بیدل دهلوی
غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۰۰۷: فناکی شغل سودای محبت را زیان دارد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
فناکی شغل سودای محبت را زیان دارد سری دارم که تا خاک هوای اوست جان دارد دم نایی ست افسون نوای هستی ام ورنه هنوزم نالهٔ نی در نیستان آشیان دارد به سودایت چنان زارم که با صد ناله بیتابی تنم در پیرهن تحریک نبض ناتوان دارد به روزبینوایی هیچکس ما را نمی پرسد مگر داغت که دستی بر دل این بیکسان دارد در عزلت زدم کز خلق لختی واکشم خود را ندانستم که دامن از هوس چیدن دکان دارد چراغ خامشم ، غم نیست گر آهی زیان کردم نفس دزدیدنم در عالم دیگر فغان دارد ز بال افشانی ساز شرر آواز می آید که اینجا گر همه سنگ است دامن بر میان دارد نیاید ضبط آه از دل به گلزار تماشایت که آنجا گر همه آیینه است آب روان دارد هدف باید شدن چون بلبلان ما را در این گلشن که هر شاخش چو بوی گل خدنگی در کمان دارد به بخت خود چه سازد عاشق مسکین که آن بدخو سراپا الفت است امّا دل نامهربان دارد به رنگ آتش یاقوت ناپیداست دود من به حیرت رفتهٔ شوقت عجب ضبط عنان دارد ز خودکامی برون آ، بی نیاز خلق شو بیدل که اوج قصر همّتها همین یک نردبان دارد بیدل دهلوی