٧٣: هر که بندد کمر بخدمت خلق - چون خردمند باشد و فاضل
شمارهٔ ۵٧۴: هر چه آن آشکار نتوان کرد - مکن اندر نهان بهیچ سبیل
شمارهٔ ۵٧۵: هفتاد سالگی که دو چندانت عمر باد - کردست رنجش ابن یمین را ز جان ملول
شمارهٔ ۵٧۶: ای دل ار گوش سوی من داری - کنم از حال عالمت اعلام
شمارهٔ ۵٧٧: ایهنرمند نامجوی پسر - هر که در کارها چه بیش و چه کم
شمارهٔ ۵٧٨: این منم باز که در باغ بهشت افتادم - وز سفر کان بحقیقت سقرست آزادم
شمارهٔ ۵٧٩: آنکسانرا که بمقدار جوی نیست هنر - بیشتر با زر و سیم و با درم میبینم
شمارهٔ ۵٨٠: بجای هیچکس اندر زمانه بد نکنم - اگر هزار بد آید ازو فرا پیشم
شمارهٔ ۵٨١: بهفته ئی که جدا گشته ام ز خدمت تو - مپرس کز غم تو حال بر چه سان دارم
شمارهٔ ۵٨٢: بدانخدای که بنگاشت دست قدرت او - درون پرده ارحام صورت اجسام
شمارهٔ ۵٨٣: ببابا حیدرم باشد توقع - که چون واقف شود از حال زارم
شمارهٔ ۵٨۴: با خرد گفتم که ای فرزانه پیر کاردان - کیست آن کو را توان از خسروان گفتن کریم
شمارهٔ ۵٨۵: پامال اگرچه چرخ جفا کرد گو بکن - ما از جفای چرخ و غم دهر فارغیم
شمارهٔ ۵٨۶: بحمدالله مرا هستند فرزندان روحانی - که حوراشان بپروردست در آغوش و رضوان هم
شمارهٔ ۵٨٧: با خویشتنم هست دمی خوش که در آندم - گنجای نبی نی ولی نی و ملک هم
شمارهٔ ۵٨٨: بمن رسید که بحر علوم در گه موج - گهر فشاند بساحل برای تربیتم
شمارهٔ ۵٨٩: پیشتر زین بسی صدور و عظام - داشتندی درین سرای آرام
شمارهٔ ۵٩٠: پیام داد بکس کیر اژدها پیکر - که ای کشیده بعمر دراز آزارم
شمارهٔ ۵٩١: پیشتر زین چند گاهی دل پریشان داشتم - خود چه میگویم ز دل صد رنج بر جان داشتم
شمارهٔ ۵٩٢: تا شنیدم که نو فراش شدی - بالرفا و البنین همی گویم
شمارهٔ ۵٩٣: جمعی که در تصور اوهام نامدی - پروین صفت بریدن پیوندشان ز هم
شمارهٔ ۵٩۴: جهان بگشتم و آفاق سر بسر دیدم - نه مردمم اگر از مردمی اثر دیدم
شمارهٔ ۵٩۵: چو در دنیا نخواهد ماند چیزی - ز بد کردار و نیکوکار جز نام
شمارهٔ ۵٩۶: چون سرانجام زینخرابه رباط - رخت بربست بایدت ناکام
شمارهٔ ۵٩٧: حقا که ملک شاه نیرزد بجملگی - گفتار سرد حاجب و دربان شنیدنم
شمارهٔ ۵٩٨: حال خود بر جمال دین سنقر - یک رهی عرض کردم و رفتم
شمارهٔ ۵٩٩: خدیو کشور دانش یمین دولت و دین - توئی ز راه حقیقت خلاصه ایام
شمارهٔ ۶٠٠: خسروانرا دو کار میباید - تا شود کار خسروی بنظام
شمارهٔ ۶٠١: خردم راه قناعت بنمود از سر لطف - جز بر آنراه که او گفت قدم ننهادم
شمارهٔ ۶٠٢: در پی آنه کار به گردد - در تکاپوی هر طرف جستیم
شمارهٔ ۶٠٣: دی یکی آمد بنزدم از ندیمان امیر - آنکه در مدحش همیخواهم که فردوسی شوم
شمارهٔ ۶٠۴: روزی گذر فتاد مرا از قضای چرخ - برمنزلی که بار بوددر او یار همدمم
شمارهٔ ۶٠۵: روزگاریست که بر خاطر ارباب هنر - از جفای فلک سفله ستم میبینم
شمارهٔ ۶٠۶: زینسان که دور مانده ز یاران جانی ام - مردن هزار بار به از زندگانی ام
شمارهٔ ۶٠٧: ز دیوانه ئی کرد روزی سؤال - سلیمان مرسل علیه السلام
شمارهٔ ۶٠٨: سپهر مهر جلالت جلال دولت و دین - توئی که رأی ترا شاه انجم است غلام
شمارهٔ ۶٠٩: سرگشته بهر دانه چه باشم چو آسیا - آمد بسان قطب گه آرمیدنم
شمارهٔ ۶١٠: سلطان تاجبخش مرا پیش تخت خواند - بر امتثال حکم بناچار تافتم
شمارهٔ ۶١١: سالها در چار سوی خطه کون و فساد - همچو باد از هر طرف بی پا و سر بشتافتم
شمارهٔ ۶١٢: شنیدم از سر منبر مذکری میگفت - رضای حق طلبی باش بر سر تسلیم
شمارهٔ ۶١٣: شهریارا من از این حضرت چون خلد برین - میروم وز سر حسرت بفضا مینگرم
شمارهٔ ۶١۴: شرح جوری که من ازدور قمر میبینم - با که گویم که جهان زیر و زبر میبینم
شمارهٔ ۶١۵: شرح شوق و نیازمندی خویش - می نیارم که در بیان آرم
شمارهٔ ۶١۶: صحبت جمغی که ما را دوستان میزیستند - بر مثال صحبت اصحاب کشتی یافتم
شمارهٔ ۶١٧: صاحبا گر چنین همی شاید - که بهر یک مهت سلام کنیم
شمارهٔ ۶١٨: ظفر نیافت خردمند در جهان روزی - بهیچ فائده دیگر از حضور کرام
شمارهٔ ۶١٩: فیلسوفی که من در اسرارش - ببد و نیک بود می محرم
شمارهٔ ۶٢٠: فراق حضرت گردونجناب سرور عهد - مرا چو فرقت روح از تنست و نور از چشم
شمارهٔ ۶٢١: قدوه اهل کرم ای زبده آزادگان - اکرم الاخوان شهاب الدین که بادی دوستکام
شمارهٔ ۶٢٢: گر بدست آید مرا در تیه حیرت یک جوین - قانعم منت پذیر از من و از سلوی نیم
شمارهٔ ۶٢٣: گاه آن باشد که باشم پای بر جا همچو قطب - آسمان آخر چو خود سرگشته تا کی داردم
شمارهٔ ۶٢۴: گر ترا هست خرد یاز بیا ز ابن یمین - یک نصیحت بشنو این ز بزرگان قدیم
شمارهٔ ۶٢۵: گر نگردد فلک بکام دلم - خلق را اضطراب ننمایم
شمارهٔ ۶٢۶: گر بگویم خون شود در کوه سنگ - آنچه من از دور گردون میکشم
شمارهٔ ۶٢٧: مرا هست در خم می خوشگوار - نهاده ز بهر ندیم کریم
شمارهٔ ۶٢٨: منم ابن یمین که مرکب نطق - چون بقصد کسی برانگیزم
شمارهٔ ۶٢٩: مدتی در پی هوی و هوس - عرصه بر و بحر پیمودم
شمارهٔ ۶٣٠: من نیم چون مرد سالوس و فریب - پرده ناموس خود خود میدرم
شمارهٔ ۶٣١: هر بلائی که میشود واقع - درمیان خلایق عالم
شمارهٔ ۶٣٢: هر که بر حضرت دادار توکل دارد - مخلصی زود پدید آیدش از قید هموم
شمارهٔ ۶٣٣: هر دشمنی که با همه کس در ره افتدم - او را برای صاحب خود دوستی کنم
شمارهٔ ۶٣۴: هر کرا با خویشتن حالی بود - کی شود خاطر ز تنهائی دژم
شمارهٔ ۶٣۵: هوس مسکن مألوف و دیار معهود - دمبدم میپزم و باز همی گردد خام
شمارهٔ ۶٣۶: یعلم الله که چون شباب گذشت - ذات خود را مسن نمیخواهم
شمارهٔ ۶٣٧: یمین دولت و دین ای یگانه دو جهان - سه چار یار بکنجی فتاده مخموریم
شمارهٔ ۶٣٨: ای صبا با صاحب صاحبقران - اصف ثانی جلال ملک و دین
شمارهٔ ۶٣٩: ایدل ار ننگ داری از نقصان - جز سلوک ره کمال مکن
شمارهٔ ۶۴٠: ای نسیم صبحدم زانجا که لطف طبع تست - گر چه میدانم که هستی سخت سست و ناتوان
شمارهٔ ۶۴١: ای بس که بر طریق مناجات گفته ام - وقت سحر بدرگه رزاق ذوالمنن
شمارهٔ ۶۴٢: ایکه حصن حصین همی سازی - پس بکیوانش میکشی ایوان
شمارهٔ ۶۴٣: از کریمان خواه حاجت ز آنکه نبود هیچ عیب - ز ابر باران در ز دریا و زر از کان خواستن
شمارهٔ ۶۴۴: آنچه ندیدست دو چشم زمان - و آنچ بنشیند دو گوش زمین
شمارهٔ ۶۴۵: الا ایصبا خدمتم عرضه دار - بدرگاه دستور با زیب و زین
شمارهٔ ۶۴۶: ای باد صبحدم گذری کن ز روی لطف - بهر من شکسته محزون ممتحن
شمارهٔ ۶۴٧: آصف ثانی علاء ملک و دین کو را خطاب - مینویسد منشی گردون وزیر خافقین
شمارهٔ ۶۴٨: امیر حیدری ایسالک مسالک حق - توئی مجرد و مفرد بسان روح الامین
شمارهٔ ۶۴٩: آنم که بندگی نکنم حرص و آزار - آزادگیست رسمم و این خود سزد ز من
شمارهٔ ۶۵٠: اگر تو در کلام الله نون ساکن و تنوین - بدشواری همی گوئی کند ابن یمین آسان
شمارهٔ ۶۵١: اگر مجال بود بندگی ابن یمین - ببارگاه جلال خدایگان برسان
شمارهٔ ۶۵٢: ای عزیز ار نصیحتی کنمت - در بدو نیک آن تفکر کن
شمارهٔ ۶۵٣: ایخداوندی که اندر دفع فاقه جود تو - آن اثر دارد که اندر دفع صرصر پوستین
شمارهٔ ۶۵۴: بتعییر دی گفت با من یکی - که میزیستی از نصیحت گران
شمارهٔ ۶۵۵: با گوی گفت چو کان کای در هوای وصلت - پیوسته کار قدم از بار غم خمیدن
شمارهٔ ۶۵۶: بنزد زبده ایام قدوه الحکما - سر افاضل عالم غیاث ملت و دین
شمارهٔ ۶۵٧: بحق چار محمد بعز چار علی - بحرمت دو حسن مقتدای جمله جهان
شمارهٔ ۶۵٨: بدرگاه عماد دولت و دین - که هست ابن یمینش بنده از جان
شمارهٔ ۶۵٩: بر تو پاشم ز بحر دانش خویش - سخنی همچو لؤلؤ و مرجان
شمارهٔ ۶۶٠: بنظم با تو بگویم بنای مصدر را - که چند و چیست ذهاب و صهو بتست و لبان
شمارهٔ ۶۶١: بچنگ شیر تن خویش را رها کردن - ز مار و افعی در بادیه عصا کردن
شمارهٔ ۶۶٢: پیام من که رساند چنانکه میگویم - بسمع خواجه دنیا شهاب دولت و دین
شمارهٔ ۶۶٣: پریشان باد هر کو خاطری را - ز فعل خویشتن دارد پریشان
شمارهٔ ۶۶۴: پیش اهل کمال نقصانست - شاد و غمگین ز بیش و کم بودن
شمارهٔ ۶۶۵: تاج فرق اهل دانش ای عروس فضل را - حلقه گوهر کش طبعت نکوتر پیرهن
شمارهٔ ۶۶۶: تریاق و ارقمست مرا بر سر زبان - این قسم دشمنان بود آن حظ دوستان
شمارهٔ ۶۶٧: جهان نزد عاقل نیرزد بدان - که بارش نهی بر دل خویشتن
شمارهٔ ۶۶٨: چون بسخن دم زند طوطی طبع خوشم - کز شکر آرد ببار شاخ نبات سخن
شمارهٔ ۶۶٩: چهار چیز دهد آبروی مرد بباد - باختیار مباش ای پسر مباشر آن
شمارهٔ ۶٧٠: خرم آنکس که بقعه ئی دارد - و او نه مأمور و نه امیر کسان
شمارهٔ ۶٧١: خرم اینقصر دلفروز که بر روی زمین - ارم و خلد برین نیست اگر هست جز این
شمارهٔ ۶٧٢: دلا در نیک و بد بی اختیاری - چنین آمد ز بدو فطرت آئین
شمارهٔ ۶٧٣: ز آستانه جاه و جلال خسرو عهد - که هست پایه قدرش بر اوج علیین
شمارهٔ ۶٧۴: ز ابن یمین پیام برای باد صبحدم - نزد علاء دولت و دین آصف زمان
شمارهٔ ۶٧۵: ز هی سعادت من گر نسیم باد شمال - که در ادای رسالت بود چو روح الامین
شمارهٔ ۶٧۶: زندگانی بکنج عافیتی - بیمشقت چو میتوان کردن
شمارهٔ ۶٧٧: سخن فرزند جان و بکر فکرست - بهر نا اهل و دون نتوانش دادن
شمارهٔ ۶٧٨: سفر نیکست بهر آنکه هر روز - چه خوش باشد بنو جائی رسیدن
شمارهٔ ۶٧٩: شبی بحجره خلوتسرای عقل گذشت - ملول گشته ز اغیار و یار ابن یمین
شمارهٔ ۶٨٠: غیر این اصطرخ پر ماء معین - کس نشان داد آسمانی بر زمین
شمارهٔ ۶٨١: قلم را بر تبت فزون دان ز تیغ - بود گر چه کم زو بنیروی تن
شمارهٔ ۶٨٢: که میبرد سخنی از زبان ابن یمین - بسیف دولت و دین مفخر زمان و زمین
شمارهٔ ۶٨٣: که باشد آنکه رساند ز راه لطف و کرم - رسالتی بجناب خدایگان از من
شمارهٔ ۶٨۴: کسی که نیک نهاد آمد از بدایت کار - ز خود چگونه پسند آیدش بدی کردن
شمارهٔ ۶٨۵: گفتم روم زیارت پیشینیان کنم - باشد که راحتی رسد از روحشان بمن
شمارهٔ ۶٨۶: گشتست طبیعت گروهی - دائم دو زبان چو مار بودن
شمارهٔ ۶٨٧: گفتند چو هست رزق مقسوم - زحمت چه کشی ز بهر جستن
شمارهٔ ۶٨٨: گر ثواب و عقاب خواهد بود - نیک و بد را مخیری پس ازین
شمارهٔ ۶٨٩: مهر سپهر رفعت و دارای مملکت - والا علاء دولت و دین آصف زمان
شمارهٔ ۶٩٠: مرا هفتاد و پنج از عمر بگذشت - ندیدم آدمی از هیچ انسان
شمارهٔ ۶٩١: می نوش و شادباش و طرب کن که دمبدم - نو مهره ئی برآید ازین حقه کهن
شمارهٔ ۶٩٢: مرد نا آزموده را زنهار - نه ثنا گوی و نه نکوهش کن
شمارهٔ ۶٩٣: مجلس دستور ایرانست یا خلد برین - کاندرو بر هر طرف بینی صفی از حور عین
شمارهٔ ۶٩۴: منت ایزد را که گردون گر که یکچندی مرا - در جهان میداشت سر گردان بسان خویشتن
شمارهٔ ۶٩۵: منم ابن یمین کالماس فکر من - نکو داند ز هر نوعی گهر سفتن
شمارهٔ ۶٩۶: مقصود کاخ و صفه و ایوان نگاشتن - کاشانه های سر بفلک برفراشتن
شمارهٔ ۶٩٧: میندیش در حق مردم بدی - که آری بلا بر سر خویشتن
شمارهٔ ۶٩٨: ندانم از چه بکینم میان ببست سپهر - چو هست بر همه آفاق مهر او روشن
شمارهٔ ۶٩٩: نبود مهتری بروز و بشب - باده خوشگوار نوشیدن
شمارهٔ ٧٠٠: وزیر شاه نشان حالم ار بدانستی - براستی که نیم کج طریق چون فرزین
شمارهٔ ٧٠١: هر چند روزگار کند پست مرد را - از همت بلند نشاید بکاستن
شمارهٔ ٧٠٢: هر کسی را چنانکه هست بدان - پس بدانقدر دوستی میکن
شمارهٔ ٧٠٣: هدهد ار افسر بسر بر مینهد - پای زشت او و گندائیش بین
شمارهٔ ٧٠۴: هر کرا یاد بنده میآید - بکرم بندگی من برسان
شمارهٔ ٧٠۵: هیچ دانی که مردمی چه بود - روز قوت فروتنی کردن
شمارهٔ ٧٠۶: هر که آزردی بکینش زو مدار امید مهر - مار را چون دم زدی هم بایدش سر کوفتن
شمارهٔ ٧٠٧: هر که او را تواضعی کردی - قدر آن گر شناخت افزون کن
شمارهٔ ٧٠٨: هست کار سعادت دنیا - راست همچون مناره برفین
شمارهٔ ٧٠٩: هر که نه بر دین تست کالعدمش فرض کن - وانکه زید با تو کم کم ز کمش فرض کن
شمارهٔ ٧١٠: یکچند شد که بر هدف دل کمان چرخ - تیر از کمین گشاد و فروبست کار من
شمارهٔ ٧١١: یک نصیحت بشنو از من کاندران نبود غرض - چون کنی رای مهمی تجربت از پیش کن
شمارهٔ ٧١٢: یکروز بپرسید منوچهر ز سالار - کاندر همه عالم چه به ای سام نریمان
شمارهٔ ٧١٣: مرا گفتند ابوبکر و عمر را - اگر یاری دهی مانند عثمان
شمارهٔ ٧١۴: ای شهنشاهی که هر جا در جهان آزاده ایست - از میان جان و دل شد بنده احسان تو
شمارهٔ ٧١۵: ای شهنشاهی که ترک آسمان بندد کمر - از برای بندگی کمترین هندوی تو
شمارهٔ ٧١۶: آصف ایام تاج ملک و دین عبدالکریم - ای برونق کار دین از رای ملک آرای تو
شمارهٔ ٧١٧: ایدل صبور باش بر احداث روزگار - نیکو شود بصبر سرانجام کار تو
شمارهٔ ٧١٨: بر فلک دل منه ار بوی خرد یافته ئی - که نبینی بوجود آمده نا حق تر ازو
شمارهٔ ٧١٩: پدری با پسر بشفقت گفت - که پسندیده دار عادت و خو
شمارهٔ ٧٢٠: چه کنی با فلک عتاب که من - نیک بد حال گشتم از فن تو
شمارهٔ ٧٢١: چرخ دولابیست پنداری جهان - بر مثال کوزه ها خلقان او
شمارهٔ ٧٢٢: حبذا باغ و راغ علیا باد - و آن ریاض چو اطلس و خز او
شمارهٔ ٧٢٣: دو قرص نان اگر از گندم است اگر از جو - دو تای جامه اگر کهنه است اگر از نو
شمارهٔ ٧٢۴: ز آتش مجمر ار کشم دودی - بی نیازم ز عود سوزی او
شمارهٔ ٧٢۵: سحرگه که در گوش گردون فتاد - خروش خروس و نوای چکاو
شمارهٔ ٧٢۶: کردم سئوال از کرم خواجه حاجتی - بیرون ز وعده ئی نشنیدم جواب او
شمارهٔ ٧٢٧: که میرود بجناب رفیع آصف عهد - که با فلک ز علو بر زد آستانه او
شمارهٔ ٧٢٨: گر بمنت بر کفت لعلی نهد فیروز شاه - گر خراج ملک هندوستان بود مستان ازو
شمارهٔ ٧٢٩: گر بدانی فریب دنیی دون - دل بجان آیدت ز صحبت او
شمارهٔ ٧٣٠: مجلسی داریم الحق جامع هر کام دل - ای دریغا نیست در وی منظر چالاک تو
شمارهٔ ٧٣١: مرا چون خار غم در دل شکست از مهر گلرویان - نهادم سر ازین حسرت بنفشه وار بر زانو
شمارهٔ ٧٣٢: مرد عاقل نرود در پی کاری که در آن - هر کسی تهمت دیگر نهد اندر حق او
شمارهٔ ٧٣٣: ملک عزت گرت همی باید - از من این پند مشفقانه شنو
شمارهٔ ٧٣۴: ندیدم من از آدمی هیچکس - که اخلاق او جمله باشد نکو
شمارهٔ ٧٣۵: هر که از طاعت بسیار در افتاد بعجب - چون عزازیل شود مستحق لعن و تفو
شمارهٔ ٧٣۶: الهی بهنگام پیری مرا - تمنای نفس جوانان مده
شمارهٔ ٧٣٧: اندرین ایام هر کو همچو فرزین کژ رواست - دارد از منصب چو فرزین خانه در پهلوی شاه
شمارهٔ ٧٣٨: ای کریمی که مادر ارکان - چون تو فرزند راد نازاده
شمارهٔ ٧٣٩: ای نسیمی ز لبت معجزه روح الله - صفت حسن تو گردان چو زبان در افواه
شمارهٔ ٧۴٠: ای صبا از بخت نیک ار اتفاق افتد ترا - چونکه یابی راه سوی شهریار دین پناه
شمارهٔ ٧۴١: ای فلکقدری که دایم بر بساط حضرتت - خسروان عهد را چون بندگان ساید جباه
شمارهٔ ٧۴٢: ای تو هر نقش که با خویش مصور کرده - نقشبند قدرش صورت دیگر گرده
شمارهٔ ٧۴٣: ای نسیم سپیده دم بگذر - از سر لطف بامداد پگاه
شمارهٔ ٧۴۴: افتخار آل یاسین سید سادات عصر - ایکه جاهت را خرد برتر ز گردون یافته
شمارهٔ ٧۴۵: بینوائی و حفظ ناموسم - کرد فرد از جماعتی انبوه
شمارهٔ ٧۴۶: بمال حاجت مردم بر آرای سره مرد - برو دراهم معدوده جوی نو سکه
شمارهٔ ٧۴٧: بحر دانش عماد دولت و دین - ای همه کار هات شایسته
شمارهٔ ٧۴٨: پدر که رحمت حق بر روان پاکش باد - ز من دریغ نمیداشت پند پیرانه
شمارهٔ ٧۴٩: جلال دولت و دین یونس ایکه جاه تر است - مقام برتر کیوان فروترین پایه
شمارهٔ ٧۵٠: جفت گاوی را اگر خدمت کنی سالی سه ماه - روزگارت زو شود هر هفته و هر ماه به
شمارهٔ ٧۵١: خدایگان فصیحان دهر ابن یمین - توئی که هست فضایل ترا و همتانه
شمارهٔ ٧۵٢: خواجه را بین کز برای حرص و بخل - سیم حاصل میکند بیفائده
شمارهٔ ٧۵٣: دلا ز حال بد خود مکن جزع زنهار - صبور باش چه دانی نکو شود ناگاه
شمارهٔ ٧۵۴: دل ابن یمین گر چه ز غصه خون همی گردد - ازین بخت سیه روز و ازین گردون پیروزه
شمارهٔ ٧۵۵: دی یکی گفت کابن یمین - با کناری شد از میان گروه
شمارهٔ ٧۵۶: دی معرف به پیش آصف عهد - خواند فصلی ستوده که و مه
شمارهٔ ٧۵٧: روزی ز بهر تجربه بگرفتم آینه - دیدم نشان مرگ در آنجا معاینه
شمارهٔ ٧۵٨: ز آستانه جاه و جلال خسرو عهد - سپهر کشور داد و دهش سپاهانشاه
شمارهٔ ٧۵٩: اینقطعه را ابن یمین در جواب قطعه ئی که شاعری ایرج نام فرستاده و فتوای او را در می خوردن پس از افطار در ماه رمضان پرسیده بهمان وزن و قافیه سروده مصرع اول قطعه ایرج اینست:خدایگان فصیحان دهر ابن یمین - سرا فاضل دهر ایرج ایکه در همه فن
شمارهٔ ٧۶٠: شرف دولت و دین زبده اصحاب کرم - ای بذاتت هنر و فضل تولا کرده
شمارهٔ ٧۶١: صاحب عادل جلال ملک و دین دستور شرق - ای ز رفعت خاک پایت افسر خورشید و ماه
شمارهٔ ٧۶٢: صاحب صاحبقران والا علاء ملک و دین - مهترانرا داد دادی داد این کهتر بده
شمارهٔ ٧۶٣: طمع ابن یمین چیست ز کرم کرمت - خود بدانی چو در آن صرف کنی اندیشه
شمارهٔ ٧۶۴: طلب کردن همیشه کهتران را - بود مر مهتران را کار و پیشه
شمارهٔ ٧۶۵: فریومد آنمقام کزین پیش خسروان - بودند با هم از پی آن در مطاعنه
شمارهٔ ٧۶۶: فخر دین و ملک معنی ای ز نور رای تو - رهروان عالم علوی هدایت یافته
شمارهٔ ٧۶٧: کاتب اینحروف ابن یمین - بر خط و قول خود گرفت گواه
شمارهٔ ٧۶٨: گفتم دلا توئیکه همه عمر بوده ئی - بر مطلب و مقاصد خود کامران شده
شمارهٔ ٧۶٩: گر حال نیک خواهی فرزند را همیشه - آموزش ای برادر قرآن و خط و پیشه
شمارهٔ ٧٧٠: منت خدایرا که مرا داد خاطری - بر اختراع بکر معانی گماشته
شمارهٔ ٧٧١: میدهد گردون بهر نا مستحقی بهره ها - ز آنچه دریا پرورش دادست و کان اندوخته
شمارهٔ ٧٧٢: مکروه طبعت آنچه شود واقع ایحکیم - خوردن غمش یکیست ز غمهای زایده
شمارهٔ ٧٧٣: میار فخر باستاد و شیخ و جد و پدر - که بوده علم و عملشان همه پسندیده
شمارهٔ ٧٧۴: مرا دو بال بکردار مرغ اگر بودی - گشادمی بجنابت طریق بسته شده
شمارهٔ ٧٧۵: من نخواهم خرید کبر کسی - کاولش نطفه ئی بود مذره
شمارهٔ ٧٧۶ - القطعه فی المشعله: ای زده صد طعنه شمع روی تو بر مشعله - آتش افتاده ز تاب عارضت در مشعله
شمارهٔ ٧٧٧: ابن یمین منم که بآیات بینات - در ملک نظم کرده ام اثبات داوری
شمارهٔ ٧٧٨: اگر من پنج روزی بالضروره - براه ناسزائی میزدم پی
شمارهٔ ٧٧٩: الا ای نسیم صبا از ره لطف - گذر کن بخاک در شهریاری
شمارهٔ ٧٨٠: الهی زبان مرا در سخن - روان دار پیوسته بر راستی
شمارهٔ ٧٨١: ایدل برو مقلد احکام شرع باش - کز یمن آن بعالم تحقیق وارسی
شمارهٔ ٧٨٢: ایدل ز پی جهان چه پوئی - وز زحمت جسم و جان چه جوئی
شمارهٔ ٧٨٣: اگر چه رزق مقسومست میجوی - که خوش فرمود اینمعنی معزی
شمارهٔ ٧٨۴: آخر کری کند که ز بهر دو روزه عمر - مغرور جاه و نعمت دنیا شود کسی
شمارهٔ ٧٨۵: ای خردمند اگر همی خواهی - که شوی شهره در نکو کاری
شمارهٔ ٧٨۶: اگر خاطرت میل کاری کند - کزان کار داری امید بهی
شمارهٔ ٧٨٧: ای پیک پی خجسته نسیم سحرگهی - لطفی کن از برای دل خسته رهی
شمارهٔ ٧٨٨: ای باد خوش نفس گذری کن ز راه لطف - بر خاک در گهی ز فلک جسته برتری
شمارهٔ ٧٨٩: ایدل ار داری هوای سروری پاشنده باش - بر جهان ابراز چه سرور باشد از پاشندگی
شمارهٔ ٧٩٠: از من که میبرد سوی دستور خافقین - رمزی در آن شکایت ایام منطوی
شمارهٔ ٧٩١: اوستاد شعر ابن یمینست امروز - که بشاگردی او گشته عطارد راضی
شمارهٔ ٧٩٢: انقدر از متاع دنیاوی - که کفاف تو باشد ار طلبی
شمارهٔ ٧٩٣: اگر چه ابر بلای سپهر زنگاری - فشاند بر گل زردم سرشک گلناری
شمارهٔ ٧٩۴: آسمان زیر پای خود آرد - هر کرا هست همت عالی
شمارهٔ ٧٩۵: آنکس که بود بعلم و حکمت عالی - بر گفته او نقیض آرم حالی
شمارهٔ ٧٩۶: اگر بروی ترش کار فقر راست شدی - کدوی سرکه بدی با یزید بسطامی
شمارهٔ ٧٩٧: ایدل ار چشم عقل بگشائی - و آنچه نیکست و آنچه بد بینی
شمارهٔ ٧٩٨: ایدل نصیحتی کنم ار زانکه بشنوی - نا داده آب کشت سعادات ندروی
شمارهٔ ٧٩٩: اگر بجستن کار شگرف میخواهی - که قاصدی بفرستی و حال بنمائی
شمارهٔ ٨٠٠: این بزرگان که بنوخاستگان مشهورند - نرسیدست بر ایشان ز کرم جز نامی
شمارهٔ ٨٠١: افضل عالم حکیم ای آنکه رای روشنت - در شب تاریک فکرت موی بشکافد همی
شمارهٔ ٨٠٢: ای صاحبی که یابد از لطف دلگشایت - محبوس چاه محنت از بند غم رهائی
شمارهٔ ٨٠٣: ای نفس سپیده دم جان دهمت بخدمتی - گر بجناب حضرت آصف عهد بگذری
شمارهٔ ٨٠۴: بحر جود و کرم جمال الدین - ای برخ فرخ و مبارک پی
شمارهٔ ٨٠۵: با حریفان بر بساط دهر ای نیکو خصال - راستی کن پیشه همچون سرو اگر آزاده ئی
شمارهٔ ٨٠۶: بوالفضولی مرا بکنجی دید - همچو جنی نهان ز هر انسی
شمارهٔ ٨٠٧: بیادگار من ای یار اگر نگهداری - یکی لطیفه نویسم ز غایت یاری
شمارهٔ ٨٠٨: با من پدر که مرقد او باد پر ز نور - گفتا شنوده ئی که چه گفتست عاقلی
شمارهٔ ٨٠٩: بشنو ای فرزانه حبری کز لغتهای فصیح - دائما چون بحر عمان با صحاح جوهری
شمارهٔ ٨١٠: با آنکه بی نصیبم از مال و جاه دنیا - هرگز حسد نبردم بر منصبی و مالی
شمارهٔ ٨١١: با خرد همره و دو لب بادب باز مکن - هیچ کاری که از آن غیر تو یابد ضرری
شمارهٔ ٨١٢: بزرگوار وزیرا نصیحتی بشنو - ز بنده ئی که ترا هست مشفق جانی
شمارهٔ ٨١٣: بقطع راه دراز امل غنی نشوی - بر آستان قناعت مگر مقام کنی
شمارهٔ ٨١۴: بر میوه های نوبر بستانسرای طبع - کردم بسان ماه بآئین صباغتی
شمارهٔ ٨١۵: با تو ابن یمین بخواهد گفت - سخنی از ره نکو خواهی
شمارهٔ ٨١۶: با خرد از سر ضجرت سخنی میگفتم - کای ز نور تو ز ظلمت دل و جانم ناجی
شمارهٔ ٨١٧: برای نعمت دنیا مکش مذلت خلق - که نزد اهل خرد زین سبب خسی باشی
شمارهٔ ٨١٨: پیشتر زین علی شمس الدین - که سر از کبر بر فلک سودی
شمارهٔ ٨١٩: پدر کردی نصیحت مر پسر را - که زنهار از کسی چیزی نخواهی
شمارهٔ ٨٢٠: تا توانی ضمان مشو کس را - کاولش بر دهد پشیمانی
شمارهٔ ٨٢١: ترک شراب کردم از آنرو که دیدمش - کز وی نماند در دل اصحاب طاعتی
شمارهٔ ٨٢٢: جهد کردیم بسی تا دو سه روزی ز حیات - دم بر آریم بکام دل خود با یاری
شمارهٔ ٨٢٣: جلال دولت و دین آصف سلیمان فر - خدیو کشور اهل هنر امیر علی
شمارهٔ ٨٢۴: چو روزگار بکام تو گشت و دولت یار - بکوش تا دل آزرده ئی بدست آری
شمارهٔ ٨٢۵: چه خوش بودی ایدل درین دیر فانی - که کس را بکس آشنائی نبودی
شمارهٔ ٨٢۶: چهار چیز بچار دگر بود محتاج - بیان کنم اگر آنرا تو مستمع باشی
شمارهٔ ٨٢٧: چهار چیزست آئین مردم هنری - که مردم هنری زین چهار نیست بری
شمارهٔ ٨٢٨: چون رسد روزی بوقت خویشتن - زحمت جستن چه بر خود مینهی
شمارهٔ ٨٢٩: چنان زندگانی کن ای نیک رای - بوقتی که اقبال دادت خدای
شمارهٔ ٨٣٠: خداوندا همیشه بود ما را - کتان و صوف و کمخاو عتابی
شمارهٔ ٨٣١: خسروا قدرت آن بینمت از لطف خدای - که بکتان مدد از پرتو مهتاب دهی
شمارهٔ ٨٣٢: خداوندا بر این عالیجنابت - کزو دارد فلک صد شرمساری
شمارهٔ ٨٣٣: خداوندا بحق آن کرامت - که ما را در ازل کردی گرامی
شمارهٔ ٨٣۴: دیده ام اکثر ممالک را - به ندیدم ز ملک تنهائی
شمارهٔ ٨٣۵: دلا تفرج فردوس اگر همی طلبی - بیا و نزهت فردوس بین در این طنبی
شمارهٔ ٨٣۶: در قصه شنیدیم کزین پیش بزرگی - یک بدره زر داد بیک بیت فلانی
شمارهٔ ٨٣٧: دلا پاس این یکسخن گوش دار - که دارد خواص دم عیسوی
شمارهٔ ٨٣٨: دست اگر در دهان شیر کنی - وز پی قوت لقمه برداری
شمارهٔ ٨٣٩: ز بهر خوشدلی خویش درون دنیا را - نگاه کن که چه کفت از طریق استادی
شمارهٔ ٨۴٠: ز مستی عشق ار خرد یار تست - مشو هشیار ار توانی دمی
شمارهٔ ٨۴١: ز مخلوق کاری گشایش نگیرد - دل اندر خدا بند اگر کار خواهی
شمارهٔ ٨۴٢: زر بسیار چه حاجت که کنی صرف بر آنک - خانقاهی بگچ و سنگ بعیوق بری
شمارهٔ ٨۴٣: زنهار قصد کندن بیخ کسان مکن - زیرا که بیخ خویشتن است اینکه میکنی
شمارهٔ ٨۴۴: سیرت آزادگان از سفلگان هرگز مجوی - کی بود چون سرو سوسن هر کجا خار و خسی
شمارهٔ ٨۴۵: سرا فاضل آفاق رکن ملت و دین - توئی که زبده اسلاف و فخر اخلافی
شمارهٔ ٨۴۶: سپهرا من از گردشت فارغم - مرا کی توانی که غمگین کنی
شمارهٔ ٨۴٧: شهاب الدین علی را گفت یاری - که ما را از می ات چون نیست بهری
شمارهٔ ٨۴٨: صاحبا بنده را بخدمت تو - پیش ازین بیش ازین محل بودی
شمارهٔ ٨۴٩: صحبت صاحبنظر باید که باشد با دو کس - یا کریمی نامجوی و یا حکیمی راستگوی
شمارهٔ ٨۵٠: عمری بغفلت ایدل نادان گذاشتی - بر عقل خود وساوس شیطان گماشتی
شمارهٔ ٨۵١: عزیزی مرا گفت بر گو چه حالست - که تنها بسر میبری روزگاری
شمارهٔ ٨۵٢: عاقل نکند بهیچ روئی - بیمنفعتی زیارت حی
شمارهٔ ٨۵٣: عماد الدین محمد را بگوئید - ز من رمزی بآئین عتابی
شمارهٔ ٨۵۴: فیلسوف زمانه قطب الدین - کرده کاری عجب چه نادانی
شمارهٔ ٨۵۵: فرزند هنرمند من ای نور دو چشمم - حقا که مرا بیتو ز جان هست ملالی
شمارهٔ ٨۵۶: فیلسوفی گفتم اندر خطه هندوستان - حکمتی دیدم نوشته بر در بتخانه ئی
شمارهٔ ٨۵٧: قطب سپهر مکرمت ای یافته دلم - از جود تو چو ذره ز خور تاب زندگی
شمارهٔ ٨۵٨: کاشکی با اینهمه محنت که من دارم ز غم - روز آخر خود نکردی با من این بد گوهری
شمارهٔ ٨۵٩: کریما وعده ئی دادی چنانم - که خادم گشت از آن مخدوم راضی
شمارهٔ ٨۶٠: کسیکه سفله و ادنای خلق بوده بود - اگر بگیرد امروز ماه تا ماهی
شمارهٔ ٨۶١: گر کسی با تو بد کند زنهار - جز بنیکی جزای آن نکنی
شمارهٔ ٨۶٢: گر ستم میرسد از غیر ترا باک مدار - که مرا تجربه افتاد درین کار بسی
شمارهٔ ٨۶٣: گر تمتع ترا ز نقره و زر - اینقدر بس که قابض آنی
شمارهٔ ٨۶۴: گر تو بر سهل و ممتنع خواهی - خویشتن را که مطلع یابی
شمارهٔ ٨۶۵: گذر کن از ره لطف ای نسیم باد شمال - بخاک درگه نوئین شهنشان کرتای
شمارهٔ ٨۶۶: مرا در خفیه دی میگفت یاری - که بینم شاه را از تو غباری
شمارهٔ ٨۶٧: مکافات بدی کردن حلالست - چو بی جرم از کسی بد دیده باشی
شمارهٔ ٨۶٨: منم آنکه در مدحتت طبع من - سپهر ازرقی گشت و مهر انوری
شمارهٔ ٨۶٩: من شنیدم که از ره شفقت - پدر پیر گفت با پسری
شمارهٔ ٨٧٠: منم آنکس که در اشعار عذبم - نیابد هیچ طاعن جای طعنی
شمارهٔ ٨٧١: من اندر کسب اسباب فضائل - نکردم هیچ تقصیر و توانی
شمارهٔ ٨٧٢: من و نفس نفیس و فقر و فاقه - نمیخواهم غنی گشتن بخواری
شمارهٔ ٨٧٣: مرا گفتند جمعی مهربانان - چو دیدندم ز غم در اضطرابی
شمارهٔ ٨٧۴: مزن دم در آنچت گزیرست ازان - که حمل افتد این شیوه بر بیهشی
شمارهٔ ٨٧۵: مرا مبشر فرخنده فال خوش خبری - بگوش هوش رسانید موسم سحری
شمارهٔ ٨٧۶: مرا ز خدمت عالیجناب آصف عهد - علاء دولت و دین هندوی مبارک رای
شمارهٔ ٨٧٧: مربی چو محمود باشد گرم - چه سنجد بمیزان من عنصری
شمارهٔ ٨٧٨: ندیده نان تو اندر جهان کسی هرگز - بسان خاک چنین خوار از پی آنی
شمارهٔ ٨٧٩ - القطعه فی الشعر: نگار ما هر خم چون گره زند بر موی - دل هزار در آرد بعقده هر موی
شمارهٔ ٨٨٠: والا شهاب دولت و دین ایکه در کرم - صد همچو معن زایده و آل بر مکی
شمارهٔ ٨٨١: همی گفتم از راه ضجرت شبی - نسیم صبا را بخواهشگری
شمارهٔ ٨٨٢: هرگز این آسمان سرگردان - بمرادم نمیکند دوری
شمارهٔ ٨٨٣: هر که در عالم رندی قدمی رفته بود - هیچ زاهد نتواند که بنازد بروی
شمارهٔ ٨٨۴: هر چه در دولت تو ساخته اند - و آنچه با کس کنی ز نیکوئی
شمارهٔ ٨٨۵: هزار اهل مروت در آمدند از پای - که هیچ سست قدم را نرفت پای از جای
شمارهٔ ٨٨۶: یکی پرسید ز افلاطون بگاه نزع کای دانا - کجا دفنت کنم وقتی که روی از خلق برتابی
شمارهٔ ٨٨٧: یاد ایامی که دروی صاحب صاحبقران - گاهگاهی التفاتی سوی چاکر داشتی
شمارهٔ ٨٨٨: یعلم الله که در وفا داری - زان فزونم که در گمان آری

ابن یمین

آمارگیر وبلاگ