فرخی یزدی
غزل ها
شماره ۷۰ - در زندان قصر: به زندان قفس مرغ دلم چون شاد میگردد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
به زندان قفس مرغ دلم چون شاد می گردد مگر روزی که از این بند غم آزاد می گردد ز آزادی جهان آباد و چرخ کشور دارا پس از مشروطه با افزار استبداد می گردد تپیدن های دل ها ناله شد آهسته آهسته رساتر گر شود این ناله ها فریاد می گردد شدم چون چرخ سرگردان که چرخ کج روش تا کی به کام این جفاجو با همه بی داد می گردد ز اشک و آه مردم بوی خون آید که آهن را دهی گر آب و آتش دشنهٔ فولاد می گردد دلم از این خرابی ها بود خوش زان که می دانم خرابی چون که از حد بگذرد آباد می گردد ز بی داد فزون آهن گری گم نام و زحمت کش علم دار و علم چون کاوهٔ حداد می گردد علم شد در جهان فرهاد در جان بازی شیرین نه هرکس کوه کن شد در جهان فرهاد می گردد دلم از این عروسی سخت می لرزد که قاسم هم چو جنگ نینوا نزدیک شد داماد می گردد به ویرانی این اوضاع هستم مطمئن ز آن رو که بنیان جفا و جور بی بنیاد می گردد ز شاگردی نمودن فرخی استاد ماهر شد بلی هر کس که شاگردی نمود استاد می گردد فرخی یزدی