حِسام خوسفی
غزل های خوسفی
غزل شمارهٔ ۱۳۹: چو زلف خود فرو مگذار کارم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چو زلف خود فرو مگذار کارم که چون زلفت پریشان روزگارم به یاد لعل شیرینت چو فرهاد بتلخی روزگاری می گذارم بجز نقش رخت نیکو نیاید ز هر نقشی که نیکو می نگارم نیارم بر زبان اورد نامت که گر یارم بشب خفتن نیارم درازی شب هجران ز من پرس که شب تا روز اختر می شمارم بسوزد مشعل تابنده ماه گر از سوز درون آهی برآرم ز تاب هجر زلفت چون بنفشه سر از زانوی حسرت بر نیارم بیا ساقی ز چشم نیمه مستم قدح پر کن که در عین خمارم نمی یابم ز گلزار تو بویی ز غمزه می زنی بر دیده خارم رخ ابن حسام و خاک راهت که در راهت جز این رویی ندارم مرا استاد عشقت نکته دان کرد که رحمت باد بر آموزگارم حِسام خوسفی